ΤΙ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΕΧΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ;
Του Γιώργου Καισάριου
Γενικά μιλώντας, έχω πολλά προβλήματα με το πολιτικό σύστημα όπως είναι φτιαγμένο, διότι όπως σας έχω πει, δεν θεωρώ ότι στην Ελλάδα έχουμε δημοκρατία.
Πριν μερικά χρόνια με ρώτησαν τι πολίτευμα έχουμε στην Ελλάδα και απάντησα ως εξής: Πολίτευμα της Ελλάδος: Εναλλασσόμενη φεουδαρχία (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ) με κληρονομικό δικαίωμα.
Γενικά μιλώντας, έχω πολλά προβλήματα με το πολιτικό σύστημα όπως είναι φτιαγμένο, διότι όπως σας έχω πει, δεν θεωρώ ότι στην Ελλάδα έχουμε δημοκρατία.
Πριν μερικά χρόνια με ρώτησαν τι πολίτευμα έχουμε στην Ελλάδα και απάντησα ως εξής: Πολίτευμα της Ελλάδος: Εναλλασσόμενη φεουδαρχία (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ) με κληρονομικό δικαίωμα.
H κατάσταση έχει ως εξής:
Έχεις τον Βασιλιά (σημερινός πρωθυπουργός που κάνει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι).
Η Αυλή, που εκτελεί τις επιθυμίες του βασιλιά (Βουλευτές & και λοιποί ανώτατοι αξιωματούχοι).
Έχεις τους επιστάτες, που διαχειρίζονται το φέουδο (σημερινοί δημόσιοι υπάλληλοι).
Τέλος έχεις και τους χωρικούς που δουλεύουν τη γη (Ελληνικός Λαός).
Ένας φίλος όμως στο facebook με διόρθωσε. Ξέχασα τους γελωτοποιούς... δηλαδή τους δημοσιογράφους!!! Αν και βέβαια οι γελωτοποιοί δεν αποτελούν μέρος της κυβέρνησης (αυτών που παίρνουν τις αποφάσεις), εντούτοις ήταν αναπόσπαστο μέρος της αυλής!!!
Το πρόβλημα με το όλο πολιτικό οικοδόμημα είναι ότι αυτοί που εκλέγονται (με ελάχιστες εξαιρέσεις) δεν έχουν καμία επαφή με τους ψηφοφόρους τους και καμία επαφή με τα προβλήματα της χώρας.
Ειδικά δε όσον αφορά τους βουλευτές επικρατείας. Δεν είναι τίποτα άλλο από έναν τρόπο να βάζει τον όποιο εκλεκτό θεωρεί πρέπον η εκάστοτε πολιτική κλίκα.
Πάρτε για παράδειγμα την κυρία Έλενα Παναρίτη, που προχτές είπε ότι δεν είναι Ελληνίδα αλλά Αμερικανίδα. Αφήνοντας στην άκρη τις δηλώσεις της, με ποιο δικαίωμα αυτή η κυρία μπήκε στο κοινοβούλιο; Ποιος την ξέρει και από που μας ήρθε; Η απάντηση είναι ότι μπήκε στη βουλή με το τερτίπι του ψηφοδελτίου επικρατείας.
Και ερωτώ; Ποιος την ξέρει αυτή την κυρία; Τι προϊστορία έχει στην Ελλάδα, τι αγώνα έχει κάνει και τι απόψεις έχει εκθέσει, έτσι ώστε να έχει την εμπιστοσύνη του Έλληνα ψηφοφόρου και να νομοθετεί;
Η απάντηση είναι καμία. Έγινε βουλευτής διότι προφανώς ήταν κολλητή του κυρίου πρωθυπουργού ή κάποιου άλλου μέσα στο κυβερνών κόμμα. Έχει τον τίτλο του βουλευτή, αλλά κανένας δεν την ξέρει και κανένας δεν την είχε ακουστά.
Είναι αυτή η αρρωστημένη νοοτροπία της κλίκας και του κάνω ό,τι θέλω, όπως το θέλω, με το έτσι θέλω, επειδή γουστάρω, που μας έχει φέρει σε αυτή την κατάσταση.
Και αυτό δεν ισχύει μόνο από την πλευρά της εκάστοτε κυβέρνησης, το ίδιο ισχύει και στα κόμματα της αντιπολίτευσης. Το όλο σκηνικό είναι μια μεγάλη φαρσοκωμωδία, όπου εκλέγονται άτομα που δεν έχουν καμία σχέση με τον κόσμο που υποτίθεται εκπροσωπούν.
Πόσους από τους βουλευτές που είναι σε αυτό το αρρωστημένο κοινοβούλιο γνωρίζετε; Πόσοι από αυτούς ξέρετε που στέκονται;, Πόσοι σας έχουν εκθέσει τις απόψεις τους για το οτιδήποτε; Πιο σημαντικό, ποιοι έχουν μίαν οποιαδήποτε άποψη, ανεξάρτητη, που, ενδεχομένως να μην συμβαδίζει με τις επίσημες προτάσεις του κόμμα που ανήκουν;
Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν τα βάζω με το βιογραφικό της κυρίας Παναρίτη (το οποίο είναι άψογο) και δεν παίρνω θέση για τις απόψεις της (τις οποίες άλλωστε δεν ξέρω), δεν είναι αυτό το θέμα μου. Ίσως να είναι και η εξυπνότερη βουλευτής που έχει το Ελληνικό κοινοβούλιο, δεν το ξέρω.
Το θέμα μου είναι ότι μπήκε στο κοινοβούλιο από το παράθυρο και χωρίς καμία αναμέτρηση . Αυτό είναι το θέμα και όχι τι βιογραφικό έχει και ακόμα λιγότερο τι δήλωσε σχετικά με το τι αισθάνεται, που ενδεχομένως να τονίσω μπορεί και να έχει παρερμηνευτεί.
Στη λίστα λοιπόν για το τι θα πρέπει να αλλάξει σε αυτή η χώρα για να γίνουμε δημοκρατία, βάλτε και μια big fat Greek συνταγματική αναθεώρηση, όπου μεταξύ άλλων θα πρέπει να γίνει διαχωρισμός μεταξύ νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας, κατάργηση των βουλευτών επικρατείας αλλά και το δικαίωμα του καθενός να πολιτεύεται όπου τον συμφέρει, άσχετα αν δεν έχει πατήσει ποτέ πόδι στην περιοχή που υποτίθεται ότι καλείται να εκπροσωπήσει (μεταξύ άλλων).
Πολλοί λένε ότι πρέπει να μειωθούν οι βουλευτές από τους 300 στους 200. Και να γίνει αυτό, δεν θα αλλάξει τίποτα αν δεν αλλάξουν οι θεσμοί αυτής της δημοκρατίας και ο τρόπος που παίρνονται οι αποφάσεις.
Έχεις τον Βασιλιά (σημερινός πρωθυπουργός που κάνει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι).
Η Αυλή, που εκτελεί τις επιθυμίες του βασιλιά (Βουλευτές & και λοιποί ανώτατοι αξιωματούχοι).
Έχεις τους επιστάτες, που διαχειρίζονται το φέουδο (σημερινοί δημόσιοι υπάλληλοι).
Τέλος έχεις και τους χωρικούς που δουλεύουν τη γη (Ελληνικός Λαός).
Ένας φίλος όμως στο facebook με διόρθωσε. Ξέχασα τους γελωτοποιούς... δηλαδή τους δημοσιογράφους!!! Αν και βέβαια οι γελωτοποιοί δεν αποτελούν μέρος της κυβέρνησης (αυτών που παίρνουν τις αποφάσεις), εντούτοις ήταν αναπόσπαστο μέρος της αυλής!!!
Το πρόβλημα με το όλο πολιτικό οικοδόμημα είναι ότι αυτοί που εκλέγονται (με ελάχιστες εξαιρέσεις) δεν έχουν καμία επαφή με τους ψηφοφόρους τους και καμία επαφή με τα προβλήματα της χώρας.
Ειδικά δε όσον αφορά τους βουλευτές επικρατείας. Δεν είναι τίποτα άλλο από έναν τρόπο να βάζει τον όποιο εκλεκτό θεωρεί πρέπον η εκάστοτε πολιτική κλίκα.
Πάρτε για παράδειγμα την κυρία Έλενα Παναρίτη, που προχτές είπε ότι δεν είναι Ελληνίδα αλλά Αμερικανίδα. Αφήνοντας στην άκρη τις δηλώσεις της, με ποιο δικαίωμα αυτή η κυρία μπήκε στο κοινοβούλιο; Ποιος την ξέρει και από που μας ήρθε; Η απάντηση είναι ότι μπήκε στη βουλή με το τερτίπι του ψηφοδελτίου επικρατείας.
Και ερωτώ; Ποιος την ξέρει αυτή την κυρία; Τι προϊστορία έχει στην Ελλάδα, τι αγώνα έχει κάνει και τι απόψεις έχει εκθέσει, έτσι ώστε να έχει την εμπιστοσύνη του Έλληνα ψηφοφόρου και να νομοθετεί;
Η απάντηση είναι καμία. Έγινε βουλευτής διότι προφανώς ήταν κολλητή του κυρίου πρωθυπουργού ή κάποιου άλλου μέσα στο κυβερνών κόμμα. Έχει τον τίτλο του βουλευτή, αλλά κανένας δεν την ξέρει και κανένας δεν την είχε ακουστά.
Είναι αυτή η αρρωστημένη νοοτροπία της κλίκας και του κάνω ό,τι θέλω, όπως το θέλω, με το έτσι θέλω, επειδή γουστάρω, που μας έχει φέρει σε αυτή την κατάσταση.
Και αυτό δεν ισχύει μόνο από την πλευρά της εκάστοτε κυβέρνησης, το ίδιο ισχύει και στα κόμματα της αντιπολίτευσης. Το όλο σκηνικό είναι μια μεγάλη φαρσοκωμωδία, όπου εκλέγονται άτομα που δεν έχουν καμία σχέση με τον κόσμο που υποτίθεται εκπροσωπούν.
Πόσους από τους βουλευτές που είναι σε αυτό το αρρωστημένο κοινοβούλιο γνωρίζετε; Πόσοι από αυτούς ξέρετε που στέκονται;, Πόσοι σας έχουν εκθέσει τις απόψεις τους για το οτιδήποτε; Πιο σημαντικό, ποιοι έχουν μίαν οποιαδήποτε άποψη, ανεξάρτητη, που, ενδεχομένως να μην συμβαδίζει με τις επίσημες προτάσεις του κόμμα που ανήκουν;
Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν τα βάζω με το βιογραφικό της κυρίας Παναρίτη (το οποίο είναι άψογο) και δεν παίρνω θέση για τις απόψεις της (τις οποίες άλλωστε δεν ξέρω), δεν είναι αυτό το θέμα μου. Ίσως να είναι και η εξυπνότερη βουλευτής που έχει το Ελληνικό κοινοβούλιο, δεν το ξέρω.
Το θέμα μου είναι ότι μπήκε στο κοινοβούλιο από το παράθυρο και χωρίς καμία αναμέτρηση . Αυτό είναι το θέμα και όχι τι βιογραφικό έχει και ακόμα λιγότερο τι δήλωσε σχετικά με το τι αισθάνεται, που ενδεχομένως να τονίσω μπορεί και να έχει παρερμηνευτεί.
Στη λίστα λοιπόν για το τι θα πρέπει να αλλάξει σε αυτή η χώρα για να γίνουμε δημοκρατία, βάλτε και μια big fat Greek συνταγματική αναθεώρηση, όπου μεταξύ άλλων θα πρέπει να γίνει διαχωρισμός μεταξύ νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας, κατάργηση των βουλευτών επικρατείας αλλά και το δικαίωμα του καθενός να πολιτεύεται όπου τον συμφέρει, άσχετα αν δεν έχει πατήσει ποτέ πόδι στην περιοχή που υποτίθεται ότι καλείται να εκπροσωπήσει (μεταξύ άλλων).
Πολλοί λένε ότι πρέπει να μειωθούν οι βουλευτές από τους 300 στους 200. Και να γίνει αυτό, δεν θα αλλάξει τίποτα αν δεν αλλάξουν οι θεσμοί αυτής της δημοκρατίας και ο τρόπος που παίρνονται οι αποφάσεις.
Και αυτό ακούει εις το όνομα μιας προεδρικής δημοκρατίας, όπου ο ψηφοφόρος θα ψηφίζει ξεχωριστά για τον πρόεδρο (που θα έχει όλες τις εκτελεστικές εξουσίες – καταργούμε παντελώς τον Πρόεδρο της δημοκρατίας και τον πρωθυπουργό) και ξεχωριστά για το νομοθετικό σώμα (όπου στο ψηφοδέλτιο θα μπαίνουν κατόπιν προκριματικής διαδικασίας, ανταγωνιζόμενοι άλλους του ιδίου κόμματος που θα ήθελαν να πάρουν το χρίσμα για τη θέση στο ίδιο ψηφοδέλτιο).
george.kesarios@capital.gr
