ΕΝ ΣΕΡΡΑΙΣ: EAΛΩ Η ΠΑΤΡΙΣ ;. "Σχέδιο Καλλικράτης"... η υπέρτατη προδοσία.
Θέμα: Ο Δούρειος Ίππος του Καλλικράτη.... Miα διαφορετική ανάλυση της πολιτικο-οικονομικής κατάστασης στην Ελλάδα... Πώς θα εξελιχθούν τα γεγονότα: |
Θέμα: Ο Δούρειος Ίππος του Καλλικράτη.... Miα διαφορετική ανάλυση της πολιτικο-οικονομικής κατάστασης στην Ελλάδα... Πώς θα εξελιχθούν τα γεγονότα: |
Η πολιτική του ΔΝΤ, την οποία αποδέχτηκε η κυβέρνηση Παπανδρέου, είναι σκληρή, άδικη και οδηγεί σε αδιέξοδο. Η περικοπή των δημόσιων δαπανών, η μείωση των μισθών και η αύξηση της φορολογίας θα οδηγήσουν την κατανάλωση σε κατάρρευση. Το κλίμα ανασφάλειας και ανησυχίας θα περιορίσει τις επενδύσεις. Οι εξαγωγές δύσκολα θα αυξηθούν σημαντικά, δεδομένου ότι δεν υπάρχει η δυνατότητα υποτίμησης.
Κατά συνέπεια η Ελλάδα θα μπει σε βαθύτατη ύφεση, με μεγάλη άνοδο της ανεργίας και συρρίκνωση του ΑΕΠ. Θα μειωθεί βέβαια το δημόσιο έλλειμμα, επιτυγχάνοντας πιθανώς τη σταθεροποίηση που επιδιώκει το ΔΝΤ. Αλλά η πτώση του ΑΕΠ θα κάνει το βάρος του χρέους ακόμη μεγαλύτερο για την ελληνική οικονομία. Το ίδιο το ΔΝΤ υπολογίζει ότι, με τις καλύτερες προοπτικές, ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ θα ανεβεί στο 149% το 2013.
Για να αποκτήσει ξανά πρόσβαση στις χρηματοπιστωτικές αγορές, δεδομένων των πολύ υψηλών αυτών ποσοστών χρέους, η Ελλάδα θα πρέπει να παρουσιάσει ταχείς ρυθμούς ανάπτυξης στο άμεσο μέλλον. Συνεπώς θα έρθει αντιμέτωπη με τα βαθύτερα αίτια της κρίσης, τα οποία δεν έχουν να κάνουν με τον όγκο του δημόσιου χρέους, αλλά με την εξασθένηση του παραγωγικού της ιστού τα τελευταία χρόνια.
Η είσοδος της Ελλάδας, όπως και άλλων χωρών της περιφέρειας, στην ευρωζώνη σήμανε σταθερή απώλεια ανταγωνιστικότητας. Ο κύριος λόγος ήταν οι παγωμένοι μισθοί των Γερμανών εργαζομένων που επέτρεψαν στο γερμανικό κεφάλαιο να κυριαρχήσει στην ευρωζώνη. Το αποτέλεσμα ήταν τεράστια ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών και συνεχής φθορά του παραγωγικού ιστού για τις χώρες της περιφέρειας. Το ελληνικό έλλειμμα έφτασε στο γιγαντιαίο ύψος του 15% του ΑΕΠ το 2008. Η κοινωνία αντιλαμβάνεται την κατάσταση αυτή με το γνωστό «δεν παράγουμε τίποτε».
Το ΔΝΤ φαίνεται να πιστεύει ότι ο φθαρμένος παραγωγικός ιστός της Ελλάδας θα αναζωογονηθεί και θα σηκώσει το τρομακτικό βάρος του χρέους, αρκεί να υπάρξει μείωση μισθών, άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων και αποκρατικοποιήσεις. Θα ήταν χαριτωμένη η αφέλεια της προσέγγισης αυτής, αν δεν ήταν τόσο επικίνδυνη. Λες και δεν υπήρξε ποτέ ο Τζον Μέιναρντ Κέινς, πόσω μάλλον ο Καρλ Μαρξ και άλλοι αιρετικοί. Εν μέσω ύφεσης, το ΔΝΤ περικόπτει δραστικά τη συνολική ζήτηση και προσβλέπει σε ανάκαμψη μέσω της αυτόνομης πρωτοβουλίας του ήδη εξασθενημένου ιδιωτικού κεφαλαίου. Πρόκειται για τις χειρότερες πρακτικές της δεκαετίας του 1920 και του 1930, μόνο που αντί για τον κανόνα του χρυσού τώρα έχουμε το ευρώ.
Το συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα. Είναι άκρως απίθανο να μπορέσει η Ελλάδα να επιστρέψει στις διεθνείς αγορές με την πολιτική που ακολουθείται. Και αυτό χωρίς καν να υπολογίσουμε τις επιπτώσεις από την απολύτως δικαιολογημένη λαϊκή αντίδραση στα μέτρα. Στην πράξη η χώρα θα αντιμετωπίσει το φάσμα της χρεοκοπίας στο άμεσο μέλλον, ίσως και το 2011.
Υπάρχει άμεση ανάγκη εναλλακτικής πολιτικής, η οποία στις σημερινές συνθήκες μπορεί να προέλθει από την Αριστερά. Το πρώτο βήμα θα είναι παύση πληρωμών και δραστική αναδιάρθρωση του χρέους. Αυτό θα πρέπει να γίνει με όρους που θα προστατεύουν τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων, χωρίς να κάνουν την Ελλάδα έρμαιο των δανειστών. Στη Ρωσία του 1998, το λεγόμενο «κούρεμα», δηλαδή η ζημία των δανειστών, ήταν της τάξης του 60%, ενώ περίπου το ίδιο συνέβη και στην Αργεντινή μετά το 2001. Το «κούρεμα» των δανειστών της Ελλάδας θα πρέπει να κινηθεί τουλάχιστον σε αντίστοιχα ποσοστά για να μπορέσει να ανασάνει η ελληνική οικονομία.
Η παύση πληρωμών θα οδηγήσει βεβαίως σε κατάρρευση των τραπεζών, δεδομένου ότι κατέχουν μεγάλους όγκους αξιογράφων του Δημοσίου και δανείζονται στο εξωτερικό. Υπάρχει κίνδυνος να εξαγοραστούν οι ελληνικές τράπεζες από ξένες για ένα κομμάτι ψωμί, εξέλιξη που θα ήταν καταστροφική για την οικονομία. Η εναλλακτική πολιτική θα είναι να τεθούν οι τράπεζες υπό δημόσιο έλεγχο ώστε να διασωθούν και να λειτουργήσουν ως μοχλός οικονομικής αναδιάρθρωσης.
http://sedaridis.blogspot.com/2009/02/blog-post_6467.html
Είναι βεβαίως προφανές ότι θα χρειαστεί να μπουν αμέσως έλεγχοι επί των κεφαλαιακών ροών για να αποφευχθούν η κερδοσκοπία και η έξοδος κεφαλαίου από τη χώρα. Παράλληλα θα πρέπει να τεθούν υπό δημόσιο έλεγχο ευρύτεροι τομείς της οικονομίας για να προστατευτούν, αλλά και για να υπάρξει η δυνατότητα παραγωγικής ανασυγκρότησης. Στη βάση αυτή θα μπορέσει να υιοθετηθεί βιομηχανική πολιτική, η οποία θα ευνοήσει νέους τομείς παραγωγής επιδιώκοντας την άνοδο της παραγωγικότητας. Θα χρειαστούν επίσης αναδιανομή του εισοδήματος και μέτρα προστασίας των φτωχότερων στρωμάτων από το πλήγμα της υποτίμησης μέσω φορολογίας και επιδομάτων. Οι ριζοσπαστικές αυτές αλλαγές δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν με τους υπάρχοντες διεφθαρμένους και αναποτελεσματικούς κρατικούς μηχανισμούς. Θα χρειαστεί λοιπόν ολική αναδιάρθρωση του κράτους με διαφάνεια και δημοκρατία.
Να τονίσω ότι η εναλλακτική πολιτική που προτείνεται εδώ δεν έχει τίποτε να κάνει με την αυτάρκεια. Η Ελλάδα πρέπει να διατηρήσει τις προσβάσεις της στις διεθνείς ροές εμπορίου, ανθρώπινου δυναμικού και κεφαλαίου. Το ζητούμενο είναι να υπάρξει ελεγχόμενη και οργανωμένη πρόσβαση.
Η κρίση που ζει η χώρα είναι δομική και ιστορική. Οι μηχανισμοί κοινωνικής και κρατικής εξουσίας που κυριάρχησαν τις τελευταίες δεκαετίες αποσυντίθενται μπροστά στα μάτια μας. Η κρίση μπορεί να λειτουργήσει ως ευκαιρία για να αλλάξει η ισορροπία ισχύος προς όφελος της εργασίας και κατά του κεφαλαίου. Μια τέτοια αλλαγή θα μπορούσε να μας βγάλει από το σημερινό αδιέξοδο ανοίγοντας νέες προοπτικές κοινωνικής εξέλιξης.
Τη στιγμή αυτή δεν τίθεται θέμα σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της χώρας. Η εναλλακτική πολιτική μπορεί όμως να δώσει λύση στην κρίση βγάζοντας την κοινωνία από το αδιέξοδο και επιτρέποντας την κοινωνική πρόοδο. Το όραμα της σοσιαλιστικής αλλαγής θα ανακτήσει τη χαμένη αξιοπιστία του και θα γίνει πιο ελκυστικό στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη. Απομένει να δούμε αν η Αριστερά και ο κόσμος της εργασίας έχουν τη δύναμη να το επιτελέσουν.
* Καθηγητής Οικονομικών στη Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου
«Ξεχασμένα» δάνεια της Ελλάδας από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο κατά την περίοδο του 1974-1976 φέρνει στο φως έρευνα των «ΝΕΩΝ» που αποκαλύπτει πως δεν είμαστε εντελώς πρωτάρηδες στο συγκεκριμένο... σπορ.
Μπορεί η βοήθεια που έλαβε τότε η χώρα να ήταν υποπολλαπλάσια του σημερινού ποσού, όμως το επιτόκιο ήταν αρκετά υψηλότερο και η εξόφληση των δανείων διήρκεσε περίπου 7 χρόνια. Ωστόσο, όπως επισημαίνει και το ΔΝΤ σε πρόσφατη αναφορά του, «όλες οι υποχρεώσεις προς το Ταμείο εκπληρώθηκαν εντός των χρονικών ορίων».
Φθινόπωρο 1974. Οι αυξήσεις στην τιμή του αργού και στα εισαγόμενα προϊόντα πετρελαίου προκαλούν στο εμπορικό ισοζύγιο «άνοιγμα» 400 εκατομμυρίων δολαρίων. Ηδη από τις 17 Αυγούστου, ο υπουργός Συντονισμού Ξενοφών Ζολώτας είχε περιγράψει σε δραματικούς τόνους την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. «Πρωταρχικός στόχος της οικονομικής πολιτικής της Κυβερνήσεως, παραλλήλως προς την εξασφάλισιν ετοιμότητος διά την εξυπηρέτησιν των εκτάκτων εθνικών αναγκών, διά την οποίαν δεν θα φεισθώμεν κόπων και θυσιών, είναι η τόνωσις της υγιούς οικονομικής δραστηριότητος και η διασφάλισις της νομισματικής ισορροπίας... Οι ανωτέρω στόχοι θα επιδιωχθούν διά συντονισμένου πλέγματος πιστωτικών και δημοσιονομικών μέτρων», είχε προειδοποιήσει.
Λιγότερο από έναν μήνα μετά, την Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 1974, διέρρεαν οι πρώτες πληροφορίες που έκαναν λόγο για δάνειο ύψους 130 εκατομμυρίων δολαρίων μόνο για το 1974, εκ των οποίων το 35% μπορούσε να εκταμιευθεί πολύ σύντομα και τα υπόλοιπα μέχρι το τέλος του χρόνου. Την προηγουμένη ο Ζολώτας είχε προχωρήσει σε δηλώσεις σχετικά με «δυτικογερμανικό ενδιαφέρον για επενδύσεις» και «χαμηλότοκο δάνειο 180 εκατομμυρίων μάρκων, το οποίο ανήκει στην κατηγορία των δανείων που η Δυτική Γερμανία προσφέρει μόνο στις υπανάπτυκτες χώρες, που έχουν κατά κεφαλήν εισόδημα μικρότερο των 1.000 δολαρίων». Επίσης, ανέφερε ότι εκτός από αυτήν τη «φιλική χειρονομία» δεν υπήρχαν μηχανισμοί παροχής μεγάλων δανείων με καλούς όρους: η προσφορά από την Ολλανδία, τη Γερμανία και το Βέλγιο για παροχή εγγυήσεων ώστε να βγει η Ελλάδα και να πάρει δάνειο από τις αγορές εξασφάλιζε επιτόκιο ύψους 12-13%, το οποίο δεν εθεωρείτο συμφέρον. Και τότε ο Ζολώτας μίλησε πρώτη φορά ανοιχτά για το ΔΝΤ: «Η Ελληνική Κυβέρνηση αναζητεί μεθόδευση προσφυγής στον διεθνή δανεισμό υπό συμφερώτερους όρους. Και νομίζω ότι θα υπάρξουν αρκετές ευκαιρίες προς αυτή την κατεύθυνση κατά την προσεχή μετάβασή μου στη σύνοδο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ουάσιγκτον», είπε.
Η εκταμίευση. Δεν πρόλαβε να περάσει μία εβδομάδα και τα λόγια του Ζολώτα έγιναν πράξη: στις 18 Σεπτεμβρίου σε ανακοίνωσή του ο τότε διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος Παναγιώτης Παπαληγούρας ανέφερε ότι «η χώρα λαμβάνει αμέσως 41 εκατομμύρια από το δάνειο των 130 εκατομμυρίων δολαρίων που προέρχεται από το ΔΝΤ», σύμφωνα πάντα με το τηλεγράφημα που του εστάλη την ίδια ημέρα από την Ουάσιγκτον. Τα υπόλοιπα θα έρχονταν σταδιακά έως τον Δεκέμβριο του 1974 από το ειδικό κονδύλιο «πετρελαϊκών διευκολύνσεων», το οποίο είχε σχηματιστεί από εισφορές χωρών που απέκτησαν συναλλαγματικά πλεονάσματα λόγω των ανατιμήσεων του αργού. Η συμφωνία που επετεύχθη, σύμφωνα με την κυβέρνηση εθνικής ενότητας, ήταν συμφέρουσα καθώς το επιτόκιο, όπως ανακοινώθηκε τότε, ήταν 7%- συγκεκριμένα, από τα στοιχεία του ΔΝΤ προκύπτει ότι το μέσο επιτόκιο ανήλθε σε 6,56%- και η διάρκεια του δανείου επτά χρόνια περιλαμβανομένης μίας τριετίας χάριτος. Το εγχείρημα θεωρήθηκε τόσο επιτυχημένο που κύκλοι της Τραπέζης της Ελλάδος άφηναν να διαρρεύσει ότι υπήρχε αισιοδοξία για επαναδανεισμό τον επόμενο χρόνο.
Χωρίς όρους και χωρίς αντιδράσεις
Το 1974 η Ελλάδα είχε «βυθιστεί» στην ύφεση του 2%. Οπως αναφερόταν σε μνημόνιο του υπουργείου Εξωτερικών με ημερομηνία 4 Ιανουαρίου 1975, που βρίσκεται στο αρχείο του Ιδρύματος «Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής», το έλλειμμα του 1974 έφτανε τα 1,25 δισ. δολάρια ενώ για το τρέχον έτος προβλεπόταν αύξηση στα 1,4 δισ. - μόνο η αύξηση της τιμής του πετρελαίου στοίχιζε στη χώρα περί τα 400 εκατομμύρια δολάρια τον χρόνο. Γι΄ αυτό τον λόγο τονιζόταν ότι «η ελληνική κυβέρνηση αισθάνεται πως η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα μπορούσε να βοηθήσει με τους ακόλουθους τρόπους: α) θα μπορούσε να αναλάβει ένα σημαντικό μέρος της συντήρησης του αμυντικού εξοπλισμού της Ελλάδας... β) θα μπορούσε να χορηγήσει οικονομική βοήθεια καθώς και ειδική βοήθεια με τη χρηματοδότηση εξοπλισμού, υλικών και αγροτικών προϊόντων μέσω της Τράπεζας Εξαγωγών- Εισαγωγών... γ) θα μπορούσε να ασκήσει όλη της την επιρροή σε διάφορους διεθνείς οργανισμούς, όπως για παράδειγμα η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προκειμένου να χορηγήσουν σημαντικά δάνεια με ευνοϊκούς όρους στην Ελλάδα. Ειδικότερα, οι πετρελαϊκές διευκολύνσεις θα μπορούσαν να χορηγηθούν στην Ελλάδα από το ΔΝΤ σε σημαντικά μεγαλύτερη κλίμακα απ΄ ό,τι το 1974».
«Να μεσολαβήσουν οι ΗΠΑ για μεγαλύτερα δάνεια»
Ετσι κι έγινε: σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου έως και το 1976 η χώρα μας έλαβε 386 εκατομμύρια SDR, μονάδα αξίας του Ταμείου που ισοδυναμεί με 579 εκατομμύρια δολάρια σε σημερινές τιμές. Πέρα από την κάλυψη του ελλείμματος λόγω της αύξησης των τιμών του πετρελαίου, σε πρόσφατη αναφορά του ΔΝΤ επισημαίνεται ότι τα χρήματα αυτά χρησιμοποιήθηκαν για να διευκολυνθούν «δημοσιονομικές και νομισματικές πολιτικές, καθώς οι αρχές επεδίωκαν ένα καθεστώς πιο ευέλικτων συναλλαγματικών ισοτιμιών και εφάρμοσαν συγκράτηση μισθών για να βελτιώσουν
Σε αντίθεση με αυτά που ισχυρίζεται το Ταμείο, έρχονται τα στοιχεία από απολογιστικά υπομνήματα του Γ.Ε. Οικονόμου, οικονομικού συμβούλου του Κωνσταντίνου Καραμανλή, για την πορεία της οικονομίας την περίοδο 1975-1979. «Ο δημόσιος τομέας ακολουθεί επεκτατική πολιτική. Αποτέλεσμα αυτού είναι η ενίσχυση της ζητήσεως και των πληθωριστικών πιέσεων στην οικονομία. Το έλλειμμα του κρατικού τομέα αυξήθηκε κατά 16,8% το 1978 έναντι 14,4% το 1977» έγραφε ο Οικονόμου. Μάλιστα, σε απόρρητο έγγραφο του υποδιοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος για τις εκτιμήσεις του εξωτερικού χρέους του 1978 αναφερόταν ότι οι πιστωτικές διευκολύνσεις του ΔΝΤ ανέρχονταν σε 242,4 εκατομμύρια δολάρια. Ο Οικονόμου στα υπομνήματά του εξηγούσε ότι η μέση αμοιβή των μισθωτών στον δημόσιο τομέα κατά την 4ετία 1975-1978 αυξήθηκε κατά 111,1% και των συντάξεων κατά 95,4%, ενώ ο τιμάριθμος προσέγγιζε το 62%. «Οι αμοιβές των εργαζομένων αυξήθηκαν με υψηλότερο ρυθμό απ΄ όσο επιτρέπει η άνοδος της παραγωγικότητας και δικαιολογεί η αύξηση των τιμών», επεσήμαινε. Κι όσο για τις εισαγωγές πετρελαίου που προκαλούσαν το έλλειμμα των 400 εκατομμυρίων δολαρίων τον χρόνο στο εμπορικό ισοζύγιο; Από τα στοιχεία του οικονομικού συμβούλου του τότε πρωθυπουργού φαίνεται ότι ενώ η αξία των εισαγωγών αργού και προϊόντων πετρελαίου ανερχόταν το 1975 σε 680 εκατομμύρια, ξεπέρασε τα 1,31 δισ. δολάρια το 1979. «Ολες οι ευρωπαϊκές χώρες πήραν τότε αντιπληθωριστικά μέτρα, όπως είναι η περικοπή των δημοσιονομικών επεκτάσεων. Η Ελλάδα δεν έλαβε κάποια μέτρα», αναφέρει σήμερα στα «ΝΕΑ» ο κ. Χαλικιάς.
Σύμφωνα με στοιχεία του ΔΝΤ, τα δάνεια που πάρθηκαν την περίοδο 1974-1976 αποπληρώθηκαν τον Νοέμβριο του 1982. «Οι δόσεις του ΔΝΤ ήταν καταγεγραμμένες και περιλαμβάνονταν στις συνολικές υποχρεώσεις του Δημοσίου, τις οποίες ένας υπουργός δεν γνωρίζει σε λεπτομέρεια. Φροντίσαμε τότε να πληρώσουμε όλες τις καταγεγραμμένες υποχρεώσεις μας και... κάποιες ακόμα ύψους 250 δισ. δραχμών τις οποίες ανακαλύψαμε κατόπιν απογραφής», λέει στα «ΝΕΑ» ο κ. Μανόλης Δρεττάκης, υπουργός Οικονομικών στην πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που παρέλαβε το υπουργείο από τον κ. Εβερτ.
Τα δάνεια που πήρε η Ελλάδα μέχρι το 1976, αποπληρώθηκαν τελικώς το 1982
Την έξοδο της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ προείνει ο νομπελίστας οικονομολόγος κ. Πολ Κρούγκμαν από τις σελίδες των NY Times. Η Ελλάδα δεν μπορεί να προκαλέσει συνέπειες ανάλογες με τη Lehman Brothers, όμως τα προβλήματά της είναι μεγαλύτερα από όσο θέλουν να παραδεχθούν οι Ευρωπαίοι ηγέτες, τονίζει. Ο αμερικανικός Τύπος για την ελληνική κρίση...
Προτείνοντας την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, ο κ. Πολ Γκρούγκμαν επισημαίνει, μεταξύ άλλων, ότι «αν και η Ελλάδα δεν είναι αρκετά μεγάλη, ούτε και αρκετά συνδεδεμένη ώστε να προκαλέσει πάγωμα των διεθνών αγορών, όπως έκανε η Lehman το 2008, τα προβλήματά της όμως είναι μεγαλύτερα από όσο θέλουν να παραδεχτούν οι Ευρωπαίοι ηγέτες».
Συγκρίνοντας την Ελλάδα με την πολιτεία της Καλιφόρνιας, η οποία έχει επίσης πολύ υψηλό δημοσιονομικό χρέος, ο κ. Κρούγκμαν αναφέρει ότι «η Καλιφόρνια κινδυνεύει πολύ λιγότερο, καθώς με τη συμμετοχή της σ' ένα ομοσπονδιακό κράτος επωφελείται από τη γενικότερη οικονομική ανάκαμψη των ΗΠΑ».
«Αντίθετα, τα μέτρα λιτότητας της Ελλάδας θα την οδηγήσουν σε περαιτέρω ύφεση» αναφέρει σε άρθρο του στην εφημερίδα New York Times ο νομπελίστας οικονομολόγος και καθηγητής στο πανεπιστήμιο Πρίνστον.
Τι γράφει ο Τύπος για την κρίση
Η εφημερίδα Wall Street Journal γράφει σε κύριο άρθρο της ότι δεν κινδυνεύει η παγκόσμια οικονομία από την ελληνική κρίση.
Σημειώνει ότι «αν και είναι πιθανό το πακέτο διάσωσής της ΕΕ και του ΔΝΤ για την Ελλάδα να μην καταφέρει να επαναφέρει την οικονομική ανάπτυξη στην χώρα, δεν υπάρχει σοβαρός λόγος τα προβλήματα του δημόσιου χρέους ενός κράτους που εκπροσωπεί το 2% της ευρωπαϊκής οικονομίας να οδηγήσουν σε μία νέα παγκόσμια κρίση και ύφεση εφόσον ληφθούν οι κατάλληλες πολιτικές προφυλάξεις», εκτιμώντας ότι «το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα είναι πολύ πιο δυνατό από ότι ήταν πριν από δύο χρόνια».
Επιπλέον, στο άρθρο διατυπώνεται η άποψη ότι «ακόμα και αν η Ευρώπη βυθιστεί πάλι στην ύφεση, αυτό δεν θα φέρει καταστροφικές συνέπειες στην παγκόσμια οικονομία, καθώς έχει αναδυθεί πολύ πιο δυνατή από την κρίση του 2008. Οι αναδυόμενες οικονομίες της Βραζιλίας, της Κίνας και της Ινδίας οδήγησαν τον κόσμο έξω από την ύφεση, ενώ η αμερικανική οικονομία έχει ήδη ανακάμψει κατά τα δύο τρίτα» αναφέρει η Wall Street Journal.
Σε δημοσίευμα στο περιοδικό Time τίθεται το ερώτημα «εάν η κρίση στην Ελλάδα θα ξεπεραστεί και δεν θα είναι παρά μία υποσημείωση στην ιστορία της Μεγάλης Ύφεσης ή εάν θα πυροδοτήσει ένα ντόμινο διασώσεων μέχρι να υπάρξουν αδυναμίες εξυπηρέτησης δημοσίου χρέους, οπότε η λέξη ύφεση θα πρέπει να αντικατασταθεί από τη λέξη κραχ;».
Μεταξύ άλλων, υπογραμμίζεται ότι η κρίση στην Ελλάδα ενδέχεται να πυροδοτήσει ένα «μαζικό μεταναστευτικό κύμα», ενώ διατυπώνεται ο προβληματισμός «εάν η Ελλάδα, εκτός από τους ταλαντούχους νέους ανθρώπους της, θα κάνει εξαγωγή και των προβλημάτων της;».
Σημειώνεται πάντως ότι «παρά τα σημάδια ανάκαμψης της παγκόσμιας οικονομίας, η έξοδος από τη Μεγάλη Ύφεση παραμένει εύθραυστη και σε αυτό το πλαίσιο, η κρίση χρέους της ευρωζώνης, μολονότι είναι απίθανο να εκτροχιάσει την ανάκαμψη, μπορεί να την καταστήσει πιο αναιμική και αβέβαιη».
Στη συνέχεια, εξετάζεται το ερώτημα «μήπως η ελληνική κρίση αποτελεί προάγγελο για κρίσεις σε Πορτογαλία και Ισπανία;» ενώ επισημαίνεται ότι «η ελληνική κυβέρνηση συμφωνώντας με τους όρους της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ ουσιαστικά δεσμεύεται όχι μόνο για την περιστολή της γραφειοκρατίας, την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της σπατάλης, αλλά», όπως σημειώνει ο Γενς Μπάστιαν, Γερμανός οικονομολόγος στο Ελληνικό Ίδρυμα για την Ευρωπαϊκή και Εξωτερική Πολιτική «και για μία αλλαγή νοοτροπίας στην ελληνική κοινωνία, μία πολιτισμική επανάσταση στη σχέση μεταξύ του κράτους και των πολιτών».