ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΟΙ ΑΝΑΠΟΦΑΣΙΣΤΟΙ , ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ

Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΝΑΠΟΦΑΣΙΣΤΟΥ ΨΗΦΟΡΟΥ

Γράφει: Ιουλία Βελισσαράτου 

Το πιο εύκολο πράγμα στις μέρες μας είναι να δηλώνεις αναποφάσιστος. Ή το κλασσικό δεν ξέρω ,δεν απαντώ. Η αναποφασιστικότητα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Ίσως μόνο την ευθύνη. 

 Άλλωστε τώρα που όλα τα κόμματα έχουν μολυνθεί από τον «ιό του μνημονίου»- και εννοώ τα κόμματα που συγκυβέρνησαν- χρειάζεται ένα νέο αφήγημα το οποίο δεν είναι ακόμα έτοιμο.

Όσο απομακρύνεται η αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος- όπως διαλαλούν οι δημοσκοπήσεις-  το επόμενο βήμα είναι να αναγκαστούν τα κόμματα να συνεργαστούν. Δηλαδή θα βάλουμε, με την ψήφο μας,  τα κόμματα να κάνουν κάτι που ΔΕΝ έχουμε κάνει ΠΟΤΕ  εμείς. Να δράσουν συλλογικά για το κοινό συμφέρον. Πότε συνεργαστήκαμε για να κάνουμε ακόμα και τα πιο απλά πράγματα; Να καθαρίσουμε τους δρόμους της γειτονιάς μας, να φυτέψουμε δεντράκια, να κάνουμε μία πορεία για να διαμαρτυρηθούμε για τα διπλοπαρκαρίσματα και τις ανύπαρκτες θέσεις πάρκιγκ.Ψιλά γράμματα.Πού να τρέχεις τώρα.Ο Δήμος δεν είναι υπεύθυνος; Τόσα δημοτικά τέλη πληρώνω..Συνέχεια κάποιος άλλος είναι υπεύθυνος..

« Εγώ δεν ψήφισα κανέναν» είπε κάποιος σε μία ουρά που καθόμουν για να πάρω και εγώ τη δόση του capital control που μου αντιστοιχεί. « Όλοι αυτό λέτε και βγαίνουν οι ίδιοι και οι ίδιοι» ανταπαντά ένας άλλος από την άλλη πλευρά της ουράς.

« Αλήθεια λέω. Έχω να ψηφίσω από το 1989 που με πήγαιναν τα πούλμαν του ΠΑΣΟΚ!» Εκείνη την ώρα αναρωτιέσαι. Άρα κατάλαβε τι είπε;  Τη στιγμή που κατηγορεί το σύστημα ότι βγάζει τους ίδιους, παραδέχεται ότι το υπηρέτησε πουλώντας την ψήφο του και συμβάλλοντας στη δημιουργία κομματικού μηχανισμού με συμπαγής βάση που θα στηρίζει ένα κόμμα με το αζημίωτο!

Τις προάλλες ένας νεαρός κόντεψε να αρπαχτεί με έναν φίλο του που του έλεγε για τα καλά του μνημονίου, τις ρυθμίσεις που θα έπρεπε να είχαμε κάνει εμείς στο κράτος- χωρίς την παρέμβαση των ξένων- για να μπορεί να λειτουργήσει « Το πρόβλημα είναι » είπε ο νεαρός « ότι τα μνημόνια – δηλαδή οι κανόνες δημοσιονομικής προσαρμογής – απευθύνονται σε ένα ευνομούμενο και οργανωμένο κράτος, που τουλάχιστον έχει κάνει μηχανογράφηση και ξέρει πόσους υπαλλήλους έχει σε κάθε τμήμα».. Έξαλλος ο συνομιλητής του πετάγεται από το τραπέζι και του λέει « Εγώ δεν ψηφίζω κανέναν! Όλοι το ίδιο είναι! Ξεφτίλες..»

Οι αναποφάσιστοι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: Σε αυτούς που τα ισοπεδώνουν όλα και δεν πιστεύουν κανέναν και τίποτα και ίσως να μην πάνε καν να ψηφίσουν και σε αυτούς που πιστεύουν ότι με την ψήφο τους μπορούν να τιμωρήσουν αυτούς – που κατά τη  γνώμη τους – φταίνε για την κατρακύλα της χώρας..Υπάρχει και μία τρίτη κατηγορία, αυτή που οι αναποφάσιστοι θα αποφασίσουν την ώρα που θα είναι στην κάλπη.

Ποιο κόμμα θα καταλήξουν να επιλέξουν πίσω από την μυστικότητα του παραβάν;

Το κόμμα που όταν έγινε για πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση επί 7 μήνες  τοποθέτησε κομματικά στελέχη σε επιτελικές θέσεις επειδή το έκαναν και οι προηγούμενοι;

Το κόμμα που έχει την ίδια οργανωτική δομή από το έτος ιδρύσεως του και την πλειοψηφία των βουλευτών του να έχουν ξεπεράσει τα 70 και να εκλέγονται επί 40 χρόνια;

Το κόμμα που αφού κυβέρνησε και απέτυχε να δώσει στον κόσμο να καταλάβει πόσο αναγκαίο είναι να κάνει κάποιες θυσίες τώρα για να επανέλθει στην κανονικότητά του μετά– δίνοντας όμως συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα αντοχής γιατί και η μεγαλύτερη εξαντλείται κάποτε – επανέρχεται και με ανθρώπους που έχουν απορριφθεί;

Ή το νεοσύστατο του  « απεχθούς και επονείδιστου χρέους» το οποίο δεν μας εξηγεί πως θα είναι όχι το μέλλον της χώρας αλλά η  ακριβώς επόμενη μέρα μετά την έλευση του εθνικού νομίσματος  και ζητάει να μπει στο πάνθεον των ηρώων που διάβασε στα βιβλία. Με μία μικρή διαφορά ότι και οι ήρωες κάποια στιγμή στη ζωή τους συνθηκολόγησαν..

Μα ακόμα και αν ξυπνούσε η Μέρκελ- με το καλό πλευρό- και ως δια μαγείας διέγραφε όλο μας το χρέος ποιος θα μας εγγυόταν ότι μετά από λίγα χρόνια δεν θα ήταν και πάλι «απεχθές και επονείδιστο» αφού δε θα είχαν ληφθεί τα κατάλληλα μέτρα για να μην διογκωθεί ξανά;

Μήπως να επιλέξει το κόμμα με τον λαμπερό αρχηγό του που- αν και το χαρακτηρίζουν  απολιτίκ-  είναι το μόνο που έχει παρουσιάσει προτάσεις μελετημένες σε κάθε θέμα , έχει εξειδικευμένη ομάδα για κάθε πρόβλημα, και επαϊόντες στον χώρο τους, σαν μία dream team προσωπικοτήτων.. Υπάρχει όμως ένα σοβαρό πρόβλημα σε αυτήν την επιλογή. Σε ποιόν αρέσει σε αυτή τη χώρα να ψηφίζει κάποιον που είναι καλύτερος από εκείνον;

Αν ο αναποφάσιστος στραφεί προς τους  νεοναζιστές και διατηρήσει το υψηλό ποσοστό τους – αρνούμενος να αντιμετωπίσει  το θυμό του – πρέπει να λάβει υπόψη του ότι και αυτό το κόμμα έγινε ένα με το σύστημα καθώς  μετά την είσοδο του στη βουλή σταμάτησε και τα συσσίτια..

Αν τώρα προτιμά το κόμμα του χαβαλέ , της πίτσας και της μπύρας για να τον κάνει να σπάει πλάκα ας σκεφτεί ότι αυτό μπορεί να γίνει  βλέποντας κωμωδία στο θέατρο χωρίς να χρειαστεί να επιβαρυνθεί και άλλη προβληματική εικόνα της βουλής ..

Αν η κατάσταση φτάσει πάλι σε αδιέξοδο μετά το άνοιγμα της κάλπης – αυτή τη μία και μοναδική φορά – δεν θα φταίνε μόνο οι « άχρηστοι» πολιτικοί αλλά και οι αδιάφοροι και αναποφάσιστοι ψηφοφόροι.

 Αντίδραση στο σύστημα δεν είναι η αποχή γιατί ενισχύονται τα δύο πρώτα κόμματα. 

 Την ψήφο διαμαρτυρίας τη ρίχνουμε εδώ και 6 χρόνια χωρίς αποτέλεσμα αφού τους μόνους που τιμωρούμε στην τελική είναι τους ευατούς μας..

Μήπως  αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία  να συνεργαστούν όλα τα κόμματα-  που έχουν στοιχειώδη κοινή λογική-  για να βγάλουν το κάρο από τη λάσπη;

Γιατί όσο η χώρα μένει βαλτωμένη θα χάσει εντελώς το δικαίωμα να επιλέγει τον τρόπο σωτηρίας της..