Ο ΝΟΜΠΕΛΙΣΤΑΣ ΓΙΏΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΦΗΤΊΚΟΣ ΣΥΝΑΜΑ!
ΒΑΛΛΕΙ ΚΑΤΆ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΊΗΣΗΣ ΜΕ ΚΕΙΜΕΝΌ ΤΟΥ ΑΠΌ ΤΟ 1944 ( συμπεριλαμβάνεται στο έργο του "ΔΟΚΙΜΕΣ")
Το διαχρονικό αυτό κείμενο που ακολουθεί τέθηκε στις Πανελλήνιες Εξετάσεις την 20η Μαΐου 2008 για το μάθημα της Λογοτεχνίας.
" Βρισκόμαστε σ’ ένα σταυροδρόμι – δεν ήμασταν ποτέ απομονωμένοι – μείναμε πάντα ανοιχτοί σε όλα τα ρεύματα – Ανατολή και Δύση και τ’ αφομοιώναμε θαυμάσια όταν λειτουργούσαμε σαν εύρωστος οργανισμός […] Συνταραζόμαστε κι εμείς δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα από διαδοχικές κρίσεις , αποκαλυπτικές εφευρέσεις, που δεν αφήνουν τον ανθρώπινο νου να ηρεμήσει – σαν την καλαμιά στον κάμπο.Μπροστά σ’ αυτά, τι μας μένει για να βαστάξουμε αν απαρνηθούμε τον εαυτό μας ;
Δεν μένω τυφλός στα ψεγάδια[1] μας, αλλά έχω την ιδιοτροπία να πιστεύω στον εαυτό μας. Σας παρακαλώ να με συγχωρήσετε εδώ που μνημονεύω εδώ προσωπικές μου εμπειρίες, δεν έχω άλλο πειραματόζωο από μένα. Και η προσωπική μου εμπειρία μου δείχνει πως το πράμα που με βοήθησε, περισσότερο από κάθε άλλο, δεν ήταν οι αφηρημένοι στοχασμοί ενός διανοούμενου, αλλά η πίστη και η προσήλωσή μου σ’ έναν κόσμο ζωντανών και περασμένων[2] ανθρώπων στα έργα τους , στις φωνές τους, στο ρυθμό και στην δροσιά τους.Αυτός ο κόσμος όλος μαζί μου έδωσε το συναίσθημα πως δεν είμαι μια μονάδα, ένα άχερο στ΄ αλώνι.Μου έδωσε τη δύναμη να κρατηθώ ανάμεσα στους χαλασμούς που ήταν της μοίρας μου να ιδώ. Και ακόμη, μ’ έκανε να νιώσω, όταν ξαναείδα το χώμα που με γέννησε, πως ο άνθρωπος έχει ρίζες, κι όταν τις κόψουν πονεί, βιολογικά, όπως τον ακρωτηριάζουν.[…]
Κι όλα αυτά θα μπορούσα να τα ονομάσω με μία λέξη παράδοση, που την ακούμε κάποτε ψυχρά και μας φαίνεται υπόδικη[3]. Αλήθεια υπάρχουν ροπές[4] που νομίζουν ότι η παράδοση μας στρέφει σε έργα παρωχημένα και ανθρώπους παρωχημένους[5] – πως είναι πράγμα τελειωμένο και άχρηστο για τις σημερινές μας ανάγκες , πως δεν μπορεί να βοηθήσει σε τίποτε τον σημερινό τεχνοκρατικό άνθρωπο που γνώρισε φριχτούς πολέμους και φριχτότερα στρατόπεδα συγκεντρώσεως και αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην κατάσταση του θηρίου και την κατάσταση του ανδροειδούς[6]. Η παράδοση λοιπόν είναι ένα περιττό βάρος που πρέπει να εξοβελιστεί[7]. Μου φαίνεται πως αυτές οι ροπές εκπορεύονται από την σύγχρονη απελπισία για την αξία του ανθρώπου. Είναι τα συμπτώματα ενός πανικού που εν ονόματι του ανθρώπου τείνουν να κατακερματίσουν την ψυχή του ανθρώπου.
Όμως τι μας απομένει αν βγάλουμε από την μέση τον άνθρωπο ; "
Γ. Σεφέρης – Δοκιμές, τ2 εκδ. ΙΚΑΡΟΣ, Αθήνα 1974 σσ 175-177
Δεν μένω τυφλός στα ψεγάδια[1] μας, αλλά έχω την ιδιοτροπία να πιστεύω στον εαυτό μας. Σας παρακαλώ να με συγχωρήσετε εδώ που μνημονεύω εδώ προσωπικές μου εμπειρίες, δεν έχω άλλο πειραματόζωο από μένα. Και η προσωπική μου εμπειρία μου δείχνει πως το πράμα που με βοήθησε, περισσότερο από κάθε άλλο, δεν ήταν οι αφηρημένοι στοχασμοί ενός διανοούμενου, αλλά η πίστη και η προσήλωσή μου σ’ έναν κόσμο ζωντανών και περασμένων[2] ανθρώπων στα έργα τους , στις φωνές τους, στο ρυθμό και στην δροσιά τους.Αυτός ο κόσμος όλος μαζί μου έδωσε το συναίσθημα πως δεν είμαι μια μονάδα, ένα άχερο στ΄ αλώνι.Μου έδωσε τη δύναμη να κρατηθώ ανάμεσα στους χαλασμούς που ήταν της μοίρας μου να ιδώ. Και ακόμη, μ’ έκανε να νιώσω, όταν ξαναείδα το χώμα που με γέννησε, πως ο άνθρωπος έχει ρίζες, κι όταν τις κόψουν πονεί, βιολογικά, όπως τον ακρωτηριάζουν.[…]
Κι όλα αυτά θα μπορούσα να τα ονομάσω με μία λέξη παράδοση, που την ακούμε κάποτε ψυχρά και μας φαίνεται υπόδικη[3]. Αλήθεια υπάρχουν ροπές[4] που νομίζουν ότι η παράδοση μας στρέφει σε έργα παρωχημένα και ανθρώπους παρωχημένους[5] – πως είναι πράγμα τελειωμένο και άχρηστο για τις σημερινές μας ανάγκες , πως δεν μπορεί να βοηθήσει σε τίποτε τον σημερινό τεχνοκρατικό άνθρωπο που γνώρισε φριχτούς πολέμους και φριχτότερα στρατόπεδα συγκεντρώσεως και αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην κατάσταση του θηρίου και την κατάσταση του ανδροειδούς[6]. Η παράδοση λοιπόν είναι ένα περιττό βάρος που πρέπει να εξοβελιστεί[7]. Μου φαίνεται πως αυτές οι ροπές εκπορεύονται από την σύγχρονη απελπισία για την αξία του ανθρώπου. Είναι τα συμπτώματα ενός πανικού που εν ονόματι του ανθρώπου τείνουν να κατακερματίσουν την ψυχή του ανθρώπου.
Όμως τι μας απομένει αν βγάλουμε από την μέση τον άνθρωπο ; "
Γ. Σεφέρης – Δοκιμές, τ2 εκδ. ΙΚΑΡΟΣ, Αθήνα 1974 σσ 175-177
Η αρίθμηση στο κείμενο αφορά "άγνωστες λέξεις" που επεξηγούσαν οι εξεταστές στους υποψηφίους.
[1] ψεγάδια : ελαττώματα,
[2] περασμένων : ανθρώπων που έχουν φύγει από τη ζωή,
[3] υπόδικη : υπόλογη, ένοχη (;)
[4] ροπές : απόψεις
[5] παρωχημένα : ξεπερασμένα,
[6] του ανδροειδούς : του ανθρωπόμορφου,
[7] εξοβελιστεί : διωχτεί
-------------------------------------------------------------
Δηλαδή ήταν εκ των προτέρων γνωστό ότι οι υποψήφιοι δεν γνωρίζουν καλά την Ελληνική, όπως πολύ εύστοχα σχολίασε ο Λάκης Λαζόπουλος από τηλεοράσεως αλλά και οι εξεταστές τους συμπληρώνω εγώ , όταν στην λέξη "υπόδικος" δίνουν την ερμηνεία "ένοχος" !!! Υπόδικος είναι ο φερόμενος ως ένοχος, τελών υπό δίκη (δικαστική κρίση) και ένοχος καθίσταται εφόσον καταδικαστεί !
Το γεγονός αυτό και μόνο αποτελεί μια σαφή ομολογία για την ανεπάρκεια του εκπαιδευτικού μας συστήματος μετά τους αλλεπάλληλους βιασμούς του από όλες τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης μετά το 1974 και τους ανεκδιήγητους υπουργούς των, που πειραματίζονταν στις πλάτες των ελληνοπαίδων, με αποκορύφωμα την Κυβέρνηση Σημήτη με υφυπουργό Παιδείας έναν καθηγητή - επιχειρηματία εκ Θεσσαλονίκης, ιδιοκτήτη Φροντιστηρίων και την προηγούμενη κυβέρνηση Καραμανλή, με την εθνικώς επικίνδυνη Μαριέττα Γιαννάκου - Κουτσίκου
------------------------- ------------------
Πράγματι τι μας μένει εάν απαρνηθούμε τον εαυτό μας κ. Καραμανλή, κ Μπακογιάννη, κ Παπανδρέου, κ. Μητσοτάκη, κ. Αλαβάνο, κ. Παπαρήγα και λοιποί παρατρεχάμενοι του πολιτικού συστήματος, κ. Δήμαρχε της Τήλου όπως αναρωτιέται ο Σεφέρης ;
Τι θα μας απομείνει εάν εσείς ενδώσετε ( εν ονόματι της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας που μας επιβάλετε , αδιαφορώντας για το γεγονός ότι το 90% του ελληνικού λαού απαιτεί λύση με όνομα που να μη εμπεριέχει τον όρο "ΜΑΚΕΔΟΝΊΑ ή παράγωγα αυτού και σεις συνεχίζετε να "διαπραγματεύεστε" με τους προκλητικούς Σλαβοσκοπιανούς εκλιπαρώντας τους να δεχθούν όνομα με σύνθετη ονομασία) και τα Σκόπια ονομαστούν "ΝΈΑ - ΆΝΩ - ΚΆΤΩ ΜΑΚΕΔΟΝΊΑ", τι θα μας απομείνει εάν οι πούστηδες , οι κίναιδοι και οι λεσβίες δημιουργούν "οικογένειες" και αποκτήσουν το δικαίωμα να υιοθετούν παιδιά, όπως θρασύτατα υπό την ανοχήν σας απαιτούν;
Τι θα μας απομείνει άραγε εάν γίνουμε "κιμάς" όπως έλεγε ο αείμνηστος Ιεράρχης των Ελλήνων , ο μακαριστός Χριστόδουλος ;
Ποιο μπορεί να είναι το μέλλον μιας χώρας όπου οι "ροπές" και "οι αφηρημένοι στοχασμοί των σύγχρονων διανοουμένων" όπως πολύ γλαφυρά αναφέρει ο Σεφέρης που στην σημερινή κοινωνία μας εκφράζονται από τους αμετανόητους κομμουνιστές , τους Τσίπρες, τους Αλαβάνους , τους νεοφιλελεύθερους Καραμανλήδες και Μητσοτάκηδες και τους εκσυγχρονιστές σοσιαλιστές του δόγματος Σημήτη ή παρωχημένους Πασόκους σαν τον Γιωργάκη Παπανδρέου, οι οποίοι προσπαθούν να "πνίξουν" την παράδοση, συμβάλουν ή ανέχονται στην διακωμώδηση κάθε τι του παραδοσιακού και επιδιώκουν να το εμφανίζουν ως γραφικό;
Πότε επιτέλους κκ Εκπρόσωποι του υφιστάμενου πολιτικού καταστημένου της χώρας, διαχειριστές ερήμην μας της τύχης μας και του μέλλοντος των παιδιών μας , θα ενστερνηστείτε το αυτονόητο, δηλαδή " θα αποκτήσετε την ιδιοτροπία του Γιώργου Σεφέρη", να πιστέψετε δηλαδή στον εαυτό σας, ώστε να εκφράσετε την πραγματική βούληση του ελληνικού λαού;
Πότε τελικά θα σας ακούσουμε να πείτε , αυτό που λέει καθημερινά ο ελληνικός λαός, στα πεζοδρόμια, στις πλατείες, στα καφενεία, στις ταβέρνες , μέσα στην καθημερινότητά του εν πάση περιπτώσει , "ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ , ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ" στον σημερινό παραλογισμό και ενδοτισμό σας, που πληρώνει σήμερα η ελληνική κοινωνία ...
===================================
Σημειωτέον ότι ο Γιώργος Σεφέρης υπήρξε Υπουργός Λογοκρισίας του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου υπό τον Ιωάννην Μεταξά . Το 1936 διορίζεται πρόξενος στη Κορυτσά όπου θα παραμείνει μέχρι το 1938. . Το 1938 μετατίθεται στην Αθήνα ως προιστάμενος της Διεύθυνσης Εξωτερικού Τύπου του Υφυπουργείου Τύπου και Πληροφοριών της Κυβέρνησης Μεταξά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου