Κύριε Αντιδήμαρχε,
ο Σοφοκλής, άνδρας σοφός και μέγιστος τραγικός ποιητής , στο µνηµειώδες αιώνιο έργο του «Αντιγόνη», στους στίχους 175-177, γράφει:
"Αµήχανον δε παντός ανδρός εκµαθείν ψυχήν τε και φρόνηµα και γνώµην, πριν αν αρχαίς και νόµοισιν εντριβής φανή εµοί γαρ όστις πάσαν ευθύνων πόλιν µη των αρίστων άπτεται βουλευµάτων, αλλ’ εκ φόβου του γλώσσαν εγκλήσας έχει, κάκιστος είναι νυν τε και πάλαι δοκεί και µείζον όστις αντί της αυτού πάτρας φίλον νοµίζει, τούτον ουδαµού λέγω."
Ελπίζω να μην εκληφθεί και τούτο ως "φραστική επίθεση" και αποτανθείτε εκ νέου στην Αστυνομία.
2 σχόλια:
Το Θείον φθονερόν και ταραχώδες.
(Οι θεοί είναι φθονεροί και προκαλούν φασαρίες).
Οι εποχές έχουν αλλάξει και η επαφή των σημερινών Ελλήνων με την αρχαία ελληνική παράδοση και γλώσσα, κοντεύει να εξαφανιστεί εντελώς. Πλέον όλα είναι διαφορετικά στον τρόπο που μιλάμε.
Όταν μιλάμε ,για την ακρίβεια και δεν είμαστε μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή μας, πληκτρολογώντας.
Παρότι όμως φαίνεται πως όλα έχουν αλλάξει, στην πραγματικότητα, υπάρχουν ακόμα αρχαίες λέξεις , φράσεις και ρήσεις , που πέρασαν αναλλοίωτες από τα βάθη χιλιάδων χρόνων και κατάφεραν να χρησιμοποιούνται μέχρι και στις μέρες μας.
Στον καθημερινό μας λόγο χρησιμοποιούμε επίσης διαχρονικές φράσεις λαϊκής σοφίας, την προέλευση των οποίων οι περισσότεροι δεν γνωρίζουμε.
Οι φράσεις αυτές κρύβουν μία μικρή ιστορία, με άγνωστους σε εμάς πρωταγωνιστές, η οποία αφενός έχει κάτι να μας διδάξει, και αφετέρου απεικονίζει γλαφυρά τον τρόπο ζωής και δράσης των ανθρώπων μίας άλλης εποχής.
Στις περισσότερες των περιπτώσεων η λαϊκή αυτή σοφία, έχει τις ρίζες της στην Αρχαία Ελλάδα και το Βυζάντιο, αποδεικνύοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την συνέχεια του Ελληνισμού, εφόσον τις ίδιες φράσεις χρησιμοποιούμε και σήμερα.
Ως αποτέλεσμα αυτής της ,συνέχειας , αυτοπροσδιοριζόμαστε στην δημόσια ζωή μας , όταν υπογράφουμε δημοσιογραφικά πονήματα , με ονόματα αρχαίων προσωπικοτήτων , έχοντας την βεβαιότητα ότι ταυτιζόμαστε με μεγάλους και σοφούς μίας άλλης εποχής .
Το φαιδρό είναι , όταν χρησιμοποιούμε ως ψευδώνυμο , το όνομα δευτερεύουσας ιστορικά σημασίας , θεότητα: Γνωρίζουμε ποιοι είμαστε και το γνωρίζουν και οι άλλοι.
Αλλά και το όνομά μας να δηλώσουμε , πάλι θα φτάσουμε σε σημείο να μας χλευάζουν οι κριτές μας , ταυτίζοντας την λαϊκή ρήση και παράδοση άψογα με αυτό :
Σαρανταπέντε Γιάννηδες ενός κοκόρου γνώση.
Γιάννης πήγε, Γιάννης ήρθε,
Όλοι μιλούν για τ’ άρματα κι ο Γιάννης για την πίτα.
Είδες πράσινο άλογο; Είδες Γιάννη φρόνιμο.
Ο Γιάννης καβάλα στ’ άλογο και τ’ άλογο αραδούσε
Κι αυτοκράτορας να γένεις, πάντα Γιάννης θε να μένεις.
Κράτα το Ίακχος ………
Η φράση αυτή βρίσκεται στην αρχή του πρώτου επεισοδίου της Αντιγόνης, όπου ο Κρέοντας απευθύνει το λόγο του στο χορό. Καλύπτει τους στίχους 175 έως και 177 και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα σημεία του λόγου του. Ο Κρέοντας με το λόγο του αυτό προσπαθεί να πείσει τους γέροντες του χορού για την αξιοπιστία του καθώς επίσης εμφανίζει τον εαυτό του ως τον ιδεατό ηγέτη .Έτσι, με τους στίχους αυτούς επικυρώνει την αξία του ως νομοσεβή και αφοσιωμένο πολιτικό, καθώς λέει ότι δεν μπορείς να μάθεις το φρόνημα και την ψυχή κανενός ανθρώπου αν δεν εντριβεί με τα πολιτικά πράγματα, δηλώνοντας έτσι ποσό δύσκολο είναι να είναι κανείς πολιτικός αφού έρχεται διαρκώς αντιμέτωπος με πειρασμούς όπως το χρήμα και τη διαφθορά. Με αυτόν τον τρόπο εξυψώνει τον εαυτό του εφόσον δηλώνει έμμεσα ότι αυτός αντιστάθηκε σε όλα αυτά, και έτσι, προετοιμάζει ψυχολογικά τους γέροντες του χορού ώστε να εγκρίνουν την απόφασή του για την τύχη των δύο νεκρών αδελφών.
Δημοσίευση σχολίου