ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΝΤΙΣΑΤΑΘΕΙΤΕ .... ΧΡΕΟΣ ΑΜΥΝΑΣ Η ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗ ΨΗΦΟΣ

ΚΑΘΗΜΕΡΙΜΗ
MONIMEΣ ΣTHΛEΣ Hμερομηνία δημοσίευσης: 29-04-07



Χρέος άμυνας η ασυμβίβαστη ψήφος
Tου Xρηστου Γιανναρα

Τα προφανή δεν είναι πάντοτε από όλους ορατά. Γι’ αυτό και ενδέχεται να μην έχουν συνειδητοποιήσει κάποιοι Ελληνες πολίτες ότι το καθεστώς της Κομματοκρατίας στην Ελλάδα απαγορεύει τη μετάδοση πολιτικών συζητήσεων από την τηλεόραση, εδώ και χρόνια.

Με το πρόσχημα να εκπροσωπούνται τάχα ισότιμα στις πολιτικές εκπομπές όλες οι εισηγμένες στο Κοινοβούλιο «παρατάξεις», το γραφικό Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό μας Συμβούλιο απαιτεί να μεταδίδονται μόνο κοκορομαχίες κομματικών εκπροσώπων. Με αυτή την αρχή, τα μεν κόμματα εξασφαλίζουν δωρεάν τηλεοπτικό χρόνο για να ασκήσουν την ευτελέστατη προπαγάνδα τους, το δε ΕΡΣ ψευδαπατάται (ίσως) ότι υπηρετεί τη δημοκρατική ισηγορία.

Ετσι ο πολίτης στερείται βάναυσα, χρόνια τώρα, τη δυνατότητα να παρακολουθήσει στοιχειωδώς έντιμες πολιτικές αναλύσεις τόσο των προβλημάτων της χώρας όσο και των διεθνών. Ωσάν να μη διαθέτει η ελληνική κοινωνία πολιτικούς αναλυτές σοβαρούς και απροκατάληπτους, δημοσιογράφους συνεπείς στο λειτούργημά τους, διεθνολόγους ή θεωρητικούς της πολιτικής ακαδημαϊκά καταξιωμένους, διπλωμάτες έμπειρους, κρατικούς λειτουργούς δοκιμασμένους στη διοίκηση. Ο πολίτης υποχρεώνεται να υποστεί μόνο τη μικρονοϊκή γελοιότητα των ίδιων πάντοτε παιδαριωδών κομματικών διαπληκτισμών από τα ίδια και τα ίδια επίσημα κομματικά φερέφωνα, σε αηδιαστικά ρεσιτάλ κρετινικών στερεοτύπων.

Οι τηλεοπτικές αυτές δήθεν «συζητήσεις» τάχα «πολιτικής ενημέρωσης» είναι, κατά κανόνα, υποδείγματα (και μαθήματα) ακραιφνώς φασιστικής συμπεριφοράς: Ο κάθε «συνομιλητής» προσπαθεί, με ακατάσχετη και κατά το δυνατό στεντόρεια φλυαρία, να εμποδίσει τους άλλους να αρθρώσουν αντίρρηση ή διαφορετική γνώμη – απαιτείται ταλέντο έμφυτου ή μεθοδικά επίκτητου τραμπουκισμού για να μπορέσει κανείς να γίνει ακουστός. Η τελική εικόνα, τις περισσότερες φορές, είναι αυτή του φτηνοκαβγά ανάμεσα σε γλωσσούδες γειτόνισσες τέτοιας ευτέλειας και αυτοδιασυρμού, που κάνει τον θεατή να συμπονάει τους «συζητητές» για το άκρως εξευτελιστικό επάγγελμά τους.

Βέβαια, οι κομματικές τηλεοπτικές κοκορομαχίες καρυκεύονται συνήθως και με κάποιους καλεσμένους, που μοιάζουν να είναι επίσης προεπιλεγμένοι ή εγκεκριμένοι από τα κόμματα. Αγνωστο (και τηλεοπτικά ανερμήνευτο), γιατί καλούνται πάντοτε και σταθερά τα ίδια πρόσωπα, με όλες τις κυβερνήσεις. Πάντως, το αναμάσημα της κομματικής κοινοτοπίας γίνεται μειζόνως δυσφόρητο με την προσθήκη της παρουσίας των ίδιων, τηλεοπτικά χιλιοφθαρμένων «συζητητών». Αδύνατο να αποκρυπτογραφήσει ο πολίτης τα κριτήρια της επιλογής τους:

Δεν διαθέτουν ειδικές γνώσεις ούτε ζηλευτή καλλιέργεια ή συναρπαστική οξύνοια και ευθυκρισία. Κάποιοι έχουν την επιτηδειότητα να επιδεικνύουν μαγκιά, αθυροστομία, πληθωρικό λαϊκισμό, αλλά με την επί τόσα χρόνια επανάληψη και αυτά τα «εφφέ» γίνονται αφορήτως ανιαρά.

Αντίστοιχα και οι δημοσιογράφοι που δέχονται να διευθύνουν τέτοιες παρωδίες πολιτικών εκπομπών, φθείρουν ταχύτατα τις όποιες ικανότητές τους ή εξαρχής επιλέγονται με περιορισμένες δυνατότητες, ανίκανοι να στήσουν και να οδηγήσουν σε γόνιμη ανάπτυξη τη θεματική μιας συζήτησης – ο καθορισμένος ρόλος τους είναι μάλλον συμβατικός. Ωστόσο, πολύ συχνά, κολακεύονται τόσο φανερά από τη δημόσια συμπαρουσία με τις κομματικές πριμαντόνες, ώστε χάνουν και τα ελάχιστα ίχνη σεμνότητας που είναι απαραίτητα για τη δουλειά τους.

Το απόγειο της παιδαριωδίας στις τηλεοπτικές αυτές τάχα και πολιτικές συζητήσεις είναι οι διαπληκτισμοί των κομματανθρώπων, όταν αντιπαραθέτουν προορατικές «βεβαιότητες» για το αποτέλεσμα των οψέποτε εκλογών. Καθένας τους καταθεματίζει και ομνύει ότι το δικό του κόμμα θα θριαμβεύσει, ο λαός θα τιμωρήσει τα αντίπαλα κόμματα που τολμάνε κα υπάρχουν ακόμα. Ισως οι «επικοινωνιολόγοι» τους έχουν δασκαλέψει πως αν προφητεύουν με πάθος τη νίκη του κόμματός τους, μπορεί στους εχέφρονες να εμφανίζονται ως κρετίνοι, αλλά στην «ανεγκέφαλη μάζα» δημιουργούν «παράσταση νίκης»!

Οι προφητείες κυριαρχούν αυτονόητα στις τηλεοπτικές κοκορομαχίες των κομματανθρώπων. Αν, όμως, ξεμυτίσει δημόσιος λόγος που θυμίζει στους πολίτες ότι η πολιτική ευθύνη απαιτεί να τιμωρούν με τη ψήφο τους απαράδεκτα και επικίνδυνα κομματικά αμαρτήματα, τότε οι κομματάνθρωποι οργίζονται, επιτίθενται, προγράφουν τον τολμητία. Οι ίδιοι επιτρέπεται να προφητεύουν επερχόμενη ψήφο τιμωρητική των αντιπάλων τους, στους πολίτες όμως να μη θυμίζει κανείς ότι η τιμωρητική ψήφος είναι χρέος αυτοάμυνας και κοινωνικής ευθύνης.

Χρέος αυτοάμυνας να κρίνει ο πολίτης τους πολιτικούς με πρωταρχικό κριτήριο τη στάση τους απέναντι στην Πλεκτάνη Ανάν, να αρνηθεί ψήφο στα κόμματα που διατηρούν σε αρχηγικές ή προβεβλημένες θέσεις θιασώτες ή προπαγανδιστές της Πλεκτάνης Ανάν. Το κριτήριο αυτοπροστασίας του πολίτη βεβαιώνει ότι κατάφαση στην Πλεκτάνη σημαίνει ή τραγική πολιτική αμβλυωπία και ανικανότητα ή ενδοτικότητα σε εκβιασμούς. Χρέος αυτοάμυνας του πολίτη να καταψηφίσει τα κόμματα που υιοθέτησαν και υπεράσπισαν ή προσπάθησαν με προσχηματικές «διορθώσεις» να επιβάλουν το εκτρωματικό βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ τάξης του Δημοτικού Σχολείου. Ανοχή του βιβλίου σημαίνει ή επικίνδυνη πολιτική επιπολαιότητα ή υποταγή σε διατεταγμένη για τους Ελληνες εκδοχή της ιστορίας τους.

Μπροστά στην κάλπη ο πολίτης αναμετριέται με την ευθύνη του για την υπεράσπιση της γης του, του μέλλοντος των παιδιών του, την ευθύνη του για την ποιότητα της ζωής του, τον αυτοσεβασμό του, την ανθρώπινη αξιοπρέπειά του. Συναισθηματικές προσκολλήσεις, πολύχρονοι εθισμοί, ιδεολογικές τάχα προτιμήσεις δεν μετράνε μπροστά στο χρέος της άμυνας των ουσιωδών της ζωής.

Κριτήριο της ψήφου η Πλεκτάνη Ανάν και το διαβόητο βιβλίο της «κατά παραγγελίαν» Ιστορίας.