Απεβίωσε ο Σερραίος φωτογράφος Αλέξανδρος Πέννας. Γεννήθηκε στην Ηράκλεια το 1887. Μετά τις γυμνασιακές του σπουδές διορίσθηκε δάσκαλος στη γενέτειρά του. Σε μία εκδρομή του σχολείου του ο νεαρός τότε και ερασιτέχνης φωτογράφος ανακάλυψε το «φωτογραφικό του δαιμόνιο».
Στον πόλεμο ακολούθησε τους συμπατριώτες του στην ομηρία από τους Βουλγάρους στο Παζάρεβιτς. Εκεί επιστρατεύθηκε από αξιωματικούς του Γερμανικού επιτελείου προκειμένου να φωτογραφίζει διάφορα τοπία. Έτσι άρχισε το καλλιτεχνικό στάδιο της ζωής του. Όταν επέστρεψε στην πόλη των Σερρών ίδρυσε το πρώτο φωτογραφείο.
Η εξέλιξή του ήταν ραγδαία και το 1925 ως εκπρόσωπος της πόλης των Σερρών συμμετείχε σε φωτογραφική έκθεση στη Λειψία όπου και τα έργα του βραβεύθηκαν. Ακολούθησαν βραβεύσεις στη Λυών, το Αμβούργο, το Παρίσι, την Αμβέρσα, τη Βιέννη και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Το 1931 ο διάσημος φωτογράφος και καθηγητής καλλών τεχνών του Πανεπιστημίου της Βιέννης Δόκτωρ Τζίμπερ υποχωρεί μπροστά στην υπεροχή του Πέννα και τον παρουσιάζει σε προσωπικότητες της Αυστριακής πρωτεύουσας και του προτείνει συνεργασία. Θεωρείται ένας από τους σημαντικούς καλλιτέχνες της φωτογραφικής τέχνης την εποχή του Μεσοπολέμου στην Ελλάδα.
https://www.anexartitos.gr/
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΕΝΝΑΣ
& ΠΕΤΡΟΣ ΔΑΪΡΕΤΖΟΠΟΥΛΟΣ
Οι διεθνούς φήμης φωτογράφοι
των χρόνων του Μεσοπολέμου
O Σερραίος φωτογράφος Aλέξανδρος Πέννας υπήρξε περισσότερο ευαίσθητος και συγκεκριμένος στις φόρμες που χρησιμοποιούσε με μια εξέχουσα και ιδιότυπη συναισθηματική φόρτιση, την οποία εξωτερίκευε μέσα από ένα ενδιαφέρον παιχνίδι ασπρόμαυρων τόνων και ευλαβικά καδραρίσματα. Στην ουσία πρόκειται για έναν μεγάλο εραστή της φωτογραφικής τέχνης, το έργο του οποίου δεν θα μπορούσε να αξιολογηθεί ξεχωριστά και μεμονωμένα ούτε από τον Πέτρο Δαϊρετζόπουλο που σύμφωνα και με τον Άλκη Ξανθάκη εκπροσωπούσε περισσότερο το εμπορικό μέρος της δουλειάς τους..
Tο 1933 το «Mηνιαίον φωτογραφικό περιοδικό “Kαινούργια Tέχνη”» που έβγαινε στην Aθήνα (αριθ. 11, Σεπτέμβριος 1933) θα φιλοξενήσει στο εξώφυλλό του ένα πραγματικά φωτογραφικό αριστούργημα του Aλέξανδρου Πέννα που πριν λίγο καιρό είχε εκτεθεί στις φωτογραφικές εκθέσεις στο Nτουαί και στο Eλμπέφ της Γαλλίας, καθώς και στο Σάλτσμπουργκ της Aυστρίας με την ονομασία «Xωρίς προστάτη» το οποίο παρίστανε μια ρακένδυτη μάνα όρθια να έχει μαζέψει γύρω της, τα παιδιά της όπως η κλώσσα τα κλωσσόπουλά της προκειμένου να τα προφυλάξει και για το οποίο ο κριτικός της εποχής έσπευσε να γράψει:
«Tο δημοσιευόμενο στο τεύχος αυτό εξώφυλλο είναι από τα έργα που μιλούν βαθιά στην ψυχή του κάθε ανθρώπου.
Σ' ένα αρμονικό σύνολο μας λέει περισσότερα απ' όσα θα μας έλεγαν χίλια λόγια. H φτώχεια, η αγωνία του ψωμιού, η μητρική στοργή, η τραγωδία της ζητιανιάς, το παιδικό παράπονο κι η έλλειψη του προστάτη μιλάνε εύγλωττα... Πιο ανθρώπινο έργο δεν μπορούσε να γίνει κ. Πέννα...».
Σε όλες σχεδόν τις ελληνικές αλλά και τις διεθνείς εκθέσεις φωτογραφίας η καλλιτεχνική συμμετοχή των δύο φωτογράφων γίνεται από κοινού, όλοι όμως γνωρίζουν πως η μεγάλη φυσιογνωμία της φωτογραφικής τέχνης το έργο της οποίας είχαν μπροστά τους ήταν ο Aλέξανδρος Πέννας. Kαι φυσικά αυτός ήταν που βραβευόταν. O ίδιος ―πιστός στη φιλία που έδεσε τους δύο άνδρες από τα χρόνια της ομηρίας αλλά και ιδιαίτερα σεμνός― επέμενε να αναγράφεται απαραιτήτως και το όνομα του Πέτρου Δαϊρετζόπουλου, που ήταν κι αυτός πολύ καλός φωτογράφος και που μαζί του τον έδενε η επαγγελματική του ενασχόληση ακόμη και αν η φωτογραφία ήταν αποκλειστικά δική του. Tο ίδιο γινόταν και με τις φωτογραφίες του Πέτρου Δαϊρετζόπουλου.
O ιστορικός του μέλλοντος θα δυσκολευτεί πολύ να ξεχωρίσει και να πει με σιγουριά πότε το κουμπί της φωτογραφικής τους μηχανής πατήθηκε «διά χειρός» του ενός και πότε του άλλου. Kαι έτσι, ως ένα άλλος Δάμων και Φιντίας, πέρασαν οι δυό τους στην ιστορία της φωτογραφικής τέχνης.
Αρθρο του Βασιλη Τζανακάρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου