ΗΛΙΘΙΟΙ Ή ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ;

Του κ. Ανδρέα Ανδριανόπουλου πρώην υπουργού και βουλευτή Α’ Πειραιώς

Δεν έχω για σημαντικό χρονικό διάστημα αρθρογραφήσει στην «Εστία» ή οπουδήποτε αλλού σχετικά με τις οικονοικο-πολιτικές εξελίξεις. Αυτό δεν ήταν τυχαίο. Υπήρξε προϊόν απογοήτευσης για το γεγονός πως συνεχείς προειδοποιήσεις και δικές μου και αυτής της εφημερίδας για τα επερχόμενα αδιέξοδα, αλλά και προτάσεις για την δυνατότητα αντιμετώπισής τους, συναντούν την καθολική αδιαφορία αυτού που λέγεται σήμερα «πολιτικός κόσμος της χώρας».

 

Κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι αδυνατούν να ξεπεράσουν βαθιές ιδεοληψίες, λαϊκίστικες καταβολές και μικροκομματικές σκοπιμότητες και να κάνουν το άλμα που θα τους ξέκοβε από το τέλμα του παλιού και ξεπερασμένου πολιτικού καθεστώτος. Παρά τις συμφωνίες που συνομολογεί με τους δανειστές μας αλλά και την εμμονή των αντιπροσώπων τους στην περικοπή δημοσίων δαπανών, οι αρμόδιοι Υπουργοί επιμένουν στα έσοδα, στη «μαγική» καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και σε νέους φόρους.

Οι φορείς της αντιπολίτευσης από την πλευρά τους, όσοι τουλάχιστον κάνουν ένα βήμα παραπέρα από τη τυφλή καταδίκη του Μνημονίου και της καταγγελίας κάθε κίνησης των, πράγματι απογοητευτικών, Δυτικών για την διάσωσή μας, επιμένουν σε πρωτοβουλίες εξωπραγματικές και εντελώς αντι-ρεαλιστικές.

Ξαφνικά συνειδητοποιεί κανείς πως είναι περίπου χάσιμο χρόνου κάθε προσπάθεια επίκλησης της απλής λογικής για την αντιμετώπιση υπαρκτών, αλλά όχι άλυτων, προβλημάτων.

Αυτή η συνειδητή τύφλωση δεν μπορεί παρά να έχει μία και μοναδική εξήγηση. Έχουμε δηλαδή να κάνουμε είτε με εγκληματικές κινήσεις είτε με συνειδητοποιημένες ηλιθιότητες. Άλλη εκτίμηση δεν είναι δυνατόν να υπάρχει.

Έχεις έξοδα πολλά περισσότερα από τα έσοδά σου. Κι αντί να περικόψεις δραστικά τις δαπάνες σου, ψάχνεις απελπισμένα σε γωνίες και ξεχασμένα συρτάρια –ακόμα και ανάμεσα στις στάχτες στο τζάκι– για να αυξήσεις θεαματικά (αν είναι δυνατόν) τις εισπράξεις σου.

Και κάποιοι καταφεύγουν σε ουτοπικά τεχνάσματα (λ.χ. επαναδιαπραγμάτευση με απρόθυμους και καχύποπτους δανειστές) για να ξεφύγουν από την πραγματικότητα.

Αφορμή για το σημερινό μου σημείωμα υπήρξε ένα δημοσίευμα που κατά τη γνώμη μου συμπυκνώνει την άγνοια πραγματικότητας και κινδύνου που χαρακτηρίζει ένα μεγάλο κομμάτι του δημόσιου διαλόγου στη χώρα. Οι λύσεις του ελληνικού προβλήματος κατά τον συντάκτη του δεν είναι δύσκολες. Να απαιτήσουμε, με κεφαλαία αυτό, την διαγραφή 100 περίπου δισ. ευρώ από το χρέος, να πάνε τα υπόλοιπα 30 χρόνια πίσω, με αισθητά χαμηλότερο επιτόκιο και με 6-7 χρόνια περίοδο χάριτος. Έτσι απλά. Κι αν εισπράξουμε για όλα αυτά ένα μεγαλοπρεπές «όχι», όπως και το πιθανότερο, τι γίνεται; Κι εδώ η απάντηση εμφανίζεται σαν απλή. Απειλούμε πως θα ανάψουμε το φυτίλι. Δηλαδή, θα μιλήσουμε για κήρυξη πτώχευσης. Που υποτίθεται πως οι εταίροι την τρέμουν σαν προοπτική.

Κανείς δεν σκέφθηκε πως σε μια τέτοια περίπτωση τους λύνουμε τα χέρια; Γιατί κάτι τέτοιο ακριβώς επιδιώκουν. Μια πράξη αυτοεξόντωσης δηλαδή της Ελλάδας που θα τους απαλλάξει από το μαρτυρικό δίλημμα. Διάσωση της Ελλάδας με εσωτερική οικονομική και πολιτική αναταραχή ή εσωστρέφεια και φροντίδα των υπολοίπων που αντιμετωπίζουν διαρθρωτικά εντελώς διαφορετικά προβλήματα;

Ήδη οι μεγάλες ευρωπαϊκές Τράπεζες έχουν απαλλαγεί από τα περισσότερα ελληνικά ομόλογα, ενώ οι αγορές έχουν συνηθίσει στην προοπτική χρεοκοπίας χώρας μέλους της ευρωζώνης. Για μήνες σχεδόν όλοι συνιστούν ή προβλέπουν χρεοκοπία που την καλύπτουν κάτω από περίτεχνους νεολογισμούς που θυμίζουν newspeak του Όργουελ (αναδιάρθρωση, επιλεκτική χρεοκοπία, reprofiling, κούρεμα κλπ). Όλοι ξέρουν τι ακριβώς θα συμβεί. Η χώρα θα μπει σε ένα αδιέξοδο κοινωνικό μεσαίωνα. Με τραγικές συνέπειες για τα αδύναμες κυρίως εισοδηματικά ομάδες. Και ποιοι βέβαια θα πληρώσουν (όσοι δηλαδή έχουν εκδώσει cds σε σχέση με τα ελληνικά ομόλογα). Χασούρα για τις αμερικανικές κυρίως Τράπεζες. Και κερδισμένοι θα είναι όσοι έχουν ποντάρει στην ελληνική χρεοκοπία ή που συνιστούν πολιτικές που οδηγούν αναπόφευκτα σε αυτήν.

Για μια ακόμη φορά θα το επαναλάβω. Λύση υπάρχει. Όχι όμως αυτή της ΝΔ, που είναι νεοφιλελεύθερη στα έσοδα (μείωση φόρων) αλλά σοσιαλδημοκρατική στα έξοδα (όχι απολύσεις στο δημόσιο και σε κατάργηση φορέων).

 Κατάργηση φόρων, μείωση συντελεστών και σταθερό φορολογικό σύστημα είναι η μία πτυχή της λύσης. Μείωση δραματική του δημόσιου τομέα (απολύσεις, καταργήσεις φορέων, υπηρεσιών, διευθύνσεων και γενικών γραμματειών σε υπουργεία) είναι η άλλη. Κι ενδιάμεσα απαραίτητη είναι οι περικοπές γραφειοκρατικών διαδικασιών με κατάργηση κανονισμών, αδειών, εγκρίσεων, πιστοποιητικών κλπ.

Ώστε να διευκολύνονται οι επενδύσεις. Έτσι μπορούμε να σωθούμε. Διαφορετικά…