ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΦΕΡΝΕΙ ΔΙΠΛΟ GREXIT

Φόβοι τραπεζικού ντόμινο
  
Οι ελληνικές τράπεζες, στη δίνη ενός ευρύτερου προβλήματος του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού κλάδου, δεν είναι δυνατόν να θεωρηθούν υγιείς – ενώ τυχόν κατάρρευση κάποιας, δεν θα μπορούσε να αφομοιωθεί από την οικονομία μας

«Για να επιτύχει πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ, η Ελλάδα χρειάζεται μέτρα 4-5% του ΑΕΠ, σύμφωνα με το ΔΝΤ – άρα από 7 δις € έως σχεδόν 9 δις €. Οι συντάξεις πρέπει να μειωθούν σε μεγάλο βαθμό, αφού είναι στα επίπεδα της Γερμανίας που όμως διαθέτει το διπλό πλούτο – με κριτήριο τους μισθούς, οι οποίοι είναι διπλάσιοι.
Για την κάλυψη του κενού στο ασφαλιστικό σύστημα απαιτείται η μεταφορά του 10% του ΑΕΠ, όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι μόλις 2,5% – κάτι που είναι αδύνατον να συνεχιστεί, αφού δεν είναι βιώσιμο (πηγή). Επί πλέον, είναι απολύτως απαραίτητη η αναδιάρθρωση του χρέους, επειδή διαφορετικά δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί.
Η Ελλάδα ευρίσκεται αντιμέτωπη με τον κίνδυνο ενός διπλού GREXIT (πηγή), η πολιτική αστάθεια έχει φτάσει στο ζενίθ, ενώ όλες σχεδόν οι κοινωνικές ομάδες αντιδρούν – γεγονός που θεωρείται ως ο ορισμός της χρεοκοπίας.
Από την άλλη πλευρά οι ελληνικές τράπεζες, στη δίνη ενός ευρύτερου, τεράστιου προβλήματος του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού κλάδου, δεν είναι δυνατόν να θεωρηθούν υγιείς, παρά την πρόσφατη νέα κεφαλαιοποίηση τους – με μία τουλάχιστον από τις τέσσερις μεγάλες να απειλείται με χρεοκοπία, μέσα στους επόμενους λίγους μήνες.
Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα συνοδευόταν προφανώς από ένα τραπεζικό ντόμινο, αδύνατο να αφομοιωθεί από την ελληνική οικονομία – ειδικά όταν εγκαταλείπεται από τις ξένες και εγχώριες επιχειρήσεις, τους επενδυτές, καθώς επίσης από το ποιοτικό έμψυχο δυναμικό της».

.

Αυτές είναι σε γενικές γραμμές οι βασικές οικονομικές ειδήσεις και προβλέψεις που αφορούν την Ελλάδα – με κυριότερη ίσως το πιθανολογούμενο εκ μέρους μας κραχ στον τραπεζικό της τομέα, το οποίο θα αποτελούσε ασφαλώς τη χαριστική βολή. Εάν κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις συνεχίσει να αναζητάει κανείς λύσεις αλλού, εκτός από την συντεταγμένη χρεοκοπία (άρθρο), τότε είναι απλά αιθεροβάμων – ενώ χάνει πολύτιμο χρόνο, χωρίς να έχει αυτήν την πολυτέλεια η οικονομία μας. Ακόμη χειρότερα, εάν αναλώνουμε τις λιγοστές δυνάμεις μας στην αναζήτηση των ενόχων της τραγωδίας, χωρίς να επικεντρωνόμαστε στο παρόν και στο μέλλον, καθώς επίσης εάν πιστεύουμε πως τα σημερινά αδιέξοδα οφείλονται αποκλειστικά και μόνο στους Έλληνες, οπότε δίκαια τιμωρούνται, θα βιώσουμε τρομακτικές καταστάσεις – τις οποίες δεν μπορούμε καν να φανταστούμε σήμερα.

Για να τεκμηριώσουμε πως η Ελλάδα είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, ότι δεν είναι δηλαδή η μοναδική που αντιμετωπίζει τέτοια οικονομικά αδιέξοδα, αρκεί ίσως μία μικρή αναφορά μας στις Η.Π.Α. – οι οποίες προφανώς είχαν και έχουν πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες, ενώ δεν κατηγορούνται για διαφθορά, για διαπλοκή, για εντελώς ανίκανες κυβερνήσεις, για φοροφυγάδες Πολίτες κοκ.

Ειδικότερα, το 2001 το δημόσιο χρέος των Η.Π.Α. ήταν στα 5 τρις $ – το 2009 είχε φτάσει στα 10 τρις $, ενώ σήμερα υπερβαίνει τα 19 τρις $. Της Ελλάδας το 2001 ήταν 151,9 δις €, ενώ το 2009 έφτασε στα 299,7 δις € – άρα διπλασιάστηκε όπως το αμερικανικό μεταξύ των ετών 2001 και 2009, χωρίς όμως να διπλασιαστεί ξανά από το 2009 έως σήμερα, όπως συνέβη στις Η.Π.Α., ακόμη και αν δεν είχε μεσολαβήσει το PSI.

Οι οικονομολόγοι προβλέπουν ότι, το έλλειμμα του προϋπολογισμού των Η.Π.Α. το 2016 θα φτάσει στα 544 δις $, αυξημένο κατά 105 δις $ σε σχέση με το 2015. Από το 2022 και μετά δε, θα υπερβαίνει συνεχώς το 1 τρις $ ετήσια – γεγονός που σημαίνει πως το 2026 το δημόσιο χρέος της υπερδύναμης θα φτάσει στα 30 τρις $, ως αποτέλεσμα των ετησίων ελλειμμάτων.

Ως αιτία των ελλειμμάτων θεωρούν τη διαφορά μεταξύ εσόδων και δαπανών του κράτους – υπολογίζοντας πως το 2026 τα έσοδα θα είναι μεν 49,5% υψηλότερα από το 2016 (στα 5,035 τρις $ από 3,376 τρις $ το 2016), αλλά οι δαπάνες θα είναι μεγαλύτερες – κατά 63%, στα 6,401 τρις $, από 3,919 τρις $ το 2016.

Ο λόγος τώρα αυτής της διαστρέβλωσης θεωρείται πως είναι το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης – οι δαπάνες για το οποίο το 1966 αντιστοιχούσαν στο 2,6% του ΑΕΠ, ενώ το 2016 σχεδόν διπλασιάστηκαν, στο 4,9% του ΑΕΠ. Ειδικά στον τομέα της δημόσιας υγείας, οι δαπάνες από 0,1% του ΑΕΠ το 1966 εκτοξεύθηκαν στο 5,6% το 2016 – ενώ συνολικά το κόστος του κοινωνικού κράτους αυξήθηκε από 4,5% του ΑΕΠ το 1966, στο 13,3% το 2016 (πηγή).

.

Περαιτέρω, χωρίς να επεκταθούμε σε περιττές λεπτομέρειες και χωρίς να αναζητήσουμε τις πραγματικές αιτίες, λόγω των οποίων οι Η.Π.Α. βρίσκονται στη σημερινή θέση, από τα παραπάνω διαπιστώνεται πως η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει διαφορετικά προβλήματα – ενώ τα οικονομικά της μεγέθη ασφαλώς δεν απειλούν τον πλανήτη, όπως συμβαίνει με τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Κυρίως όμως ότι, εάν το ΔΝΤ διέθετε πράγματι μία αποτελεσματική συνταγή για την αντιμετώπιση αυτών των αδιεξόδων, θα την είχε εφαρμόσει ήδη στην πατρίδα του – η οποία μπορεί μεν να μην χρεοκοπήσει, επειδή διαθέτει το δολάριο, έχοντας τη δυνατότητα να εξυπηρετεί τις υποχρεώσεις της απλά και μόνο τυπώνοντας χρήματα, αλλά δεν θα αποφύγει την πληθωριστική κατάρρευση που είναι ουσιαστικά μία άλλου είδους πτώχευση.

 

Στα πλαίσια αυτά, συνεχίζουμε να έχουμε την άποψη πως η μοναδική μας λύση (όπως και των Η.Π.Α., της Ιαπωνίας, της Ιταλίας, της Πορτογαλίας κοκ.) είναι η στάση πληρωμών, με στόχο τη διαπραγμάτευση της ονομαστικής διαγραφής του χρέους – πριν ακόμη εκραγεί το τραπεζικό μας σύστημα, προκαλώντας ανυπολόγιστες καταστροφές στην οικονομία μας.

 

Η εφαρμογή μέτρων που δεν οδηγούν πουθενά, καθώς επίσης το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας για να εξυπηρετείται το τέρας του χρέους, εις βάρος των μελλοντικών προοπτικών της χώρας που συνεχώς επιδεινώνονται, ασφαλώς δεν είναι η λύση – ενώ πρέπει άμεσα να ανακτήσουμε την εθνική μας ανεξαρτησία, με κάθε θυσία. Οι προβλέψεις πάντως της Κομισιόν για την οικονομία μας δεν θεωρούνται ως οι καλύτερες – αν και ενδεχομένως είναι αισιόδοξες.