O TAΦΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ( VIDEO )

ΟΤΑΝ Ο ΙΟΥΛΙΟΣ ΚΑΙΣΑΡ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ ΤΟ 45 πΧ 

 ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕ ΟΜΩΣ ΟΝΤΩΣ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ;

ΓΙΑΤΙ ΕΝΔΕΧΕΤΑΙ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΤΑΦΕΙ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ

Ένα διαχρονικό πανομοιότυπο ερώτημα που διακατέχει τόσο το σύνολο που σχετίζεται διεθνώς με την έρευνα της ιστορίας, όσο και τους αναγνώστες και που δέκτης του ερωτήματος γίνομαι σχεδόν ύστερα από κάθε εκδήλωση (παρουσίαση) του βιβλίου «Μακεδονία, θρυλική πορεία από τα βάθη των αιώνων» είναι το εξής: «πού βρίσκεται ο τάφος του Μ. Αλεξάνδρου;». 

Θα μου επιτρέψετε να απαντήσω παραλληλίζοντας την παράθεση των στοιχείων που περιγράφουν οι χρονογράφοι της αρχαίας εποχής, Πλούταρχος, Διόδωρος Σικελιώτης, Ευνάπιος, Ιερώνυμος ο Καρδιανός, και ερανίζομαι εξ αυτών για την επιμελή σύνταξη της έρευνάς μου.

Μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου στη Βαβυλώνα (κατά την 114^η Ολυμπιάδα) έτος 323 π.Χ. Μηνός 13 Ιουνίου = 28 Δασίου (κατά το Μακεδονικό ημερολόγιο), την περίοδο που στην Αθήνα άρχων ήταν ο Ηγεσίας, αντιβασιλέας στη Μακεδονία ο Αντίπατρος, και νέος βασιλέας στη Βαβυλώνα ο Πτολεμαίος (ο γιος του Λάγου). Ο θρήνος και ο πρωτόγνωρος σπαραγμός που προκάλεσε η τρομερή είδηση από τον απροσδόκητο θάνατου του Αλεξάνδρου – στους Έλληνες και τους λαούς των μυρίων εθνοτήτων της Ασίας – ήταν απερίγραπτος, αλλά και η ομοβροντία που στη συνέχεια ακολούθησε από τους χρονογράφους της αιωνιότητας, για την εξύμνηση του θρύλου μέσω των ιστορικών ρήσεων άρχισε δοξαστικά βαθμιαία ολοένα και περισσότερο να φουντώνει. 

Έτσι, όταν η σορός του με την άμαξα μεταφερόταν δια μέσω της ερήμου στο Μαντείο του Άμμωνος Διός στη Σίβα, τότε ο Πτολεμαίος –σεβόμενος την απόφαση των ιερέων προφητών της Χαλδαίας– ανέκοψε την πορεία της, και την ξανάστειλε πρώτα στη Μέμφιδα, και μετά στην Αλεξάνδρεια όπου οριστικά τοποθετήθηκε στο Σεράπειο Ναό.

Η απόφαση όμως για οριστική μεταφορά της σορού του Αλεξάνδρου στην ομώνυμη πόλη της Αιγύπτου, στην ουσία ακύρωνε την επιθυμία του θανόντος –για μεταφορά στους οικογενειακούς Βασιλικούς τάφους της Βεργίνας– κάτι που φυσικά προκάλεσε έντονες αντιδράσεις στις τάξεις των διαδόχων και, όπως γράφει στο Βασιλικό ημερολόγιο ο γραμματέας του Αλεξάνδρου Ευμένης ο Καρδιανός: «Ένας από τους διαδόχους. Ο Σέλευκος Α' Νικάτορας (354-281 π.Χ.). ιδρυτής της δυναστείας των Σελευκιδών» –που στην περίοδο των διαιρετικών τάσεων ήταν σατράπης της Βαβυλώνας– ήρθε σε σύγκρουση τόσο με τον Αντίγονο τον μονόφθαλμο – αρχηγό της Μακεδονικής στρατιάς – όσο και με τον διάδοχο του βασιλικού θρόνου Πολυπέρχοντα. Μετά την ήττα από τον Αντίγονο το 318 στη Φρυγία καταφεύγει στην Αλεξάνδρεια. Εκεί αφού μεταπείθεται… από τον ιερέα της Χαλδαίας, ο Σέλευκος αλλάζει γνώμη.

Έκτοτε ο τάφος του Αλεξάνδρου –εκτός από σύμβολο θεϊκής και πολιτισμικής συνένωσης των Ελληνικών και Αιγυπτιακών θεοτήτων– γρήγορα γίνεται αντικείμενο λατρείας των λαών της περιοχής, αλλά και πλήθος Βασιλέων, Αυτοκρατόρων, να συρρέουν στην πόλη της Αλεξάνδρειας για να αποτίσουν φόρο τιμής.

Ανάμεσα στους επιφανείς επισκέπτες ήταν και ο Ιούλιος Καίσαρ το 45 π.Χ. ο οποίος απέσπασε ένα κομμάτι από τη μύτη του νεκρού όταν πήγε, γεμάτος συγκίνηση, να τον αγγίξει.

Αργότερα ο Αύγουστος μετά τη νίκη κατά του Μάρκου Αντώνιου και της Κλεοπάτρας που έλαβε χώρα στη ναυμαχία του Ακτίου το 31 π.Χ., επισκεπτόμενος τον τάφο του Αλεξάνδρου πρόσφερε ένα χρυσό στεφάνι. Όταν οι συνοδοί του πρότειναν να πάνε στους τάφους της δυναστείας των Πτολεμαίων απάντησε: «Ήρθα εδώ για να δω έναν αθάνατο βασιλιά! Και όχι νεκρούς!!». Όταν ο Καλιγούλας επισκέφτηκε το «Σήμα» = τάφος, έκλεψε την πανοπλία του Αλεξάνδρου, ενώ ο Καραχάλας (το 215 μ.Χ.) του αφιέρωσε το ιμάτιο, το δαχτυλίδι, τη ζώνη του κ.π.α (τα αφιερώματα από πολύτιμα ποικίλματα Βαβυλωνιακής επεξεργασίας, μέταλλα, λίθους και υφάσματα πορφυρά και χρυσοποίκιλτα είχαν μεγάλη αξία).

Ο Κασσιόδωρος Φλάβιος Αυρήλιος (477-575) αναφέρει ότι ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Σεβήρος το 226 μ.Χ. βλέποντας ότι η λατρεία από τα πλήθη που συνέρρεαν διαρκώς για τον Αλέξανδρο, λαμβάνει διαστάσεις οικουμενικού προσκυνήματος –και μπροστά στο φόβο απώλειας του ελέγχου– αποφάσισε την απαγόρευση των επισκέψεων κλείνοντας την είσοδο του ναού. Δεν ήταν όμως όλοι οι επισκέπτες του τάφου φιλόφρονες. Ένας Πτολεμαίος επικληθείς ως Παρείσακτος ή Κόκκης (το 80 μ.Χ.) είχε κλέψει τη χρυσή βάση από το φέρετρο και την αντικατέστησε με χάλκινη, ενώ η Κλεοπάτρα Ζ' η φιλοπάτωρ λεηλάτησε τον τάφο του Αλέξανδρου –όπως λέγεται– σε στιγμές οικονομικής ανάγκης.

Οι αυτόχθονες ντόπιοι κάτοικοι της Αλεξάνδρειας έδειχναν στα μύρια πλήθη των επισκεπτών τον τάφο του Αλεξάνδρου μέχρι το 391 μ.Χ. οπότε ένα μαινόμενο πλήθος οργισμένων χριστιανών υπό τον Πατριάρχη Αλεξάνδρειας Θεόφιλο στο οποίο κατάφεραν να παρεισφρύσουν ακραία αιρετικά στοιχεία – κατέστρεψε τα πάντα στο πέρασμά του, ισοπεδώνοντας ολοσχερώς τον Σεράπειο Ναό, το Μουσείο, μέρος των Αθηναϊκών σχολών και τη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Από τότε χάνονται τα ίχνη του Αλεξάνδρου, όπως επιγραμματικά περιγράφει ο Ευνάπιος ο Σαρδεύς (4^ος-5^ος αι.) στο βιβλίο του «Βίοι φιλοσόφων και σοφιστών».

Λίγο αργότερα ο προκαθήμενος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας Πάπας Ιωάννης Χρυσόστομος διερωτάται με έπαρση «πού γαρ, είπε μοι, το Σήμα του Αλεξάνδρου;». Δηλαδή πού βρίσκεται ο τάφος του Αλεξάνδρου;

Το 1824 ο Κυβερνήτης της Αιγύπτου πασάς Μώχαμετ Άλη, Ελληνικής καταγωγής, ανοικοδόμησε πάνω στα εναπομείναντα ερείπια και τη μοναδική κρύπτη που σωζόταν – ένα ιερό (τέμενος) του προφήτη Δανιήλ, περιορί­ζοντας ακόμη περισσότερο τις εργασίες των Αρχαιολόγων για ελπίδα στην έρευνα.

Σήμερα στην Αλεξάνδρεια σκάβει στους πρώην Βασιλικούς Κήπους, η αρχαιολόγος Πέπη Λημναίου-Παπακώστα, η οποία έχει εντοπίσει ένα χάλκινο άγαλμα του Μ. Αλεξάνδρου φιλοτεχνημένο από τον προσωπικό του γλύπτη (Λύσιππο). Προηγουμένως είχαν γίνει άκαρπες έρευνες για την ανακάλυψη του τάφου από τον σπουδαίο διεθνούς φήμης Γάλλο αρχαιολόγο, τον Ζαν Ιβ Αμπερέρ.

Αρχαιολογικό συνεργείο όμως σκάβει και στην αρχαία Αμφίπολη (στο ύψος του λόφου Καστία = Καστά), όπου αρχαιολόγοι με επικεφαλής την προϊσταμένη  της ΚΗ' Εφορίας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, Αικ. Περιστέρη –ύστερα από διετή πορεία εξέλιξης των ερευνών– είναι πολύ κοντά στην απάντηση ενός διαχρονικού ερωτήματος, αλλά και στη λύση του μυστικού που βρίσκεται στο εσωτερικό του πελώριου ταφικού συγκροτήματος, ο οποίος είναι τουλάχιστον δέκα φορές μεγαλύτερος από τον τάφο του Φιλίππου Β' που ανακάλυψε στη Βεργίνα (των Αιγών) το 1977 ο καθηγητής Μανώλης Ανδρόνικος.

 Ταυτόχρονα με την πρόοδο των ερευνών στην Αμφίπολη, όπως ήταν φυσικό εμφανίστηκαν στον ορίζοντα οι πρώτες ποικίλες κοινολογίες μερίδας επωνύμων αρχαιολόγων, οι οποίοι μερικοί εξ αυτών διατείνονται ότι ο αρχιτέκτονας του ταφικού μνημείου –που κατασκευάστηκε  από Θασίτικο μάρμαρο στην αρχή των Ελληνιστικών χρόνων– είναι ο Δεινοκράτης, στενός φίλος του Αλεξάνδρου και αρχιτέκτονας της ομώνυμης πόλης της Αιγύπτου. Αφού τόσο η ύπαρξη θαλάμων στο εσωτερικό του συγκροτήματος και η παράλληλη σύγκριση των υλικών της Αλεξάνδρειας όσο και η χρονική περίοδος καταλήγουν απόλυτα σε αυτό το συμπέρασμα.

Ποιο είναι όμως το μυστικό που κρύβουν οι τάφοι; Και ποια τα ονόματα των νεκρών;

Την απάντηση θα τη δώσουν οι αρχαιολόγοι μετά την είσοδό τους στο εσωτερικό των θαλάμων. Προς το παρόν εμείς ας αρκεστούμε στο ιστορικό θέλγητρο της ανολοκλήρωτης ανασκαφής, έχοντας ως σύντροφο το διαχρονικό όνειρο του θρύλου που εδώ και 2.500 χρόνια (περίπου) υποδορίως φωλιάζει βαθιά στις ψυχές των Ελλήνων.

Αμφίπολη, Σεπτέμβριος 2013

Παύλος Καρακιόλης

Φωτογραφίες:

---

ΚΙ ΟΜΩΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ : 

 ΟΤΙ ΔΗΛΑΔΗ Ο ΜΕΓΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΕΝ ΕΤΑΦΗ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ !!! 

 Ο συντάκτης του άρθρου ο οποίος θεωρεί βεβαία την ταφή του Αλεξανδρου στην Αίγυπτο όπου παρέμεινε τουλάχιστον μεχρι το 391 μΧ, ερανίσθη τους χρονογράφους της αρχαίας εποχής, Πλούταρχο, Διόδωρο τον Σικελιώτη, Ευνάπιο, Ιερώνυμο τον Καρδιανό, για την τεκμηρίωση της έρευνάς του και συνεπώς τεκμαίρεται η αξιοπιστία αυτής.

Εγώ θα μείνω στην πληροφορία :

" Ανάμεσα στους επιφανείς επισκέπτες ήταν και ο Ιούλιος Καίσαρ το 45 π.Χ. ο οποίος απέσπασε ένα κομμάτι από τη μύτη του νεκρού όταν πήγε, γεμάτος συγκίνηση, να τον αγγίξει"

Μήπως όμως υπήρχε ένας πολύ μα πολύ  σοβαρός λόγος για τον οποίο έπρεπε ο πραγματικός τόπος ταφής του Μεγάλου Στρατηλάτη να μείνει κρυφός όπως και συμβαίνει μέχρι και σήμερα;

Μήπως ο νεκρός τον οποίο προσκύνησε το 45 πΧ ο Ιούλιος Καίσαρας και οι λοιποί Ρωμαίοι αυτοκράτορες δεν ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος αλλά το σκήνωμά του είχε αντικατασταθεί με αυτό κάποιου άλλου νεκρού για να παραπλανώνται οι επισκέπτες και οι προσκυνητές του ώστε να παραμένει επτασφράγιστο το μυστικό που ήταν θαμένο μακράν της Αιγύπτου μαζί με τον Μεγάλο Στρατηλάτη  και πιθανώς στην Αμφίπολη όπως πολύ εμπεριστατωμένα ισχυρίζεται ο Σαράντος Καργάκος ;

   

Όπως είναι γνωστό, ο Μ.Αλέξανδρος πέθανε στη Βαβυλώνα το 323 π.Χ. Εκεί οι νεκροί κατά τους Ηρόδοτο, Στράβωνα και Στοβαίο δεν μουμιοποιούνταν ούτε καίγονταν αλλά θάπτονταν τοποθετημένοι μέσα σε μέλι ή κερί.

Με βάση τα ανωτέρω αλλά και την γνώση που μας μεταφέρει ο Κώστας Πλεύρης ενισχύεται η άποψη ότι ο Αλέξανδρος δεν ετάφη ή τουλάχιστον δεν παρέμεινε θαμμένος στην Αίγυπτο.

ΕΝ ΣΕΡΡΑΙΣ:  ΣΥΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ 
ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΠΛΕΥΡΗ



Συνεπώς εφόσον  η σωρός του Αλεξάνδρου ήταν τοποθετήμένη μέσα σε χρυσή λάρνακα και σκεπασμένη με μέλι ήταν αδύνατον ο Ιούλιος Καίσαρας "να σπάσει ένα κομμάτι"  από την μύτη του νεκρού όταν συγκίνημένος πήγε να τον αγγίξει.

Και φυσικά το γεγονός που αναφέρουν οι αρχαίοι χρονογράφοι της εποχής δεν είναι ψευδές , απλώς ο Ιούλιος Καίσαρ , "έσπασε την μύτη" κάποιας μούμιας  "σωσία" του Αλεξάνδρου