Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΟΥΛΕΪΜΑΝ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΗ ΣΤΟΝ ΕΡΝΤΟΓΑΝ Ο ΟΘΩΜΑΝΙΣΜΟΣ ΕΠΙΜΕΝΕΙ

Γράφει ο Γιώργος Κορναράκης

Η αντιπαλότητα Ευρώπης και Οθωμανών καλά κρατεί από το Μεσαίωνα! Μετά την πτώση του Βυζαντίου το 1453 ο δρόμος προς την Ευρώπη έμεινε ανοιχτός για την εξάπλωση των Τούρκων που προχώρησαν καταλαμβάνοντας σταδιακά το δουκάτο των Αθηνών (1458) το Δεσποτάτο του Μωρέως (1458), την Πελοπόννησο (1463)  Χαλκίδα (1470), Ρόδος 1522, Κύπρος (1571), Αλβανία (1509), Ουγγαρία (1526), προχωρώντας μέσα από τα Βαλκάνια μέχρι που έφτασαν στην Βιέννη, μια από τις μεγαλουπόλεις της κεντρικής Ευρώπης, την οποία τώρα μέσα στα φιλόδοξα επεκτατικά τους σχέδια αποκαλούσαν «κόκκινο μήλο» όπως άλλοτε ονόμαζαν την Κωνσταντινούπολη. Στις 27 Σεπτεμβρίου 1529 οι Τούρκοι βρέθηκαν έξω από τα τείχη της Βιέννης.

Ο Σουλεϊμάν Α΄ ο Μεγαλοπρεπής (1520-1566) ήταν δισέγγονος του Μωάμεθ Β΄ του Πορθητή.



Ο Σουλεϊμάν ξεκίνησε με δέκα χιλιάδες στρατό από την Κωνσταντινούπολη. Πέρασε από την νοτιοανατολική Ευρώπη, συγκεντρώνοντας επιπλέον στρατό. Η πορεία μέσα από την Ουγγαρία ήταν δύσκολη, λόγω αντίξοων καιρικών συνθηκών, και επειδή δεν υπήρχε αξιόλογο οδικό σύστημα. Στην Βιέννη έφτασαν πρώτοι είκοσι χιλιάδες δελήδες (κάτι παρόμοιο με τους σημερινούς τζιχαντιστές), οι οποίοι λεηλάτησαν όλα τα μέρη, και φόνευσαν τον άμαχο πληθυσμό με τον πλέον φρικιαστικό τρόπο. Έσφαξαν τους άμαχους, βίασαν τα ανήλικα κορίτσια, ξεκοίλιασαν τις έγκυες γυναίκες, παλούκωσαν τα έμβρυα που έβγαλαν από τις κοιλιές των μανάδων τους ή τα τρύπησαν στο δόρυ τους και τα περιέφεραν εν είδη τροπαίου. Οι σκηνές αυτές σώθηκαν από αυτόπτες μάρτυρες και μεταφέρθηκαν σε όλη την Ευρώπη, ενώ επιβεβαιώνονται από τούρκικα χρονικά της εποχής.

Στη συνέχεια, έφτασε και ο Τούρκικος στρατός, ο οποίος στρατοπέδευσε γύρω από την Βιέννη. Τα ίδια κάνουν και τώρα στη Συρία! Παλιά μου τέχνη κόσκινο! Τόσο πολυάριθμος ήταν ο στρατός, που το στρατόπεδο των Τούρκων ήταν επταπλάσιο της πόλης. Ο Σουλεϊμάν έστειλε μαντάτο να αλλαξοπιστήσουν οι πολιορκημένοι, και δεν θα είχαν τι να φοβηθούν. Κάτι τέτοιο δε μας λέει ο Ερντογάν στη σύγχρονη εποχή; Δεν έχετε να φοβηθείτε τίποτε (Έλληνες) από εμάς (εννοώντας αν καθίσετε καλά και δεν αντισταθείτε στα σχέδια που έχουμε για την γαλάζια πατρίδα και τον ορυκτό σας πλούτο και τα νησιά τα «γκρίζα»). Αν όμως αρνούνταν, θα τους σκότωνε όλους (πράγμα που θα κάνει και στη σύγχρονη εποχή μόνο που δεν το λέει ή το λέει στην πεθερά (Συρία) να τα ακούει η νύφη (Ελλάδα) ). Οι πολιορκημένοι απάντησαν ότι προτιμούν να πεθάνουν, αλλά δεν αλλάζουν πίστη. Ο Σουλεϊμάν δεν διέταξε την έφοδο, διότι σύμφωνα με την πολεμική τακτική των Μουσουλμάνων, οι στρατιώτες θα λεηλατούσαν την πόλη επί τρεις ημέρες και δεν θα άφηναν τίποτα. Αν όμως η πόλη παραδίδονταν, τότε όλα τα λάφυρα θα ήταν δικά του.

Άρχισε τότε την πολιορκία. Έβαλε κανόνια να βομβαρδίζουν την πόλη. Τα βλήματα αρχικά έκαναν μεγάλες ζημιές, διότι έπεφταν στα πέτρινα σοκάκια της Βιέννης, αντανακλούσαν και χτυπούσαν τους τοίχους των σπιτιών. Οι πολιορκημένοι τότε γρήγορα ξέστρωσαν όλα τα σοκάκια, και έτσι τα βλήματα έπεφταν στο μαλακό χώμα και βούλιαζαν. Ο Σουλεϊμάν τότε έβαλε να σκάβουν χαντάκια βαθιά, για να πλησιάζουν στα τείχη χωρίς να τους πιάνουν τα βλήματα. Από εκεί έσκαβαν υπόγειες σήραγγες μέχρι κάτω από τα τείχη για να τα ανατινάξουν. Οι Ευρωπαίοι αρχικά δεν είχαν εμπειρία με αυτή την πολιορκητική δράση και δεν κατανοούσαν σε τι ωφελούσε το σκάψιμο των Τούρκων. Αποφάσισαν να κάνουν έξοδο, και αιφνιδίασαν τους Τούρκους, σκοτώνοντας πολλούς, και πιάνοντας έναν αιχμάλωτο. Με τα βασανιστήρια που του έκαναν έμαθαν ότι το σχέδιο ήταν να ανατινάξουν τα τείχη κάτω από τα θεμέλια. Οι πολιορκημένοι τότε έστησαν βάρδιες στα υπόγεια των σπιτιών κοντά στα τείχη και αφουγκράζονταν μέρα νύχτα. Έβαζαν και κουβάδες με νερό, διότι η επιφάνεια του νερού ήταν πιο ευαίσθητη από την ακοή. Έτσι κατόρθωσαν να ανακαλύψουν τα κοντινότερα λαγούμια και κάνοντας εξόδους άρχισαν να τα καταστρέφουν.

Μετά χειμώνιασε και έπιασε πολύ δυνατή βροχή, έτσι οι Τούρκοι αναγκάστηκαν να σταματήσουν την πολιορκία για λίγο διάστημα. Όταν ο καιρός καλυτέρευσε οι Τούρκοι συνέχισαν το έργο τους, και τελικά στις 12 Οκτωβρίου κατόρθωσαν να ανατινάξουν ένα λαγούμι και να γκρεμίσουν τα τείχη κάνοντας άνοιγμα τριάντα μέτρων. Οι Τούρκοι χύθηκαν, αλλά οι πολιορκημένοι βάστηξαν γενναία. Οι Τούρκοι έπαθαν μεγάλη ζημιά, και υποχώρησαν άτακτα. Ο Σουλεϊμάν έκανε έκτακτο συμβούλιο και έταξε στους Γενίτσαρους πλούσια λάφυρα αν κατόρθωναν να πάρουν το «κόκκινο μήλο». Ακολούθησε νέα έκρηξη στα τείχη στις 14 Οκτωβρίου και νέα επίθεση των Τούρκων. Και πάλι οι πολιορκημένοι αμύνθηκαν γενναία, τινάζοντας τους Τούρκους πίσω, μέχρι που υποχώρησαν με μεγάλες απώλειες. Οι Τούρκοι τελικά αποχώρησαν και δεν επέστρεψαν. Η νίκη των πολιορκημένων είχε ύψιστη σημασία για την Ευρώπη, διότι η επέκταση των Τούρκων αναχαιτίστηκε για ενάμιση αιώνα, μέχρι που ξαναεμφανίστηκαν, όμως οι φρικαλεότητες των Τούρκων έμειναν μέχρι σήμερα ανεξίτηλα στην μνήμη των Ευρωπαίων. Αυτά ακριβώς έχουν σήμερα στο ιστορικό τους και συλλογικό υποσυνείδητο οι Αυστριακοί και αντιτίθενται με μανία ενάντια στους Τούρκους. Αυτό ακριβώς τους φέρνει αντιμέτωπούς τους στον Έβρο για να βρίσκονται μακριά από τα σύνορά τους! Αν η Βιέννη είχε καταρρεύσει, οι Τούρκοι στη συνέχεια θα είχαν καταλάβει όλη την Ευρώπη μέχρι τις όχθες του Ρήνου και το θαύμα της Αναγέννησης δεν θα είχε πραγματοποιηθεί, ούτε και η σημερινή Ευρώπη θα υπήρχε. Η αναχαίτιση της πρώτης πολιορκίας της Βιέννης έσωσε την Ευρώπη από την δουλεία και τον μαρασμό. Η Τουρκοκρατία δεν έφτασε στη Δυτική Ευρώπη.  

Ωστόσο οι Οθωμανοί Τούρκοι δεν ησύχασαν! Το 1672 επιτέθηκαν και στην τότε Πολωνική Ουκρανία. Άρα και οι Πολωνοί γνωρίζουν από κοντά τι ακριβώς είναι οι Οθωμανοί. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που και οι Πολωνοί βοηθούν την Ελλάδα στα σύνορα του Έβρου! Γνωρίζουν, όπως και οι Αυστριακοί, πως αν πέσει η Ελλάδα στα πλαίσια της παλινόρθωσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας θα έρθει και η δική στους σειρά!  Στόχος θα είναι να πείσουν όλοι που είναι απέναντι στους Οθωμανούς και τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, κυρίως τους φιλότουρκους Γερμανούς και Άγγλους   πως είναι συμφέρον όλων των λαών της Δύσης να μην σηκώσουν πια κεφάλι οι Τούρκοι που δρουν ως αρπακτικά για τους γύρω τους λαούς! Μόνο οι Γάλλοι στέκουν στο ύψος των περιστάσεων και κρατούν τα λάβαρα της Ευρώπης και την αξιοπρέπειά της ψηλά! Δε θα πρέπει να τους φοβίζει η Ρωσία που είναι χριστιανική και ορθόδοξη χώρα! Να τους φοβίζει μόνο το Σουνιτικό  Ισλάμ, ειδικά της Τουρκίας,  που είναι άνθρωποι άρπαγες, του Τζιχάντ και της εκδίκησης!    Επόμενος στόχος τους ήταν η πολυπόθητη Βιέννη, το «κόκκινο Μήλο» όπως την ονόμαζαν. Οι Οθωμανοί είχαν για στόχο την Βιέννη, επειδή ήταν μια από τις πλουσιότερες και μεγαλύτερες πόλεις της κεντρικής Ευρώπης. Η Βιέννη διέθετε ισχυρό ναυτικό, πλούσια αποθέματα και ισχυρό πυροβολικό. Τα τείχη της πόλης είχαν διευρυνθεί και ενισχυθεί και ήταν σε πολύ καλή κατάσταση. Από στρατιωτικής άποψης η πεδινή Ευρώπη πίσω από την Βιέννη ήταν ευάλωτη, γι’ αυτό και οι Τούρκοι ονόμαζαν την Βιέννη «Πύλη της Δυτικής Ευρώπης».  

Το 1664 ο αυτοκράτορας Λεοπόλδος Α΄ υπέγραψε εικοσαετή συμφωνία ειρήνης με τον μεγάλο βεζύρη (πρωθυπουργό) των Οθωμανών Τούρκων Αχμέτ Πασά. Το σύμφωνο αυτό όμως δεν ανανεώθηκε το 1682, και γι’ αυτό ο Λεοπόλδος συμμάχησε με την Βαυαρία (Γερμανούς) εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στις 31 Μαρτίου του 1682 ο Τουρκικός στρατός συγκεντρώθηκε στην Αδριανούπολη. Είχε δύναμη 168.000 στρατιώτες και 300 κανόνια. Ο Πάπας τότε αποτάνθηκε στον Πολωνό Γιαν Συμπνιέφσκι και τον Λεοπόλδο και συμμάχησε μαζί τους. Διέθεσε δε την οικονομική ενίσχυση ενάμισι εκατομμυρίου γκούλντεν υπέρ του αγώνα. Τον Μάιο του 1682 οι Τούρκοι έφτασαν στο Βελιγράδι. Μετά το Βελιγράδι κατευθύνθηκαν στη Βιέννη! Η πολιορκία ξεκίνησε στις 14 Ιουλίου με την άφιξη των Τούρκων και περίζωσαν την πόλη από Νότο, Δύση και Βορά. Έστησαν τα κανόνια και έστειλαν μαντάτο να αλλαξοπιστήσουν οι πολιορκημένοι. Οι κάτοικοι της Βιέννης αρνήθηκαν και απάντησαν ότι θα πολεμήσουν μέχρι τέλους. Οι Τούρκοι άρχισαν να λεηλατούν και να πυρπολούν τα περίχωρα σφίγγοντας τον κλοιό όλο και περισσότερο. Οι κανονιοβολισμοί άρχισαν από την πρώτη μέρα κιόλας. Στις 17 Ιουλίου έκαναν την πρώτη επιδρομή, η οποία αναχαιτίστηκε. Ένα μέρος της πόλης λεηλατήθηκε. Δύο μέρες αργότερα ακολούθησε και δεύτερη επίθεση.

Η πολεμική τακτική των Τούρκων στις πολιορκίες ήταν να σκάβουν υπόγεια λαγούμια μέχρι κάτω από τα θεμέλια των τειχών και να τα ανατινάζουν, όπως ακριβώς έκαναν και στην Κων/πολη το 1453. Είχαν μαζί τους 5.000 λαγουμιτζήδες, (στην Κων/πολη είχαν Σέρβους). Έσκαβαν και χαρακώματα και είχαν φτάσει είκοσι μέτρα μπροστά από τα τείχη. Στις 23 Ιουλίου άρχισαν τις ανατινάξεις και τις επιθέσεις. Οι πολιορκημένοι απέκρουσαν συνολικά πενήντα επιθέσεις, στις οποίες οι Τούρκοι χύνονταν με εφόδους, προξενώντας μεγάλες ζημιές και απώλειες στους αμυνομένους. Οι κάτοικοι της Βιέννης αφουγκράζονταν τις αξίνες των Τούρκων και όταν έφταναν σε ικανή απόσταση από τα τείχη, έσκαβαν και αυτοί από την μέσα μεριά, με αποτέλεσμα να συναντούνται στα υπόγεια λαγούμια και να συνάπτονται σφοδρές μάχες. Η σπουδαιότερη επιτυχία αυτής της αμυντικής τέχνης ήταν η ανακάλυψη ενός λαγουμιού και η απόσβεση του αναμένου φυτιλιού λίγα μόλις εκατοστά πριν η φλόγα φτάσει στο μπαρούτι. Τελικά οι Τούρκοι έλυσαν την πολιορκία μετά τις επιτυχίες του Πολωνού Γιαν Συμπνιέφσκι που στην ουσία έσωσε την Ευρώπη από τους Οθωμανούς, στις 12 Σεπτεμβρίου και αποχώρησαν.

Οι κάτοικοι της Βιέννης γιόρτασαν με μεγάλο ενθουσιασμό την επιτυχία τους. Βρέθηκαν πολλά λαγούμια γεμάτα πυρίτιδα, που οι Τούρκοι λόγω βροχής δεν μπόρεσαν να τα ανατινάξουν. Ο Καρά Μουσταφάς ψάχνοντας για κάποιον υπαίτιο διέταξε την θανάτωση του Ιμπραήμ Πασά, λόγω λιποταξίας, ενώ ο ίδιος θανατώθηκε στις 25 Δεκεμβρίου με διάταγμα του Σουλτάνου. Η αναχαίτιση της δεύτερης πολιορκίας της Βιέννης έσωσε την Δυτική Ευρώπη από την δουλεία και τον μαρασμό.

Η Συνθήκη του Κάρλοβιτς είναι μια συνθήκη που υπογράφηκε στις 26 Ιανουαρίου 1669 στο Σρέμσκι Κάρλοβτσι  Η συνθήκη τερμάτισε τον αυστρο-οθωμανικό πόλεμο του 1683-1697 στον οποίο οι Οθωμανοί ηττήθηκαν. Η συνθήκη υπογράφτηκε μετά από ένα συνέδριο δύο μηνών μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της Ιερής Συμμαχίας του 1684 (μίας συμμαχίας διαφόρων ευρωπαϊκών δυνάμεων που περιελάμβανε την Αψβουργική Αυτοκρατορία, την Πολωνο-λιθουανική Κοινοπολιτεία, τη Δημοκρατία της Βενετίας και τη Ρωσική Αυτοκρατορία) . Οι Οθωμανοί παραχώρησαν το μεγαλύτερο μέρος της Ουγγαρίας, την Τρανσυλβανία και την Σλαβονία στην Αυστρία, ενώ η Ποδολία πέρασε στην Πολωνο-λιθουανική Κοινοπολιτεία. Το μεγαλύτερο μέρος της Δαλματίας πέρασε στη Βενετία, μαζί με την Πελοπόννησο, την οποία όμως οι Οθωμανοί επανέκτησαν με τη Συνθήκη του Πασσάροβιτς το 1718. Η συνθήκη είχε αξιοσημείωτες συνέπειες και για τους Έλληνες, καθώς έδωσε τη δυνατότητα στους έλληνες εμπόρους να ξαναρχίσουν το εμπόριο με τη Βενετία και την Αυστριακή Αυτοκρατορία, γεγονός που είχε καθοριστικές συνέπειες για την οικονομική αναγέννηση του ελληνικού χώρου. Επίσης, ιδιαίτερη σημασία έχει το γεγονός ότι στην υπογραφή της συνθήκης ο επίσημος αντιπρόσωπος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν ένας Φαναριώτης, ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος (ο εξ απορρήτων), γεγονός που σηματοδοτεί την άνοδο των Φαναριωτών στον οθωμανικό κρατικό μηχανισμό κατά τον 18ο αιώνα. Λίγα χρόνια κατόπιν η Οθωμανική αυτοκρατορία θα εμπλακεί σε πόλεμο με την Βενετία ο οποίος και θα λήξει με τη συνθήκη του Πασάροβιτς.

Η Συνθήκη του Πασάροβιτς ή Πασσάροβιτς υπήρξε μια πολύ σημαντική συνθήκη, τόσο στην ιστορία της Ευρώπης, όσο και για τον ελλαδικό χώρο την περίοδο της Τουρκοκρατίας.

Κατά τον Ενετοτουρκικό πόλεμο 1714-18, οι Οθωμανικές επιτυχίες στον ελληνικό χώρο (Πελοπόννησος, Κρήτη) και οι εξ αυτών φόβοι της Αυστρίας για τις κτήσεις της στην Δαλματία, κατέληξαν σε αυστριακή παρέμβαση υπέρ της Βενετίας. Οι αλλεπάλληλες νίκες του πρίγκιπα Ευγένιου της Σαβοΐας στο Πέτερβαρντάιν (στο Νοβισαντ, Αύγουστος 1716), στο Τέμεσβαρ (Οκτώβριος 1716) και στο Βελιγράδι (Αύγουστος 1717), οδήγησαν τον Ιούλιο του 1718 στην Συνθήκη του Πασάροβιτς μεταξύ Αυστρίας, Βενετίας και Οθωμανικής αυτοκρατορίας. (Πασάροβιτς ήταν το γερμανικό όνομα της σημερινής πόλης Ποζάρεβατς.

Με την Συνθήκη του Πασάροβιτς :

Το Βελιγράδι, μεγάλο τμήμα της Σερβίας και η περιοχή του Τέμεσβαρ (Τιμισοάρας) στην Βλαχία περιήλθαν στην Αυστρία.

Η Βενετία υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει στους Οθωμανούς την Πελοπόννησο (που την είχε καταλάβει το 1687), ό,τι της είχε απομείνει στην Κρήτη, την Τήνο και την Αίγινα. Διατήρησε όμως κάποιες θέσεις της στην Δαλματία, τα Ιόνια νησιά και τα απέναντί τους ηπειρωτικά φρούρια του Βουθρωτού και της Πρέβεζας καθώς και την Βόνιτσα. Ανέκτησε επίσης τα Κύθηρα.

Με την Συνθήκη του Βελιγραδίου του 1739, κατάληξη ενός ακόμη Αυστροτουρκικού πολέμου, τα εδάφη που είχε κερδίσει η Αυστρία επανήλθαν στην Οθωμανική αυτοκρατορία.

 Όπως καθίσταται φανερό και από τη μετέπειτα εξέλιξη των ιστορικών γεγονότων η συνθήκη του Πασάροβιτς αποτελεί σημαντικό σταθμό τόσο στην ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας όσο και στην ιστορία της Ευρώπης γενικότερα αφού αυτή απετέλεσε την οριστική πλέον υποχώρηση των Οθωμανών από την Ευρώπη. Έτσι για την Ευρώπη ο επαπειλούμενος τουρκικός κίνδυνος στις αρχές του 18ου αιώνα εξέλιπε, ενώ η άλλοτε κραταιά Οθωμανική Αυτοκρατορία άρχισε να συρρικνώνεται. Η δε κληρονομιά των εδαφών της άρχισε να δημιουργεί διπλωματικά πολύπλοκο πρόβλημα, το λεγόμενο Ανατολικό Ζήτημα. Στα επόμενα χρόνια μέσα από διάφορους πολέμους η Οθωμανική αυτοκρατορία θα συρρικνωθεί! Όπως ακριβώς μέσα από πολέμους γιγαντώθηκε, έτσι μέσα από πολέμους συρρικνώθηκε! Αυτό ακριβώς φέρει βαρέως ο Ερντογάν και επιζητεί την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέσα από τους πολέμους που προαναγγέλλει καθώς και την κατάργηση των συνθηκών που ορίζουν τα σημερινά όρια της Τουρκίας. Ας είναι όμως οδηγός η συνεργασία των τότε ευρωπαϊκών κρατών και ας γίνει το ίδιο και σήμερα προκειμένου να μην περάσουν οι σχεδιασμοί των Τούρκων. Χρειάζεται να είναι όλοι μαζί οι Ευρωπαίοι γιατί δεν περισσεύει κανείς! Μη νομίζουν Γερμανοί, Άγγλοι, Σουηδοί, Φιλανδοί κ.λπ πως είναι μακριά! Η μεγαλομανία των Οθωμανών, αν τους ανοίξει η όρεξη θα φτάσει και μέχρι αυτούς. Για το λόγο αυτό πριν ξεκινήσουν τα επεκτατικά τους σχέδια χρειάζεται να συντριβεί το κεφάλι τους.         

Όμως ανεξάρτητα αυτών, ένα σημαντικό σημείο της συνθήκης ήταν οι διομολογήσεις του Καρόλου δια των οποίων άρχισε δειλά – δειλά η οικονομική και εξ αυτής η πολιτική ζωή των Ελλήνων του ελλαδικού χώρου. Εξ αυτών των αρχικών διομολογήσεων των Αψβούργων επετράπη αμοιβαία στους υπηκόους των δύο Αυτοκρατοριών να ναυσιπλοούν ελεύθερα και να ασκήσουν ελεύθερο εμπόριο σε ξηρά και θάλασσα. Ειδικά επ’ αυτού, ένα μήνα μετά, ακολούθησε ιδιαίτερη συμφωνία στις 27 Ιουλίου 1739 στην οποία και καθορίζονταν οι διάφορες λεπτομέρειες διεξαγωγής των συναλλαγών. Τα αμοιβαία αυτά εμπορικά προνόμια που έσπευσαν πρώτοι να επωφεληθούν οι Έλληνες καραβοκύρηδες επικυρώθηκαν επίσης με τη Συνθήκη του Βελιγραδίου (1739). Σημαντικό επίσης σημείο των διομολογήσεων ήταν ότι οι Μακεδόνες μπορούσαν πλέον ν΄ αποκτήσουν την αυστριακή υπηκοότητα με δικαίωμα διεξαγωγής εμπορίου στις υπό Οθωμανική κυριαρχία περιοχές.