M N H M H E Θ Ν Ι Κ Η
Απο τη συμπληρώσει 60 ετών από της συντριβής του κομμουνιστοσυμμοριτισμού
του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας ΧΡΗΣΤΟΥ ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗ
http://www.sartzetakis.gr/points/ellinismos10.html
1.- Η 30η Αυγούστου 1949 έχει δικαίως καταγραφεί δια τους σκεπτομένους και με αληθή δημοκρατικην συνείδησιν Έλληνας ως μία των ενδοξοτέρων ημερών της Εθνικής μας Ιστορίας, ως η φωτεινοτέρα της μεταπολεμικής Ελλάδος. Διότι, μετά την κατά τας προηγηθείσας ημέρας πτώσιν του Γράμμου και του Βιτσίου, υπέκυπτεν εις τας εθνικάς δυνάμεις την 10ην πρωϊνην της ημέρας αύτης και το φοβερόν Κάμενικ, η τελευταία και ισχυροτέρα θέσις-κλειδί του αντιπάλου από της Ελληνοαλβανικης μεθορίου. Αυτή υπήρξεν η νικηφόρος κατακλείς τριετους και πλέον ενόπλου αγώνος του Εθνους εναντίον συμμοριτοπολέμου, επιβληθέντος εις την Ελλάδα από τους βορείους, υπό κομμουνιστικόν τότε καθεστώς, γείτονάς της, οι οποίοι και τον οργάνωσαν, τον εξώπλισαν και τον κατηύθυναν, όπως και η συσταθείσα από το Συμβούλιον Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. Διεθνής Εξεταστική Επιτροπή, ύστερα από επιτόπιον έρευναν, διεπίστωσε και διέλαβεν εις τα συμπεράσματα της από 23.5.1947 εκθέσεώς της.
Συμμοριτοπολέμου, αποσκοπούντος εις την υλοποίησιν αφενος του παλαιύ, από τα τέλη του 19ου αιώνος, πανσλαβιστικου σχεδίου επεκτατικής καθόδου εις το Αιγαίον διά αποσπάσεως της Μακεδονίας από την Ελλάδα ( : Εδαφικός της Πατρίδος μας Ακρωτηριασμός ), ανανεωθέντος δε υπό Σταλινικήν επίνευσιν και Τιτοϊκήν πρωτοβουλίαν από την μορφήν δημιουργίας, μετά των λοιπών εκτός Ελλάδος τμημάτων της γεωγραφικής Μακεδονίας, ξεχωριστού κράτους ( : Εθνικός του Ελληνισμού Ακρωτηριασμός δια αποχωρισμού από αυτόν των Μακεδόνων και διαγραφής έτσι έξη αιώνων ενδόξου Εθνικής Ελληνικής Ιστορίας, αυτής των λεγομένων Ελληνιστικών χρόνων, από του 3ου π.Χ. μέχρι και του 3ου μ.Χ. αιώνος )∙ και αφ' ετέρου εις την κομμουνιστικοποίησιν και της απομενούσης Ελλάδος.
Συμμοριτοπολέμου δι εξαπολυθέντος με εθελόδουλα εγχώρια ενεργούμενα, ιδεολογικώς ομόφρονα των ξένων επιβούλων. Συγκεκριμένως από μόνου του Κ.Κ.Ε. χωρίς συμμετοχήν κανενός άλλου κόμματος ή πολιτικού, ούτε και εκ των παρασυρθέντων και μετ' αυτού συνεργασθέντων εις το κατοχικόν Ε.Α.Μ. (Σβώλου, Τσιριμώκου, κλπ.), με επιστράτευσιν κομματικών στελεχών και οπαδών του, αλλά και σωρείας παραπλανηθέντων από απατηλήν συνθηματολογίαν και αδίστακτον ψευδολογίαν αγνών και ανυπόπτων Ελλήνων, ως και χιλιάδων βιαίως, δι' επιδρομών εις την ύπαιθρον χώραν, στρατολογηθέντων χωρικών, αρκετοί από τους οποίους όμως, διδομένης ευκαιρίας, και κατέφευγον, παραδιδόμενοι, εις τας εθνικάς δυνάμεις. Αυτός ήτο ο ψευδώνυμος «Δημοκρατικός Στρατός» !
Και δεν εδίστασε το Κ.Κ.Ε. εις την ένοπλον αυτήν επιχείρησίν του ακρωτηριασμού της ιδίας Πατρίδος, εφοσον είχεν ήδη προηγουμένως, από της δεκαετίας του 1920, αποδεχθεί το σχέδιον των σταλινικών πατρώνων του (3ης Διεθνους, από την ηγεσίαν του βουλγάρου Δημητρώφ) περί αυτονομήσεως της Μακεδονίας μας.
2.-Ετσι, ενω οι άλλοι Ευρωπαϊκοί λαοί επεδίδοντο εις το έργον της ανορθώσεως των χωρών των από τα ερείπια του 2ου παγκοσμίου πολέμου, ήδη το Κ.Κ.Ε. προεκάλεσε νέα πολλαπλάσια του πολέμου εκείνου δεινά, με δεκάδας χιλιάδας θυμάτων και τεραστίας υλικάς καταστροφάς
και με μελανωτέραν σελίδα το κατάπτυστον παιδομάζωμα, δηλαδή την διαρπαγήν χιλιάδων, συγκεκριμένως 28.010, μικρών Ελληνοπαίδων ηλικίας μόλις 3 εως 14 ετών της υπαίθρου χώρας από τους γονείς των και την βιαίαν μεταφοράν των εις γειτονικάς και άλλας κομμουνιστικάς χώρας, δια να μεταβληθούν εις γενιτσάρους, εχθρούς της Πατρίδος των, το παιδομάζωμα, το οποίον επισήμως εστιγματίσθη από τον επιτοπίως ἐργασθεῖσαν «Βαλκανικόν Επίτροπον» του Ο.Η.Ε. με την από 21.5.1948 απόφασίν της, ως «κακούργημα γενοκτονίας» (crime of genocide).
Και την εθνικήν αυτήν υπέρ υπάρξεως, διασφαλίσεως της εθνικής και εδαφική μας ακεραιότητος και ελευθέρου του εθνικού δημοκρατικού μας βίου, αγώνα διεξήγαγεν ἡ άλλος από κοινοβουλευτικον καθεστώς, λειτουργούσης της Βουλής, με Πρωθυπουργόν τον αείμνηστον αρχηγόν του κόμματος των Φιλελευθέρων Θεμιστοκλήν Σοφούλην και με ομοφωνίαν όλων των πολιτικών κομμάτων και δυνάμεων της χώρας (πλήν του στασιάσαντος Κ.Κ.Ε.). Δηλαδή ακόμη και ο τραγικός εκείνος εθνικός διχασμός, η διαίρεσις μεταξύ βενιζελικών καί αντιβενιζελικών (βασιλοφρόνων), η οποία από δεκαετίας, ήδη από της ενάρξεως του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, είχε ταλανίσει την χώραν και έφθασεν εις τον παροξυσμον κινημάτων και αντικινημάτων, επανειλημμένων απόπειρων δολοφονίας (1920 και 1933) του Πρωθυπουργού και αρχηγού των Φιλελευθέρων Ελευθερίου Βενιζέλου, αλλά και οδήγησεν ουσιαστικώς εις την δίκην, καταδίκην και εκτέλεσιν των πέντε ηγετικών προσωπικοτήτων της αντιπάλου παρατάξεως και του αρχιστρατήγου (το 1922), Ο εν λόγω διχασμος τότε, το 1946, εξηνεμίσθη πλήρως ενώπιον της απειλουμένης νέας του Εθνους συμφορας. Τόση ήτο η τραγικότης των ημερών εκείνων, ώστε και αντιθέσεις ποτισθείσαι εκατέρωθεν με αίμα να εξαφανισθούν. Και οι τέως θανάσιμοι αντίπαλοι εσχημάτισαν την συμμαχικήν Κυβέρνησιν Λαϊκών (Βασιλοφρόνων) και Φιλελευθέρων, υπό την Προεδρίαν μάλιστα του Θεμιστοκλέους Σοφούλη, αμέσου διαδόχου του Ελευθερίου Βενιζέλου εΙς την αρχηγίαν του κόμματος των Φιλελευθέρων, καίτοι μάλιστα τούτο υπελείπετο εις βουλευτικάς έδρας του, έχοντος θριαμβεύσει κατά τας προηγηθείσας εκλογάς της 31ης Μαρτίου 1946, Λαϊκού κόμματος. Και με την πλήρη και ανεπιφύλακτον συναίνεσιν και των λοιπών μικροτέρων εις δύναμιν πολιτικών σχηματισμών, κυριολεκτικώς σύσσωμον το έθνος αντιμετώπισε νικηφόρως την ξενοκίνητον επέλασιν, την μάστιγα του κομμουνιστοσυμμοριτισμού.
Δεν επρόκειτο λοιπόν περί καταστολής ανταρσίας «αδίκως διωκομένων δημοκρατικών Ελλήνων πολιτών»(!), όπως με ύστερίαν διαλαλεί συνεχώς η κομμουνιστικ΄η προπαγάνδα, αλλά περί καταστολής στάσεως, έξωθεν υποκινηθείσης και κατευθυνομένης με πειθήνιον εκτελεστήν το κόμμα «του εγκλήματος και της Εθνικής προδοσίας» κατά τον επιτυχέστατον ιστορικόν χαρακτηρισμόν δια το Κ.Κ.Ε. της εποχής εκείνης του αειμνήστου Γεωργίου Παπανδρέου, αρχηγού του Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, Πρωθυπουργού της απελευθερώσεως, του μετέπειτα θρυλικού «Γέρου της Δημοκρατίας».
Ούτε φυσικά επρόκειτο περί «εμφυλίου πολέμου».
Οι έχοντες Ελληνικήν παιδείαν γνωρίζουν, ότι ο «πόλεμος» κυριολεκτείται μόνον από διαμάχης μετά ξένων, ποτέ μετά ομοφύλων, πολέμιοι είναι μόνον ξένοι και ο πόλεμος μόνον με ξένους διεξάγεται, ενώ διαμάχη και αντιπαράθεσις προς ομοφύλους ονομάζεται «στάσις».
Λέγει χαρακτηριστικώς ο Πλάτων, κατά λέξιν, « ... λέγω δε τα δύο, το μεν οiκεiον και ξυγγενές, το δε αλλότριον και 'οθνειον. Απο μεν ουν τα του οικείου έχθρα στάσις κέκληται, από δε τα του αλλοτρίου πόλεμος» (Πολιτεία, 470 Β).
Και η στάσις αυτή έχει όνομα. Το αντλεί από τις κείμενες διατάξεις της Ποινικής νομοθεσίας. Η απόπειρα βιαίας μεταβολής του πολιτεύματος της χώρας (όπως εν προκειμένω από ελευθέρου δημοκρατικού εις καταπιεστικόν κομμουνιστικόν) συνιστά το κακούργημα της εχάτης προδοσίας
[ άρθρον 123 § 2 του προϊσχύσαντος μέχρι και του 1950 Ποινικου Νόμου, αρθρον 134 § 1 Β β του ισχύοντος Ποινικού Κώδικος].
Η Επιχείρησις βιαίας αποσπάσεως εδάφους απο το ελληνικόν κράτος (οπως εν προκειμένω της Μακεδονίας μας) συνιστά το κακούργημα της προδοσίας (επιβουλής της ακεραιότητος) της χώρας
[ αρθρον 123 § 4 Ποινικού Νόμου, αρθρον 138 § 1 Ποινικού Κώδικος ].
Η δε συμφωνία η ένωσις με άλλους (ένα ή περισσοτέρους) προς διάπραξιν συγκεκριμένων κακουργημάτων (όπως τα προκείμενα) συνιστά το έγκλημα της συμμορίας
[αρθρον 57 Ποινικού Νόμου, αρθρον 187 § 1 Ποινικού Κώδικος].
Και ας προστεθεί εδώ ότι δεν πρόκειται περί ιδιαιτερότητος της Ελληνικής Ποινικής Νομοθεσίας, παλαιάς και ισχυούσης. Διότι τα ίδια εγκλήματα με τους ιδίους χαρακτηρισμούς και τας ιδίας αυστηράς κυρώσεις προβλέπουν και αι ξέναι ποινικαί νομοθεσίαι, όλων των πολιτισμένων χωρών.
Εθνοπροδόται και προδόται της χώρας, λοιπόν, και συμμορίται υπήρξαν, κατά τον μόνον δυνατόν και επιστημονικώς ακριβή χαρακτηρισμόν, οι αποτελέσαντες τον ψευδώνυμον «Δημοκρατικόν Στρατόν».
Επομένως και ορθότατα εχαρακτηρίζοντο ανέκαθεν ως «συμμορίαι» και εγίνετο λόγος συνεκδοχικώς περί «συμμοριτοπολέμου», εξ αιτίας δε της αποκλειστικώς από το Κ.Κ.Ε. ποδηγετήσεώς των, περί «κομμουνιστοσυμμοριών» και «κομμουνιστο-συμμοριτοπολέμου».
3.- Ανέκαθεν εχρησιμοποιούντο από όλους οι όροι αυτοί, αλλά κατά τας πρώτας μόνον από τας εθνικάς αυτάς τραγωδίας δεκαετίας. Διότι ο χαρακτηρισμός εις το πολιτικόν λεξιλόγιον άλλαξεν από της μεταπολιτεύσεως του 1974 και εντεύθεν. Η αλλαγή, χωρίς να δικαιολογήται, έχει εν τούτοις την κοινωνιολογικήν της εξήγησιν. Οφείλεται εις το μέγα έγκλημα των επιόρκων συνωμοτών της 21ης Απριλίου 1967, καταλύσεως του δημοκρατικού μας πολιτεύματος και διά της βίας, - με διώξεις αναριθμήτων ελλήνων πολιτών και βασανιστήρια εις βάρος εκατοντάδων άλλων, ανεξαρτήτως κοσμοθεωρητικής, ιδεολογικής ή κομματικής τοποθετήσεως των θυμάτων των αυτών, - επιβολής του γελοιωδεστέρου καθεστώος, που ενώρισεν η ΕΛλάς. Με αποτέλεσμα η καθολική, εκτός των ιδιοτελών καιροσκόπων, συσπείρωσις και αντίθεσις του εληνικού λαού προς την επιβληθείσαν τυρρανίαν να συνεπιφέρει την συνεύρεσιν εις το αυτό αντίπαλον αυτής στρατόπεδον πάντων, και της δημοκρατικής Ελλάδος της Νίκης του Έθνους του 1949 και της ήττηθείσης μικράς, αλλά τόσον κακοποιού, συμμοριακής μειονοψηφίας. Ωστε του λοιπου να απαμβλυνθεί η μεταξύ των αντίθεσις ενώπιον των δεινών τας νέας συμφοράς, και συνακολούθως και η ορολογική επισήμανσις της παλαιάς εκείνης αντιπαραθέσεως να είναι λοιπού τοπος και πολιτικῶς ἀσύνετος. Διότι τον σημερινόν συναγωνιστήν σου δεν νοείται να τον αποδοκιμάζεις με τα κριτήρια του παρελθόντος του. Αὐτὴ είναι ἡ ὠμὴ ἐπὶ τοῦ προκειμένου αλήθεια των πραγμάτων, και όχι οιασδήποτε μορφής μετάγνωσις της εθνικόφρονος, δημοκρατικής Ελλάδος και μεταβολή αντιλήψεών της περί του κομμουνιστοσυμμοριτισμού∙
Αλήθεια, την οποίαν μόνον οι αφρονες και οι έχοντες σκοταδιστικάς παρωπίδας αγνοούν. Ετσι ΕξηγεΊται και διατί, Ένας Παναγιώτης Κανελλόπουλος, εΥγενεστάτη και αληθής ως εξέχουσα, εκ των σπανιωτάτων, πολιτικώ της Πατρίδος μας φυσιογνωμία, και μάλιστα η, κατά την γνώμην μου, κραταιοτέρα πνευματική μορφή της Ελλάδος του 20ου αιώνος, ομίλησε περί «εμφυλίου πολέμου» δια την υπέρ υπάρξεως αγώνα εκείνον του Εθνους∙ μολονότι δεν ήθελε να βιάσει την ιστοριοκήν περί τούτου αλήθειαν, η οποία, όπως έλεγε, και δεν αλλοιούται με οσασδήποτε εις βάρος της κακοποιήσεις∙ και αυτό το γνωρίζουν όσοι είχαν το προνόμιον της φιλίας και πνευματικής αναστροής μαζί του, 'οπως και ο σύρων τας παρούσας γραμμάς.
Ετσι γίνεται πλέον καθολικός λόγος ανακριβέστατα και ατόπως περ'ι «Εμφυλίου πολέμου» εις το πλαίσιον μιας ενγενούς, πλήν αμφιβόλων αποτελεσμάτων, αδιεξόδου σήμερον πολιτικής σκοπιμότητος. Συγκεκριμένως, της επιτεύξεως πανεθνικής ομοφροσύνης δια οριστικής συμφιλιώσεως όλων των Ελλήνων. Ομως οΙαδήποτε συμφιλίωσις προϋποθέτει αμφοτερόπλευρον ενέργειαν, συγχωρείται ο πταίσας,αφού 'ομως αναγνωρίσει προηγουμένως, ότι έπταισε. Πράγμα το οποίον δεν συμβαίνει εν προκειμένω. Διότι, όχι μόνον τό, χωρίς όρους, νομιμοποιηθέν ως πολιτικόν κόμμα Κ.Κ.Ε. δεν εξεδήλωσε ποτέ την μεταμέλειάν του δια τα όσα, ως ανωτέρω, κακουργήματα εις βάρος της ελληνικής Πατρίδος διέπραξε, αλλά, καί, χωρίς τουλάχιστον να σιωπήσει, καθημερινώς από της μεταπολιτεύσεως και εντεύθεν επιδίδεται, δια λόγων, εντύπων και άλλων δημοσιευμάτων στελεχών και όλων πνευματικώς ανερματίστων υποτακτικών του σκοταδιστών, ως και δι’ επισκέψεων εις τους τόπους του δράματος, «Εορτών» και «πανηγύρεων» και εμετικών εξιστορήσεων, εις συνεχή και αδιάλειπτον εξύμνησιν των «πεπραγμένων» του εκείνων, των «έργων και ημερών» και άθλων, βεβαίως κατά το πλείστον ανυπάρκτων και φανταστικών, του φρικαλέου εκείνου ψευδωνύμου «Δημοκρατικού Στρατού». Καί είναι φανερόν πόσον βλαπτικό δια το εθνικόν μας σύνολον είναι η αδίστακτος αυτή πλαστογράφησις της Ιστορίας, δυναμένη, απομένουσα χωρίς καταγγελίαν της, να παραπλανήσει τον άδολον και ανύποπτον νέαν γενεάν. Παρά ταύτα, το σύνολον σχεδόν, με περιθωριακές εξαιρέσεις, του λοιπού πολιτικού κόσμου της χώρας, όλων των αποχρώσεων, ακολουθεί σταθερώς την υιοθετηθείσαν από του προκειμένου από της ελληνικής μας Δημοκρατίας πολιτικήν της χωρίς αντίκρυσμα συγχωρήσεως των παλαιών εκείνων εγκλημάτων, ως και τας απροσμετρήτου ενοχάς και σιωπάς ενώπιον των νεωτέρων ελεεινών, ως ανωτέρω, προκλήσεων και ψευδολογών.
Και προσωπικώς φρονῶ, αὐτὸ γίνεται παρὰ τὴν πλήρη γνῶσιν τῆς ἀληθοῦς τῶν πραγμάτων, χωρὶς τὰς κακοποιήσεις της, Ἱστορίας. Ετσι ερμηνεύω π.χ. καὶ τὴν δήλωσιν τοῦ σημερινοῦ Ἕλληνος Πρωθυπουργοῦ κατά πρόσφατον επίσκεψίν του εις την νήσον Αγιος Ευστράτιος, τόπον εξορίας κομμουνιστών κατά τον επίμαχον εκείνην περίοδον του αγώνος του Εθνους, και τον χαρακτηρισμόν του συγκεκριμένου οικήματος της εκεί διαμονής των ως «Μουσείου της Δημοκρατίας». Χαρακτηρισμόν, ο οποίος και προεκάλεσε θύελλαν διαμαρτυριών αγνών, συνειδητών Ελλήνων πατριωτών, όχι δε μόνον εκ των επιζώντων μαχητών του ιερού εκείνου του Εθνους Αγώνος. Φρονώ, ότι ο Πρωθυπουργος με τα λεγόμενά του ήθελε να εξάρει, οτι η Ελληνική Πατρίς συμπεριεφέρθη τότε με δημοκρατικόν ανθρωπισμόν, απλώς αδρανοποίησε τους αγωνιζομένους εναντίον της εχθρούς της δια της κρατήσεώς των, και δεν τους εξώντωσε φυσικώς, ούτε τους απέστειλεν εις ψυχιατρεία ή καταναγκαστικά 'εργα, κατά την πρακτικήν των απολυταρχικών καθεστώτων, και ιδίως των κομμουνιστικών («Γκουλάκ», κλπ.). ώστε προβάλλουν όντως ως Μουσεία Δημοκρατίας οι τόποι εκείνοι κρατήσεως, δείγματα εὐγενοῦς δημοκρατικῆς συμπεριφορᾶς χώρας πολιτισμένης, ἀκόμη καὶ πρὸς απεργαζομένους τον αφανισμόν της,. Διότι δεν διανοούμαι, ότι ο Ελλην Πρωθυπουργος ήθελε με τον ανωτέρω χαρακτηρισμόν νά μυκτηρίσῃ την δημοκρατικήν Ελλάδα και τον εθνικόν αντισυμμοριακό αγώνα.
4. Αποτελεί παναρχαίαν ελληνικήν παράδοσιν η απόδοσις τιμών εις τους νεκρούς, και μάλιστα εις τους υπέρ της Πατρίδος πεσόντας. «Τω πατρίω νόμω χρώμενοι», γράφει ὁ Θουκυδίδης (ιστορία, ΙΙ 34, 35) «δημοσίας ταφός ἐποιήσαντο» οι ΑθηναΊοι διά τούς πεσόντας κατά τὸ πρῶτον ἔτος τοῦ Πελοποννησιακοῦ πολέμου, ὁπότε καὶ ἐξεφώνησεν ὁ Περικλῆς «ἔπαινον τὸν πρέποντα» δι’ αὐτούς, τὸν περίφημον ἐπιτάφιόν του, καθὼς ἐπεβάλλετο «ἀνδρῶν ἀγαθῶν ἔργῳ γενομένων ἔργῳ καὶ δηλοῦσθαι τὰς τιμάς».
Καὶ ὅμως ἡ πατρογονικὴ αὐτὴ συνήθεια, ἡ ἐπὶ χιλιετηρίδας ἀδιαλείπτως ἀκολουθουμένη, ἔπαυσε βαθμηδὸν ἀπὸ τῆς μεταπολιτεύσεως τοῦ 1974 καὶ ἐντεῦθεν τηρουμένη διὰ τοὺς πεσόντας ὑπὲρ Ἑλλάδος ἐλευθερίας κατὰ τὸν ἱστορικὸν ἐκεῖνον ἀγῶνα τοῦ Ἔθνους ἐναντίον τοῦ ξενοκινήτου κομμουνιστοσυμμοριτισμοῦ∙ διὰ νὰ ἐγκαταλειφθῇ κατὰ τὰς ἡμέρας μας ὁλοσχερῶς. Και από τον πολιτικον κόσμον γενικώς και ἀπὸ τὴν ἐπίσημον Πολιτείαν ! Και επενδύεται η τοιαύτη ασυγχώρητος ασέβεια προς τους πεσόντας και τους αγωνισθέντας δια να είμεθα εμείς σήμερον ελεύθεροι, με ετοιμόρροπον δικαιολογίαν. Και πάλιν, την ανάγκην λήθης του παρελθόντος και Εθνικής συμφιλιώσεως.
Ἀλλὰ τὴν πραγματικὴν συμφιλίωσιν ἡ ἐγκληματήσασα, ἀντίπαλος τοῦ Ἔθνους, πλευρά, ὅπως προεξετέθη, δὲν τὴν ἀποδέχεται∙ διότι δὲν ἀρκεῖται εἰς πολλαπλῶς κατὰ τὰς τελευταίας δεκαετίας ἐκφραζομένην, ἀκόμη καὶ διὰ κρατικῶν παροχῶν (συντάξεων, κλπ.!), ἐθνικὴν τῶν ἀνομημάτων της συγχώρησιν, ἀλλὰ ἐπιδιώκει καὶ τὴν ρητὴν τῶν ἐγκλημάτων της δικαίωσιν. Ἐξ ἄλλου, μὲ τὴν ἀνωτέρω πολιτικὴν λησμονεῖται, ὅτι ἡ λήθη εἶναι καὶ γλωσσικῶς ἀκόμη τὸ ἀντίθετον τῆς ἀληθείας, τὴν καταπνίγει ὁλοσχερῶς ! Προκειμένου δὲ περὶ ἐπικῶν σελίδων τῆς ἐθνικῆς Ἱστορίας, ὅπως τοῦ ἐναντίον τοῦ κομμουνιστοσυμμοριτισμοῦ ἀγῶνος τοῦ Ἔθνους, τὴν κολοβώνει ἐθνοβλαβῶς. Κυρίως δέ, τοιαύτη λήθη τίποτε ἀπολύτως δὲν ὑπηρετεῖ. Διότι ἡ Πολιτεία θὰ ἠμποροῦσε κάλλιστα νὰ συνεχίσῃ τὴν ὀρθὴν πολιτικήν της κατευνασμοῦ τῶν παθῶν τοῦ παρελθόντος διὰ τῆς πρακτικῆς τῆς ἴσης μεταχειρίσεως καὶ ἰσονομίας πάντων ἀνεξαιρέτως τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν, χωρὶς ὅμως καὶ νὰ παύσῃ τιμῶσα συγχρόνως καὶ τοὺς ὑπὲρ τῆς σωτηρίας τῆς Πατρίδος καὶ τοῦ Ἔθνους πεσόντας καὶ ἀγωνισθέντας. Τοὐλάχιστον καὶ πρὸς ἐθνικὸν τῶν νεωτέρων φρονηματισμόν. Ὅταν μάλιστα ἡ ἀντίπαλος, ἡ ἐθνικῶς ἐγκληματήσασα, πλευρὰ καθημερινῶς ἀνυμνεῖ καὶ τιμᾷ τοὺς ἰδικούς της ἐθνοπροδότας νεκροὺς καὶ ἀγωνιστάς. Ἐπὶ τέλους, ὁ κατευνασμὸς δὲν συνεπάγεται ἀχωρίστως καὶ τὴν πλαστογράφησιν της εθνικής μας Ἱστορίας διὰ τῆς διαγραφῆς χρυσῶν δέλτων της.
5.- Και είναι πράγματι ολόχρυσοι αι σελίδες της ιστορίας μας του αντισυμμοριακού εκείνου αγώνος. Διότι η 30η Αυγούστου 1949, η τελειωτική νίκη του έθνους εις τον Γράμμον και το Βίτσι, έχει όχι μόνον στενώς ελληνικήν, αλά υπερεθνικήν, πανανθρωπίνην, αποφασιστικήν διά τον ρουν της παγκοσμίου ιστορίας, σημασίαν. Ίσταται ισότιμος προς την πανένδοξον 28ην Οκτωβρίου 1940.
Πράγματι, όπως και άλλοτε, εις μήνυμά μου κατά τον εορτασμόν της 5Οης επετείου της Νίκης του έθνους, εσημείωσα, αύτη εντάσσεται εις την χορείαν των σημαντικωτέρων συμβάντων της Παγκοσμίου Ιστορίας. Και έρχεται ως αδιάσπαστος κρίκος προς επιβεβαίωσιν της Ελληνικής αρετής του αδιαλείπτου αγώνος υπέρ του ανθρωπισμού. Διότι, όπως κατά την αρχαιότητα ο ελληνισμός διέσωσε τον ανθρώπινον πολιτισμόν από την Ασιατικήν βαρβαρότητα∙ Οπως κατά τους Μέσους χρόνους το Βυζάντιον, ἡ Μεσαιωνικὴ αὐτὴ Ἑλληνική μας Αυτοκρατορία, διεφύλαξε τὴν Ευρώπην από χίλια και πλέον ἔτη ἀπὸ της επιδρομής και πάλιν κυρίως Ασιατών βαρβάρων επιδρομέων∙ ὅπως κατὰ τοὺς δύο παγκοσμίους πολέμους τοῦ 20οῦ αἰῶνος ἡ Ἑλλὰς ἠγωνίσθη παρὰ τὸ πλευρὸν τῶν Δημοκρατιῶν ἐναντίον τῶν δυνάμεων του ολοκληρωτισμού, και μάλιστα έδωσεν αυτή, κατά τον δεύτερον πόλεμον, διά θριαμβευτικῆς συμβολῆς της εἰς αποφασιστικήν καμπήν του, την νίκην εις τους συμμάχους [βλέπε σχετικώς τα εξαίρετα βιβλία του αειμνήστου Αχιλλέως ΚΥΡΟΥ, Ἡ Ἑλλὰς ἔδωσε τὴν Νίκην, 2α εκδοσις, καὶ Ἡ ἀποφασιστικὴ καμπὴ τοῦ πολέμου, αμφότερα Ἀθῆναι, Ἀετός, 1945 καὶ 1946 ἀντιστοίχως]∙ ἔτσι και με τον εναντίον του ξενοκινήτου κομμουνιστο-συμμοριτισμοῦ νίκην, που κατήγαγον, μὲ τὴν ὑλικὴν μόνον βοήθειαν τῶν συμμάχων μας, μὲ τοὺς ἀγῶνες, τις θυσίες και τὸ αἷμα των, μόνα των, τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος, οὐσιαστικῶς διέσωσαν καὶ πάλιν τὸν ἀνθρώπινον πολιτισμόν : Διότι, ἐὰν τότε ἡ Ἑλλὰς ὑπέκυπτε, καὶ ἐξετείνετο τοιουτοτρόπως ἡ σοβιετικὴ κυριαρχία μέχρι τῆς Μεσογείου, ἡ μὲν γείτων Τουρκία, πάντοτε καιροσκόπος, θὰ ἐνέδιδε, ἡ δὲ λοιπὴ Εὐρώπη, περιδεὴς καὶ ὑπὸ τὴν πίεσιν τῶν ἰσχυρῶν κατὰ τόπους κομμουνιστικῶν κομμάτων, ἀσφαλῶς θὰ ἐσυνθηκολόγει. Καὶ ἔτσι καὶ ἡ Δυτικὴ Εὐρώπη θὰ ἐσύρετο ὑπὸ τὸ πέλμα τῆς σκοταδιστικῆς σταλινικῆς κτηνωδίας, τῆς ὁποίας τὰ ἀνὰ τὸν κόσμον θύματα σύγχρονοι ἱστορικοὶ ἀναβιβάζουν εἰς σχεδὸν ἑκατὸν ἑκατομμύρια ! [βλέπε σχετικῶς τὸ ἐκπληκτικῆς τεκμηριώσεως ἔργον τῶν COURTOIS, WERTH, PANNÉ, PACZKOWSKI, BARTOSEK, MARGOLIN, Le livre noir du Communisme, Crimes, Terreur, Répression (Tὸ μαῦρο βιβλίο τοῦ κομμουνισμοῦ, Ἐγκλήματα, Τρόμος, Καταπίεσις), Paris, Robert Laffont, 1998, σελίδες 923 ]. Ὁπότε καὶ ἡ Δημοκρατία παντοτε θὰ κατελύετο ἀνεπανορθώτως καί, συνακολούθως, ἐκ τῶν πραγμάτων θὰ ἀπεκλείετο καὶ ἡ, ἐκ τῆς ὑπάρξεως ἀκριβῶς τῆς Ἐλευθέρας Εὐρώπης, σημειωθεῖσα μετὰ 40ετίαν ἐξέλιξις, ἡ ὁποία ὡδήγησεν εἰς τὴν κατάρρευσιν παντοῦ εἰς τὴν Εὐρώπην τοῦ σοβιετικού συστήματος. Αυτά είναι τα αναμφισβήτητα ιστορικά δεδομένα, τα οποία ὐδεὶς με ελεύθερον πνεύμα και τιμίαν συνείδησιν δικαιούται να διαστρέφῃ ἢ ἀγνοῇ.
Και τα οποία οφείλομεν 'ολοι να ενθυμούμεθα, αλλά και εις όλους να υπενθυμίζωμεν. Και προπαντως εις τους ξένους, όλους τους ελευθέρους λαούς, οι οποίοι, κατα τα ανωτέρω, οφείλουν την διάσωσιν και τας ιδικάς των ελευθερίας εις τον εν λόγω αγώνα και τας τ’ αυτών θυσίας του Ελληνικού λαού, ανερχομένας, πέρα των τεραστίων υλικών καταστροφών, εις το ακόλουθον φοβερόν εις ανθρωπίνους απωλείας τίμημα : εκτελεσθέντες πολίται 4.123, - εκτελεσθέντες ιερείς 165,- πολίται φονευθέντες εις ναρκοπέδια 931,- αξιωματικοί καί ανδρες της Χωροφυλακής, φονευθέντες 1.579, τραυματισθέντες 2.329,- αξιωματικοί και άνδρες του Στρατού φονευθέντες 12.777, τραυματισθέντες 37.732 (βλέπε σχετικώς το διαφωτιστικώτατον βιβλίον του Ευαγγέλου ΑΒΕΡΩΦ, Φωτιά καιΤσεκούρι, μετάφρασις εκ της γαλλικής, Αθήναι, Εστία, 1974, σελ. 466).
Και κυριώτατα επιβάλλεται η υπόμνησις της ανωτέρω αληθείας προς τους γειτονικούς μας λαούς, αυτούς, οἱ ὁποῖοι ὑπὸ τὸ κομμουνιστικόν των καθεστὼς ὠργάνωσαν καὶ κατηύθυναν τὴν ἐναντίον μας ἐπιβουλὴν καὶ οἱ ὁποῖοι, κατὰ παράδοξον τῆς μοῖρας τροπήν, ὠφελήθησαν καὶ αὐτοὶ ἀπὸ τὴν ἰδικήν μας πανεθνικὴν ἀντίστασιν, διὰ νὰ ζοῦν σήμερον καὶ αὐτοὶ ἐλεύθεροι. Καὶ ἔχει ἡ πρὸς αὐτοὺς ἰδιαιτέρως ὑπόμνησις καὶ σύγχρονον ἀποστολήν : διὰ νὰ παύσουν, ἐπαναλαμβάνοντες τὸν κακὸν ἑαυτόν των, βυσσοδομοῦντες καὶ σήμερον ἐναντίον τῆς ἐθνικῆς και εδαφικής μας ακεραιότητος και ανεξαρτησίας, εγκαταλείποντες επιτέλους τας κατακτητικάς των εις βάρος μας βλέψεις των : οι Βούλγαροι με τὸ ἐπίσημον δόγμα των, οτι συνορεύουν γύρωθεν προς εδάφη μὲ βουλγαρικοὺς πληθυσμούς (ἐννοοῦν φυσικά, ἐν σχέσει πρὸς τὴν Ἑλλάδα, τὴν Μακεδονίαν καὶ τὴν Δυτικὴν Θράκην),- οἱ Σκοπιανοὶ μὲ τὰς περὶ Μακεδονικῆς ἐθνότητος τερατώδεις ἀνοησίας των, οἱ Ἀλβανοὶ μὲ τὰ περὶ Τσαμουριᾶς φληναφήματα καὶ τὰς μέχρι καὶ Ἄρτης παραλόγους διεκδικήσεις των.
Ἡ ἐπίγνωσις τῶν ἀνωτέρω ἀδιασείστων ἀληθειῶν ἀναδεικνύει καὶ τὸ πόσον ἀπερίσκεπτος καὶ εὐθέως βλαπτικὴ διὰ τὰ γενικώτερα ἐθνικά μας συμφέροντα ὑπῆρξεν ἡ κατάργησις τοῦ ἐπισήμου ἑορτασμοῦ τῆς Νίκης τοῦ Ἔθνους τοῦ 1949. Διότι ἔτσι ἐνεταφιάσαμεν μὲ τὰ ἴδια μας τὰ χέρια κραταιὰ ἐθνικὰ πλεονεκτήματα, ἀπωλέσαμεν ἀδιαμφισβητήτους τίτλους τιμῆς διὰ τὴν Πατρίδα μας. Ἰδιαιτέρως χρησίμους κατὰ τοὺς σημερινοὺς σκοτεινοὺς δι’ ὅλην τὴν ἀνθρωπότητα καιρούς, κατὰ τοὺς ὁποίους ἡ ζωὴ λαῶν καὶ ἐθνῶν κινεῖται εἰς τὸ χάος καὶ τὸ ἔλεος ἀδιστάκτων συμφερόντων καὶ κατευθυνομένης ἀναρχίας.
6.- Διεκηρύχθη ὡς πολιτικὸν πρόγραμμα τῆς κυβερνώσης σήμερον παρατάξεως ἡ ἐπανίδρυσις τοῦ Κράτους. Ἡ προεκλογικὴ αὐτὴ δέσμευσις προϋποθέτει λογικῶς, ὅτι, κατὰ τὴν ἀντίληψιν τῶν σήμερον κυβερνώντων, τὸ Κράτος εἶχε περιέλθει εἰς κατάστασιν ἀποσυνθέσεως. Ἐκτίμησις, μὴ ἀπέχουσα τῆς πραγματικότητος εἰς ὡρισμένους τοὐλάχιστον τομεῖς, ὅπως π.χ. εἰς τὴν Παιδείαν, ὅπου τὸ ἔργον τῆς ἀποσυνθέσεως ἔχει μακρὰν ἱστορίαν, ἤρχισεν ἀπὸ τῆς μεταπολιτεύσεως, μὲ τὴν οὐσιαστικὴν δολοφονίαν τῆς γλώσσης μας καὶ μὲ σχολικὰ ἐγχειρίδια, ἱστορικὰ καὶ ἄλλα, μόνον παιδείαν Ἑλληνικὴν μὴ προσφέροντα∙ διὰ νὰ συνεχισθῇ ἔκτοτε ἀδιακωλύτως, μὲ φωτεινὴν ἐξαίρεσιν τὴν ἀπόπειραν τοῦ ἀειμνήστου Ἀντωνίου Τρίτση, ὡς Ὑπουργοῦ Παιδείας, μὲ τὴν ἐπίσημον ἐξαγγελίαν προγράμματος «ἀνακτήσεως τῆς Ἑλληνικῆς Παιδείας», διὰ τὸ ὁποῖον ὅμως αὐτὸς ἐξεδιώχθη ἀπὸ τὴν Κυβέρνησιν, τοῦ δὲ προγράμματός του, καίτοι τυχόντος διακηρυχθείσης κυβερνητικῆς ἐγκρίσεως, ἐγκαταλειφθέντος∙ ἀποσυνθέσεως ἀνεμποδίστου, χωρὶς καμμίαν διαμαρτυρίαν ἀπὸ τοὺς φυσικοὺς τῶν πνευματικῶν ἀξιῶν φύλακας, ποικιλωνύμους πνευματικούς μας ταγούς, ὅλους, μὲ ἐλαχίστας ἐξαιρέσεις, μεριμνῶντας, ἀκόμη καὶ μὲ ἀτομικὴν συμβολὴν εἰς τὸ ἔργον τῆς κατεδαφίσεως, μόνον διὰ τὴν ἀπόκτησιν τοῦ περιποθήτου τίτλου τοῦ προοδευτικος, - ουσιαστικός «προοδευτικοῦ», μὲ εἰσαγωγικά, σκοταδιστοῦ, χωρὶς εἰσαγωγικά...
Ἀλλὰ ἡ ἀποσύνθεσις δὲν ἀνέκυψεν ἐκ τοῦ μηδενός, συνετελέσθη διὰ θεσμικῶν, νομοθετικῶν, ἐπεμβάσεων. Ἑπομένως ἐπανίδρυσις δὲν ἠμπορεῖ νὰ πραγματοποιηθῇ παρὰ μόνον μὲ τὴν ἀνατροπὴν καὶ κατάργησιν τῶν θεσμικῶν μεταβολῶν, ποὺ ὡδήγησαν εἰς τὴν ἀποσύνθεσιν. Αὐτὸ ἀναμένουν οἱ πιστεύοντες εἰς τὴν ἀνάγκην ἐπανιδρύσεως. Ἄλλως ἡ ἐπαγγελία θὰ παραμείνῃ μετέωρος, ἀναδίδουσα ἁπλῶς ὀσμὴν ἀερολογίας.
Ἔτσι καὶ ἐπὶ τοῦ προκειμένου : Ἀποσύνθεσιν, καὶ μάλιστα ἐθνικήν, ὄχι ἁπλῶς κρατικήν, συνιστᾷ καὶ ἡ θεσμικὴ ἐγκατάλειψις τοῦ ἐπισήμου ἑορτασμοῦ τῆς Νίκης τοῦ Ἔθνους ἐναντίον τοῦ ξενοκινήτου κομμουνιστοσυμμοριτισμοῦ. Διότι, ὅπως προεξετέθη, ἡ ἐπὶ τῆς Νίκης τοῦ Ἔθνους σιωπή, χωρὶς τίποτε νὰ ὑπηρετῇ, μόνον τὴν πλαστογράφησιν τῆς προσφάτου Ἐθνικῆς μας Ἱστορίας διὰ τῆς διαγραφῆς τῶν ἐνδοξοτέρων σελίδων της ἀπεργάζεται.
Ἐπιβάλλεται, λοιπόν, καὶ ἐπὶ τοῦ κεφαλαιώδους αὐτοῦ θέματος, ἡ ἀποκατάστασις, ἡ ἐπαναθέσπισις δηλαδὴ ὑπὸ τῆς Πολιτείας, μεριμνώσης διὰ τὴν ἐπανίδρυσιν τοῦ Κράτους καὶ συνακολούθως διὰ τὴν ἐνδυνάμωσιν τῆς ἐθνικῆς τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ αὐτογνωσίας, τοῦ ἐπισήμου ἑορτασμοῦ τῆς Νίκης τοῦ Ἔθνους τοῦ 1949.
Αὐτὸ ἀπαιτεῖ ἡ ἐθνική μας παράδοσις. Καὶ ἡ ἀνάγκη ἀνακτήσεως ἀδιατιμήτου, κατὰ τὰ ἀνωτέρω, ἐθνικοῦ μας πλεονεκτήματος. Καί, βεβαίως, τὸ χρέος τιμῆς ἡμῶν τῶν ἐπιγενομένων ἔναντι τῶν πεσόντων ἐκείνων, ἀλλὰ καὶ τῶν ἐπιζώντων μαχητῶν τοῦ ἐπικοῦ ἐκείνου ἀγῶνος. Αὐτῶν, ποὺ μὲ τοὺς ἀγώνας καὶ τὰς θυσίας των συνετέλεσαν, ὥστε νὰ ζοῦμε σήμερον ἐμεῖς ἐλεύθεροι.
Δὲν ἔχει βεβαίως καὶ τόσην σημασίαν δι’ αὐτούς, ἐὰν ἡ ἐπίσημος Πολιτεία ἐπὶ τέλους συνέλθῃ καὶ ἐπανέλθῃ εἰς τὴν ἐκπλήρωσιν ὑπερτάτου καὶ ἔναντί των χρέους. Διότι, ἐν πάσῃ περιπτώσει οἱ μὲν πεσόντες, θὰ συνεχίσουν ἀναπαυόμενοι ἐν εἰρήνῃ εἰς τὸν δίκαιον, χάριν τῆς Ἑλληνικῆς Πατρίδος, τῆς Δημοκρατίας καὶ τοῦ ἀνθρωπισμοῦ, αἰώνιον ὕπνον των. Οἱ δὲ ἐπιζῶντες μαχηταί, ἂς συντηροῦν μέσα των τὰ ζώπυρα τῆς νεανικῆς των ἀλκῆς καὶ τὴν ὑπερηφάνειαν διὰ νὰ νεανικά των ἆθλα. Ἀρκεῖ δι’ ὅλους, ὅτι τοὺς στέφει ἐσαεὶ ἡ ἐτυμηγορία τῆς ἀδεκάστου Ἱστορίας καὶ ἡ ἀναγνώρισις καὶ εὐγνωμοσύνη ὅλων τῶν συνειδητῶν Ἑλλήνων, ὅπου τῆς γῆς.-
Νέα Πεντέλη, 25η Αὐγούστου 2005.
Χρῆστος Α. Σαρτζετάκης (www.sartzetakis.gr) Αναρτήθηκε από sedarioan
