Απόλυτο κενό εξουσίας
Γιάννης Πρετεντέρης |
[ ΤΟ ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ 15 Φεβρουαρίου 2009]
Να δεχτώ, για την οικονομία της συζήτησης, ότι έχει δίκιο ο Καραμανλής . Και ότι ο σωστός δρόμος για την αντιμετώπιση της κρίσης είναι η συναίνεση. Πολύ ωραία. Αλλά ποια συναίνεση; Ποιοι θα συναινέσουν με ποιους; Πάνω σε ποια βάση και σε ποιο σχέδιο; Και αυτή η συναίνεση θα έχει χρονικό ορίζοντα; Θα έχει θεματικούς περιορισμούς; Ή μήπως συναίνεση είναι να χειροκροτούμε όλοι μαζί τον Καραμανλή σε κάθε στομφώδη γενικολογία που θα εκστομίζει; Διότι αν κάτι τέτοιο έχει στο μυαλό του, δεν νομίζω να βρει πολλά κορόιδα για παρέα.
Να δεχτώ, πάλι για την οικονομία της συζήτησης, ότι έχει δίκιο ο Παπανδρέου . Και ότι ο σωστός δρόμος για την αντιμετώπιση της κρίσης είναι οι εκλογές. Πολύ ωραία. Αλλά τι θα προκύψει από τις εκλογές; Στην καλύτερη (και μάλλον απίθανη...) περίπτωση άλλη μια οριακή κυβέρνηση; Η οποία θα ζητεί και αυτή συναίνεση για να επιζήσει; Και ποιος θα της δώσει αύριο τη συναίνεση που δεν υπάρχει σήμερα;
Ή μήπως θα προκύψουν αλλεπάλληλες εκλογές και αδιευκρίνιστες κυβερνήσεις; Και υπάρχει έστω και ένας Ελληνας που να θεωρεί ότι κάποια από αυτές τις κυβερνήσεις μπορεί να προμηθεύσει τις λύσεις που ψάχνουμε σήμερα;
Να δεχτώ, τέλος, για την οικονομία της συζήτησης, ότι έχει δίκιο η Αριστερά. Και ότι ζούμε την κατάρρευση του καπιταλισμού. Πολύ ωραία. Να περιμένουμε πρώτα να καταρρεύσει εντελώς ο καπιταλισμός και μετά να αναθέσουμε τη διακυβέρνηση του τόπου στο σχήμα Βούτσης- Μεντρέκας.
Ως τότε, όμως, ο τόπος χρειάζεται μια συγκεκριμένη προοπτική. Την οποία, για πρώτη φορά από το 1974, δεν προσφέρει κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας. Αυτό σε απλά ελληνικά ονομάζεται «απόλυτο κενό εξουσίας». Και αυτό ακριβώς υπογραμμίζουν, έστω και με διαφορετικά λόγια ο καθένας, όσοι (ελάχιστοι) σοβαροί άνθρωποι έχουν απομείνει στην πολιτική.
Πριν από μερικές ημέρες, ο Κ.Σημίτης σημείωνε ότι «το κρίσιμο θέμα για την Ελλάδα» είναι «να υπάρξει μια κυβέρνηση ικανή να ακολουθήσει μια πολιτική που πείθει ότι επιχειρείται σοβαρά,με συνέπεια και για μακρύ χρονικό διάστημα η αντιμετώπιση της υστέρησης της χώρας». Χωρίς να λέει καμία σοφία, προσδιόρισε το αναγκαίο. Το ζητούμενο και το πρόβλημα.
Το ζητούμενο δεν είναι απαραιτήτως η συναίνεση, ούτε απαραιτήτως οι εκλογές, αλλά πώς θα αποκτήσουμε την κυβέρνηση που περιγράφει ο Σημίτης. Διότι αν την αποκτήσουμε, τότε σχεδόν αυτόματα θα προκύψουν και η εμπιστοσύνη και η αποτελεσματικότητα και η συναίνεση.
Το πρόβλημα είναι ότι κανένα στοιχείο στον πολιτικό ορίζοντα δεν αφήνει να ελπίσουμε ότι μπορεί μια τέτοια κυβέρνηση να υπάρξει. Ο τόπος, δηλαδή, δεν μπορεί να αποκτήσει αυτό που χρειάζεται. Γι΄ αυτό και το «απόλυτο κενό εξουσίας» που επικρατεί σήμερα είναι πολύ πιο σοβαρό ζήτημα από τις δηλώσεις του Αβραμόπουλου ή τις ταρζανιές του Μανώλη. Κυρίως όταν κινδυνεύει να εξελιχθεί σε μονιμότερο στοιχείο της ελληνικής πολιτικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου