TA OXI ΘΕΛΟΥΝ ΜΕΤΑΞΑΔΕΣ ...

Τα ΟΧΙ θέλουν Μεταξάδες ...

του Χρήστου Χαρίτου (Διευθυντή Επικοινωνίας του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ)

Πειραιάς 2003

Όταν τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου του 1940 ο πρέσβυς της Ιταλίας στην Ελλάδα ζήτησε από τον Εθνικό Κυβερνήτη - Πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά να αφήσει τον Ιταλικό στρατό να περάσει τα Ελληνικά σύνορα, λίγοι, ασφαλώς, θα περίμεναν ότι μετά από λίγους μήνες ο Ελληνικός Στρατός θα απελευθέρωνε τις σκλαβωμένες πόλεις της Βορείου Ηπείρου. Και όμως! Ο Ιωάννης Μεταξάς, όχι μόνο αρνήθηκε να συνθηκολογήσει μπροστά στην Ιταλία, αλλά είχε εγκαίρως προετοιμάσει την Ελλάδα, ηθικώς και υλικώς, για αυτό τον πόλεμο.

Η ιστορική αλήθεια μας υποχρεώνει να παραδεχθούμε ότι το ΟΧΙ το είπε ο Μεταξάς. Ο Ελληνικός λαός σαφώς με τον αγώνα και τις θυσίες του σφράγισε αυτό το ΟΧΙ στα βουνά της Β. Ηπείρου, αλλά αν ο Μεταξάς δεν έλεγε το ΟΧΙ στις 2:50 το πρωί, η Ελλάς θα ξυπνούσε την 28η Οκτωβρίου σκλαβωμένη. Αυτή είναι η αλήθεια. Μία αλήθεια που ο ιδεολογικός φανατισμός της Αριστεράς δεν της επιτρέπει ούτε και σήμερα, 63 έτη αργότερα, να παραδεχθεί! Μίας Αριστεράς που όταν ο Ελληνικός στρατός πολεμούσε στο Αργυρόκαστρο και στους Αγίους Σαράντα, ο αρχηγός της Ν.Ζαχαριάδης έγραφε ότι ο «πόλεμος του Μεταξά είναι κατακτητικός και ιμπεριαλιστικός», για να γίνει αρεστός στον Στάλιν και την Κομμουνιστική Διεθνή. Και όποιος τολμάει ας το διαψεύσει!

Πώς φθάσαμε σήμερα από το ΟΧΙ του 1940 στο «η Κύπρος είναι μακριά» του Κων.Καραμανλή το 1974, στο Νταβός του Ανδρέα, στα Ίμια και στο «ευχαριστώ τους Αμερικανούς» του Σημίτη;

Πώς έγινε και οι ηγέτες μας είναι πλέον «νάνοι και αρλεκίνοι»;

Διότι δυστυχώς οι ηγέτες μας τις τελευταίες δεκαετίες είναι ενδοτικοί και υποτελείς, διορισμένοι όχι για να φυλούν Θερμοπύλες, αλλά για τοποτηρητές ξένων συμφερόντων. Το «δόγμα Πιπινέλη», ότι «η Ελλάς είναι πολύ μικρή χώρα για να έχει ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική», είναι το ευαγγέλιο για ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία. Για την Αριστερά δεν τίθεται λόγος. Τα ορφανά του Μαρξ και του Λένιν έχουν μία φυσική απέχθεια για οτιδήποτε το Ελληνικό!

Υπάρχει όμως έστω ένας Έλληνας που να μην θαυμάζει το κατηγορηματικό ΟΧΙ του Μεταξά, το ήθος του Αλεξ. Κορυζή που αυτοκτόνησε όταν κατέρρεε το Μέτωπο μην αντέχοντας την ήττα, τον ηρωϊσμό του Στρατηγού Κατσιμήτρου που γονάτισε τους Ιταλούς στην Ήπειρο, την λεβεντιά του Στρατάρχου Παπάγου που προτίμησε το Νταχάου από την συνεργασία με τους Γερμανούς, την αυταπάρνηση του Αρχιεπισκόπου Χρύσανθου που παύθηκε επειδή αρνήθηκε να ορκίσει την κατοχική κυβέρνηση, την Πηνελόπη Δέλτα που αυτοκτόνησε επειδή δεν άντεχε να δει τους Γερμανούς στην Αθήνα;

Ποιός νέος Ελληνας γνωρίζει τους ηγέτες του ΟΧΙ σήμερα, ποιό σχολείο διδάσκει τα μηνύματα του αγώνος; Κανείς και κανένα! Γνωρίζουμε τον Κάστρο, αλλά δεν γνωρίζουμε τον Κορυζή, γνωρίζουμε τους Σαντινίστας, αλλά δεν ξέρουμε τον Κατσιμήτρο, γνωρίζουμε τους Βιετ Κονγκ, αλλά δεν ξέρουμε τον Χρύσανθο. Οι μαρξιστές φρόντισαν να μας κάνουν λοβοτομή στην ιστορική μας μνήμη και συνείδηση. ‘Αξιος ο μισθός τους. Όπως και της Νέας Δημοκρατίας, που τους παρακολουθεί με απάθεια και συγκατάβαση, εγκλωβισμένη στην αφασία του “μεσαίου” χώρου της.

Θέλουν μία νεολαία απονευρωμένη, πειθήνια και συμβιβασμένη, μες τα ναρκωτικά και την ανεργία, χωρίς ρίζες, μνήμη και εθνική συνείδηση. Για να μπορεί ο κάθε επίδοξος επιβήτορας της εξουσίας να την κρατάει εγκλωβισμένη στην παρακμή της επονομαζόμενης «νεο-ελληνικής» κοινωνίας. Που ούτε νέα, ούτε «Ελληνική», ούτε κοινωνία πλέον είναι! «Όλα από χέρι χαμένα και τα σπίρτα μας σβησμένα», τραγουδάει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου.Απέναντι σε αυτή την συναίνεση της εθνικής υποτέλειας υπάρχει μία παραφωνία: το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ και ο Μάκης Βορίδης. Είναι η αντίσταση των Ελλήνων πατριωτών. Είναι η αντίσταση των ζωντανών και ελευθέρων Ελλήνων. Αυτών που δεν θέλουν να εκποιήσουν την εθνική τους αξιοπρέπεια, που δεν οραματίζονται να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι στο προδοτικό μεταπρατικό Ελλαδικό κρατίδιο, που δεν συμβιβάζονται με τους επαγγελματίες αριστερούς, που δεν σέρνονται σαν τα σκουλήκια με την κοιλιά στο χώμα στο ΠΑΣΟΚ και την Ν.Δ.
«Ο μόνος σωστός δρόμος είναι ο ανήφορος» γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης στην Ασκητική του. Λυπάμαι όλους αυτούς που προτιμούν την σήψη και την δουλοπρέπεια, από τον καθαρό αέρα που σου προσφέρει ο ανήφορος. Έκαστος, όμως, εφ’ ω ετάχθη.

Αυτή είναι η ομορφιά της ζωής: η επιλογή και ο αγώνας.

Κανείς δεν σε υποχρεώνει να χειροκροτάς τον Σημίτη και τον Καραμανλή, εσύ το επιλέγεις, απλώς για να βολέψεις το «άθλιον σαρκίον σου».

Κανείς δεν σε αναγκάζει να εκποιήσεις την προσωπική σου αξιοπρέπεια για να βολευτείς στο σύστημα. Κανείς δεν σε εμποδίζει ν’ αντικρίσεις κατάματα τον ήλιο, αν το επιθυμείς βαθιά μέσα σου.

Ο Ιωάννης Μεταξάς το 1940 μπορούσε να πει ναι, αντί για ΟΧΙ. Και να βρει χιλιάδες αιτιολογίες κατόπιν, αντίστοιχες αυτών που βρήκαν ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου. Προτίμησε όμως τον δρόμο της τιμής και του αγώνος, τον ανήφορο. Όπως και πριν από αυτόν, ο Παλαιολόγος και ο Κολοκοτρώνης. Όπως και μετά από αυτόν, ακολούθησαν ο Αυξεντίου και ο Παλληκαρίδης. «Στην δόξα των προγόνων σας ψωμοζητώντας ζείτε, αλιά σ’ εκείνη την γενιά που θάχει εσάς προγόνους» έγραφε ο Σουρής. Στο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ προτιμούμε να έχουμε προγόνους τον Ιωάννη Μεταξά, από το να έχουμε τον Κωστάκη Καραμανλή, τον Γιωργάκη Παπανδρέου και τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Διότι τα ΟΧΙ σε αυτό το έθνος και σε αυτή την γωνιά της γης, θέλουν Μεταξάδες! Χθες, σήμερα, πάντα.

Μια απάντηση για τον "ΚΑΚΟ" και την παρέα του ...

%