1955 : "ΣΤΕΛΛΑ" Η ΤΑΙΝΙΑ ΘΡΥΛΟΣ

Με ταινίες - ορόσημα στη φιλμογραφία της από την δεκαετία του ’60 (όπως το «Ποτέ την Κυριακή» και τη «Φαίδρα»), αλλά και κάποιες λιγότερο προβεβλημένες ( όπως «Η Βασίλισσα του Σικάγο», «Η Δοκιμή»), η Μελίνα Μερκούρη είχε δημιουργικό καλλιτεχνικό, κοινωνικό, πολιτικό και πολιτιστικό παρόν για δεκαετίες.

Η «Στέλλα» της, όμως, θα μείνει το ανεξίτηλο σύμβολο ελευθερίας που αντιδρά άμεσα σε όσα ορίζουν τα στερεοτυπικά «κελιά» μιας κοινωνικής επιταγής. Το όνομα «Στέλλα» έγινε συνώνυμο μιας ηθοποιού και μια ταινία, που θα μνημονεύεται για πάντα.

Η Στέλλα είναι τραγουδίστρια στο κέντρο Παράδεισος, που διευθύνει η Μαρία και έχει δεσμό με τον Αλέκο, γόνο πλούσιας οικογένειας. Για μια ακόμη φορά, αυτή θα είναι που θα θέσει τέρμα στο δεσμό τους, πριν έρθει η φθορά. Ο Αλέκος θα σκοτωθεί σε ένα ατύχημα. Η Στέλλα αρχικά θα αποφύγει την στενή πολιορκία του ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού, Μίλτου. Αργότερα θα υποκύψει στη γοητεία του. Όμως θα θέσει τους δικούς της όρους προκειμένου να συνεχιστεί η σχέση τους.

Η ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη αποτελεί κινηματογραφική διασκευή στο θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Η Στέλλα με τα Κόκκινα Γάντια» και προβλήθηκε για πρώτη φορά στις 21 Νοεμβρίου 1955. Η υποδοχή των κριτικών της εποχής ήταν διχασμένη και μουδιασμένη, με τον αριστερό Τύπο της εποχής να κατακρίνει το φιλμ. Η αλήθεια είναι ότι το γυναικείο πρότυπο της Στέλλας που «πνίγεται» και «δεν θέλει να παντρευτεί» ήταν αναμφίβολα ξένο προς την ελληνική κοινωνία. Είχε όμως σαν άλλη Κάρμεν, τα συστατικά μιας διαχρονικής τραγικής ηρωίδας. Κατά τον ιστορικό Γιάννη Σολδάτο, η Στέλλα εξέφραζε τις επιθυμίες πολλών γυναικών, λίγες από τις οποίες ωστόσο τολμούσαν να ακολουθήσουν το παράδειγμά της. Ειδικότερα, προσωποποιεί τη σύγκρουση των παραδοσιακών αξιών, του ηθικού κώδικα και της τιμής με το ερωτικό πάθος που τελικά δε διασώζεται σε αυτά τα πλαίσια  Η ταινία αποτελεί ένα βαρύ κατηγορητήριο για την πατριαρχική κοινωνία.

Η ταινία διακρίθηκε με το βραβείο καλύτερης ταινίας ρετροσπεκτίβας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1960, με τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξένης ταινίας του 1956, καθώς και με το ειδικό βραβείο ερμηνείας Isa Miranda, για τη Μελίνα Μερκούρη στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών του 1955.

Πέρα από τις αναλύσεις, τις κριτικές και τα βραβεία, η «Στέλλα» μία από τις πιο ξεχωριστές, λαϊκές, άρα και γνήσιες κινηματογραφικές εμπειρίες, έμεινε χαραγμένη στη μνήμη μας (και) για το μοναδικό φινάλε. «Στέλλα, κρατάω μαχαίρι» προειδοποιεί ο Γιώργος Φούντας και η Στέλλα επιλέγει να βυθιστεί στην αιχμηρή αγκαλιά του, στη συγκλονιστική τελευταία σκηνή.

Σενάριο/ Σκηνοθεσία: Μιχάλης Κακογιάννης

Ηθοποιοί: Μελίνα Μερκούρη, Γιώργος Φούντας, Αλέκος Αλεξανδράκης, Χριστίνα Καλογερικού, Σοφία Βέμπο, Βούλα Ζουμπουλάκη, Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, Τασώ Καββαδία, Νίτσα Παππά, Κώστας Κακκαβάς, Χρυσούλα Πατεράκη, Γ. Πομώνης, Γιάννης Αλεξανδρίδης, Ελένη Χαλκούση, Γεράσιμος Μαλιωρής, Πιτσίλος Νότης

Εικονολήπτης: Κώστας Θεοδωρίδης