Μ Ν Η Μ Η E Θ Ν Ι Κ Η
Απο τη συμπληρώσει 61 ετών από της συντριβής του κομμουνιστοσυμμοριτισμού
του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας ΧΡΗΣΤΟΥ ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗ
http://www.sartzetakis.gr/points/ellinismos10.html
Μετά την λήξη του β' παγκοσμίου πολέμου, ενω οι άλλοι Ευρωπαϊκοί λαοί επεδίδοντο εις το έργον της ανορθώσεως των χωρών των από τα ερείπια του 2ου παγκοσμίου πολέμου, ήδη το Κ.Κ.Ε. προεκάλεσε νέα πολλαπλάσια του πολέμου εκείνου δεινά, με δεκάδας χιλιάδας θυμάτων και τεραστίας υλικάς καταστροφάς
και με μελανωτέραν σελίδα το κατάπτυστον παιδομάζωμα, δηλαδή την διαρπαγήν χιλιάδων, συγκεκριμένως 28.010, μικρών Ελληνοπαίδων ηλικίας μόλις 3 εως 14 ετών της υπαίθρου χώρας από τους γονείς των και την βιαίαν μεταφοράν των εις γειτονικάς και άλλας κομμουνιστικάς χώρας, δια να μεταβληθούν εις γενιτσάρους, εχθρούς της Πατρίδος των, το παιδομάζωμα, το οποίον επισήμως εστιγματίσθη από τον επιτοπίως ἐργασθεῖσαν «Βαλκανικόν Επίτροπον» του Ο.Η.Ε. με την από 21.5.1948 απόφασίν της, ως «κακούργημα γενοκτονίας» (crime of genocide).
Και την εθνικήν αυτήν υπέρ υπάρξεως, διασφαλίσεως της εθνικής και εδαφική μας ακεραιότητος και ελευθέρου του εθνικού δημοκρατικού μας βίου, αγώνα διεξήγαγεν ἡ άλλος από κοινοβουλευτικον καθεστώς, λειτουργούσης της Βουλής, με Πρωθυπουργόν τον αείμνηστον αρχηγόν του κόμματος των Φιλελευθέρων Θεμιστοκλήν Σοφούλην και με ομοφωνίαν όλων των πολιτικών κομμάτων και δυνάμεων της χώρας (πλήν του στασιάσαντος Κ.Κ.Ε.). Δηλαδή ακόμη και ο τραγικός εκείνος εθνικός διχασμός, η διαίρεσις μεταξύ βενιζελικών καί αντιβενιζελικών (βασιλοφρόνων), η οποία από δεκαετίας, ήδη από της ενάρξεως του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, είχε ταλανίσει την χώραν και έφθασεν εις τον παροξυσμον κινημάτων και αντικινημάτων, επανειλημμένων απόπειρων δολοφονίας (1920 και 1933) του Πρωθυπουργού και αρχηγού των Φιλελευθέρων Ελευθερίου Βενιζέλου, αλλά και οδήγησεν ουσιαστικώς εις την δίκην, καταδίκην και εκτέλεσιν των πέντε ηγετικών προσωπικοτήτων της αντιπάλου παρατάξεως και του αρχιστρατήγου (το 1922), Ο εν λόγω διχασμος τότε, το 1946, εξηνεμίσθη πλήρως ενώπιον της απειλουμένης νέας του Εθνους συμφορας. Τόση ήτο η τραγικότης των ημερών εκείνων, ώστε και αντιθέσεις ποτισθείσαι εκατέρωθεν με αίμα να εξαφανισθούν. Και οι τέως θανάσιμοι αντίπαλοι εσχημάτισαν την συμμαχικήν Κυβέρνησιν Λαϊκών (Βασιλοφρόνων) και Φιλελευθέρων, υπό την Προεδρίαν μάλιστα του Θεμιστοκλέους Σοφούλη, αμέσου διαδόχου του Ελευθερίου Βενιζέλου εΙς την αρχηγίαν του κόμματος των Φιλελευθέρων, καίτοι μάλιστα τούτο υπελείπετο εις βουλευτικάς έδρας του, έχοντος θριαμβεύσει κατά τας προηγηθείσας εκλογάς της 31ης Μαρτίου 1946, Λαϊκού κόμματος. Και με την πλήρη και ανεπιφύλακτον συναίνεσιν και των λοιπών μικροτέρων εις δύναμιν πολιτικών σχηματισμών, κυριολεκτικώς σύσσωμον το έθνος αντιμετώπισε νικηφόρως την ξενοκίνητον επέλασιν, την μάστιγα του κομμουνιστοσυμμοριτισμού.
Δεν επρόκειτο λοιπόν περί καταστολής ανταρσίας «αδίκως διωκομένων δημοκρατικών Ελλήνων πολιτών»(!), όπως με ύστερίαν διαλαλεί συνεχώς η κομμουνιστικ΄η προπαγάνδα, αλλά περί καταστολής στάσεως, έξωθεν υποκινηθείσης και κατευθυνομένης με πειθήνιον εκτελεστήν το κόμμα «του εγκλήματος και της Εθνικής προδοσίας» κατά τον επιτυχέστατον ιστορικόν χαρακτηρισμόν δια το Κ.Κ.Ε. της εποχής εκείνης του αειμνήστου Γεωργίου Παπανδρέου, αρχηγού του Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, Πρωθυπουργού της απελευθερώσεως, του μετέπειτα θρυλικού «Γέρου της Δημοκρατίας».
Ούτε φυσικά επρόκειτο περί «εμφυλίου πολέμου».Οι έχοντες Ελληνικήν παιδείαν γνωρίζουν, ότι ο «πόλεμος» κυριολεκτείται μόνον από διαμάχης μετά ξένων, ποτέ μετά ομοφύλων, πολέμιοι είναι μόνον ξένοι και ο πόλεμος μόνον με ξένους διεξάγεται, ενώ διαμάχη και αντιπαράθεσις προς ομοφύλους ονομάζεται «στάσις».
Λέγει χαρακτηριστικώς ο Πλάτων, κατά λέξιν, « ... λέγω δε τα δύο, το μεν οiκεiον και ξυγγενές, το δε αλλότριον και 'οθνειον. Απο μεν ουν τα του οικείου έχθρα στάσις κέκληται, από δε τα του αλλοτρίου πόλεμος» (Πολιτεία, 470 Β).
Και η στάσις αυτή έχει όνομα. Το αντλεί από τις κείμενες διατάξεις της Ποινικής νομοθεσίας. Η απόπειρα βιαίας μεταβολής του πολιτεύματος της χώρας (όπως εν προκειμένω από ελευθέρου δημοκρατικού εις καταπιεστικόν κομμουνιστικόν) συνιστά το κακούργημα της εχάτης προδοσίας [ άρθρον 123 § 2 του προϊσχύσαντος μέχρι και του 1950 Ποινικου Νόμου, αρθρον 134 § 1 Β β του ισχύοντος Ποινικού Κώδικος].
Η Επιχείρησις βιαίας αποσπάσεως εδάφους απο το ελληνικόν κράτος (οπως εν προκειμένω της Μακεδονίας μας) συνιστά το κακούργημα της προδοσίας (επιβουλής της ακεραιότητος) της χώρας [ αρθρον 123 § 4 Ποινικού Νόμου, αρθρον 138 § 1 Ποινικού Κώδικος ].
Η δε συμφωνία η ένωσις με άλλους (ένα ή περισσοτέρους) προς διάπραξιν συγκεκριμένων κακουργημάτων (όπως τα προκείμενα) συνιστά το έγκλημα της συμμορίας
[αρθρον 57 Ποινικού Νόμου, αρθρον 187 § 1 Ποινικού Κώδικος].
Και ας προστεθεί εδώ ότι δεν πρόκειται περί ιδιαιτερότητος της Ελληνικής Ποινικής Νομοθεσίας, παλαιάς και ισχυούσης. Διότι τα ίδια εγκλήματα με τους ιδίους χαρακτηρισμούς και τας ιδίας αυστηράς κυρώσεις προβλέπουν και αι ξέναι ποινικαί νομοθεσίαι, όλων των πολιτισμένων χωρών.
Εθνοπροδόται και προδόται της χώρας, λοιπόν, και συμμορίται υπήρξαν, κατά τον μόνον δυνατόν και επιστημονικώς ακριβή χαρακτηρισμόν, οι αποτελέσαντες τον ψευδώνυμον «Δημοκρατικόν Στρατόν».
Επομένως και ορθότατα εχαρακτηρίζοντο ανέκαθεν ως «συμμορίαι» και εγίνετο λόγος συνεκδοχικώς περί «συμμοριτοπολέμου», εξ αιτίας δε της αποκλειστικώς από το Κ.Κ.Ε. ποδηγετήσεώς των, περί «κομμουνιστοσυμμοριών» και «κομμουνιστο-συμμοριτοπολέμου».
