IΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ

 

ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΘΝΟΣ

 Έλληνες για την Πατρίδα και Πολιτική Τακτική

Δέκα χρόνια, συν μερικοί μήνες, έχουν περάσει από τις 23 Απριλίου 2010, όταν ο έχων 25% Ελληνική καταγωγή και 0% Εθνική συνείδηση Τζέφρι-Γιωργάκης Παπανδρέου επιβεβαίωσε με τον πλέον επίσημο τρόπο από το ακριτικό Καστελλόριζο την πολιτική και οικονομική κατοχή της Ελλάδας στους διεθνείς τοκογλύφους. Ένας κύκλος εξάρτησης και ανέχειας έκλεισε και ένας νέος άρχισε.

Η Πατρίδα και ο Λαός των Ελλήνων δεν βιώνουν απλώς μία ζωή στέρησης στο μνημονιακό σύστημα, αλλά, πολύ περισσότερο, νιώθουν στο πετσί τους την άρση της Εθνικής Κυριαρχίας, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, την φτωχοποίηση των Ελλήνων, την μετατροπή της Ελλάδας σε μια απέραντη αποθήκη ανθρωπίνων ψυχών από όλη την υφήλιο, την μετατροπή της Χώρας σε χώρο και του Ομοιογενούς Λαού της σε ετερογενή πληθυσμό.

Όλη αυτή την δεκαετή περίοδο φάνηκε (και συνεχίζει να φαίνεται) και η στενή συνάφεια που υπάρχει στην καταστροφική πορεία της κρίσης, στην κοινωνική διαχείρισή της από τις δυνάμεις του συστήματος και στην πολιτική διαχείριση από τα καθεστωτικά κοινοβουλευτικά κόμματα του «Συνταγματικού τόξου». Οι «αντιμνημονιακοί» της ΝΔ του 2010 μπήκαν σε συγκυβέρνηση με τους μνημονιακούς του ΠΑΣΟΚ το 2011 και σε νέα συγκυβέρνηση το 2012, για να παραχωρήσουν την θέση τους στους εναπομείναντες «συνεπείς αντιμνημονιακούς» ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που έφτιαξαν συγκυβέρνηση το 2015, όχι μόνο για να συνεχίσουν την ίδια πολιτική, αλλά και για να την διευρύνουν. Ο κύκλος της παρακμής έκλεισε με τον ερχομό στην εξουσία της κυβέρνησης Μητσοτάκη έναν περίπου χρόνο πριν, σηματοδοτώντας την έναρξη ενός νέου παρακμιακού κύκλου.

Βεβαίως, αυτή η σκυταλοδρομία των μνημονιακών κυβερνήσεων δεν έγινε «πραξικοπηματικά», αλλά «νομιμοποιήθηκε» με την ψήφο του εκλογικού σώματος. Μια ψήφο φορτωμένη με ελπίδες, οι οποίες, ανεξαρτήτως του εάν εξέφραζαν τον πόθο για ριζική αλλαγή της κατάστασης ή απλώς την ελπίδα για μερική βελτίωσή της, απεδείχθησαν φρούδες. Είναι, λοιπόν, μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να επαναφέρουμε στο προσκήνιο την τραγική συνειδητοποίηση ότι επί δεκαετίες οι Έλληνες ζούσαν μέσα σε ένα ψευδεπίγραφο και θολό τοπίο. Αρκούνταν στην λογική του «δεν βαριέσαι…», ξέχασαν τι θα πει να είσαι Πολιτικό Ον και (κυρίως) να φέρεσαι ως τέτοιο, εμπιστεύονταν αφελώς ( ; ) τον κάθε λαοπλάνο και γυρολόγο πολιτικάντη, παρασύρονταν από τις σειρήνες μιας ψεύτικης και υλικής ευμάρειας, έχτιζαν μικροαστικά όνειρα πάνω στην άμμο αγνοώντας τις καταστροφικές επιπτώσεις των παλιρροιακών κυμάτων του εθνοκτόνου καπιταλισμού. Όταν, λοιπόν, η «κρίση» χτύπησε και τα συνεχιζόμενα Μνημόνια έγιναν αναπόσπαστο μέρος-θηλιά της ζωής μας, ήταν αναμενόμενος ο αιφνιδιασμός, ο οποίος δυστυχώς αποπροσανατόλισε, σε πολύ μεγάλο μέρος, την ουσία της άρνησης και της αντίστασης στην κατοχική κατάσταση που διαμορφώθηκε.

Οι Έλληνες για την Πατρίδα έχουν Καθήκον, Υποχρέωση και Λόγο Τιμής να μην χρησιμοποιούν μεγάλα (όσο και φθηνά) λόγια ούτε κούφια (σε περιεχόμενο) προσκλητήρια, αλλά να τολμήσουν να πουν σκληρές-απαραίτητες Εθνικιστικές Αλήθειες, οι οποίες και τους τοποθετούν ως επικεφαλής στα Ιστορικά και Αγωνιστικά Καθήκοντά τους. Επομένως, πρέπει να τονίσουμε, για μια ακόμη φορά, ότι το αντεθνικό, αντιλαϊκό και απάνθρωπο καθεστώς της μνημονιακής κατοχής, με τους εναλλασσόμενους ελληνόφωνους συνεργάτες του, μπορεί και διαιωνίζει την εξουσιαστική ύπαρξή του, καταδικάζοντας την Πατρίδα στην σκλαβιά και το ξεπούλημα και τον Λαό στην φτώχεια, την ανεργία, την πείνα, όσο δεν βρίσκει απέναντί του έναν (διαρκώς ευρυνόμενο) αριθμό συμπατριωτών μας, οι οποίοι μεθοδευμένα θα κινούνται για την, σε όλα τα επίπεδα, σύγχρονη απελευθέρωση του Έθνους των Ελλήνων. Για να σπάσει, επιτέλους, ο καταστροφικός κύκλος των Μνημονίων, της αποικιοποίησης της Χώρας και της προλεταριοποίησης των κατοίκων της, πρέπει πρώτα να σπάσει ο πολιτικός κύκλος του «μεσσιανισμού» που αποδίδεται στους κάθε λογής φορείς εξουσίας του «συνταγματικού τόξου», ο οποίος μετά από μια ύφεση επτά περίπου ετών ξεπέρασε ξανά το 70% (ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ) στις εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019. Και για να πραγματοποιηθεί επιτυχημένα αυτό, πρέπει επιτέλους η πλέον Συνειδητοποιημένη Έκφραση της Εθνικής και Λαϊκής Αντίστασης στα εθνοκτόνα σχέδια που ετοιμάζουν για την Πατρίδα και τον Λαό να αποκτήσει περίοπτη θέση στο πολιτικό και κοινωνικό στερέωμα. Το Κίνημα Έλληνες για την Πατρίδα, με μόλις λίγους μήνες ζωής, αναμφίβολα αντιμετωπίζει προβλήματα. Προβλήματα, όμως, ανάπτυξης, που έχουν να κάνουν με την ραγδαία εξάπλωσή του σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ελληνικής Επικράτειας, καθώς χιλιάδες συμπατριώτες μας, Άνδρες και Γυναίκες, έχουν ενταχθεί και συνεχίζουν να εντάσσονται στις Τάξεις των Ελλήνων για την Πατρίδα.

Ένα Κίνημα Εθνικό που δίνει φωνή ύπαρξης, συμμετοχής και συναγωνιστικότητας σε κάθε Έλληνα και Ελληνίδα που έχει σκέψεις, προτάσεις και θέληση για ενεργητική και ευεργετική δράση. Εάν, λοιπόν, η συνταύτιση και – πολύ περισσότερο – η πρακτική συμπόρευση με τους Έλληνες για την Πατρίδα αποτελούν μονόδρομο για την συγκρότηση ενός Πανελληνίου Δικτύου Πολιτικής Εθνικής Αντίστασης, θα πρέπει, επίσης, να σκεφτούμε και τους τρόπους με τους οποίους θα γίνει αυτή η «συνάντηση» με κάθε Έλληνα και Ελληνίδα που φλέγεται από τον πόθο της Ελευθερίας. Με τους νέους και τις νέες που ανησυχούν για το Μέλλον τους και το Μέλλον αυτού του Τόπου. Με τους χαμηλόμισθους και τους ανέργους. Με τους αγρότες και τους ασκούμενους στην χειρωνακτική εργασία. Με όλους εκείνους που μετά την προδοσία της Λαϊκής ετυμηγορίας του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015 αηδίασαν με την πολιτική και απέχουν συνειδητά από αυτήν από τότε. Σε όλους αυτούς απευθύνονται οι Έλληνες για την Πατρίδα και όλους αυτούς πρέπει να τους κερδίσουν την εμπιστοσύνη.

Αν αυτό, το όντως δύσκολο, έργο της πολιτικής συστράτευσής τους με τους Έλληνες για την Πατρίδα φαντάζει ως μία πολύ δύσκολη ορειβατική ανάβαση στον Όλυμπο, ας αναλογιστούμε ότι καμία κορυφή στο κόσμο δεν έμεινε απάτητη στο πέρασμα του Χρόνου, όσο δύσβατη και αν έμοιαζε. Έτσι, λοιπόν, και αυτή η αποστολή κάθε άλλο παρά ακατόρθωτη είναι για εκείνους που ξέρουν να Τολμούν και να Νικούν. Και βεβαίως, έχοντας ως πυξίδα κίνησης την Γενναιότητα του Αχιλλέα, την Εξυπνάδα του Οδυσσέα, την Σοφία του Νέστορα, την Εντιμότητα του Αίαντα, ας αντιληφθούμε από τώρα ότι η δική μας ανάβαση στον Όλυμπο δεν μπορεί να γίνει με αρχαιοελληνικά σανδάλια, αλλά με σύγχρονα ορειβατικά παπούτσια, ως ένας απαραίτητος «οδηγός» για την ευελιξία της πολιτικής τακτικής μας και του ανάλογου τρόπου προσέγγισης του Ελληνικού Λαού στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Και ο νοών νοείτω…

Γιώργος Μάστορας

AΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ : Η ΡΙΖΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ

 Η ΕΠΙΤΟΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΗΓΕΤΗ ΤΗΣ  ΨΕΥΔΕΠΙΓΡΑΦΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ 

Η ελληνική πλευρά είναι εγκλωβισμένη σε αυτό που παραστατικά είχε περιγράψει ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1981: " Η Ελλάδα δεν διεκδικεί τίποτε αλλά και δεν εκχωρεί ούτε σπιθαμή των κυριαρχικών της δικαιωμάτων'' . Αυτή την πολιτική έχουν ακολουθήσει ουσιαστικά όλες οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης μετά το 1974. Η πολιτική αυτή κρύβει από πίσω της τρεις βασικές αντιλήψεις  του ενδοτισμού της ελληνικής πολιτικής και διπλωματικής ηγεσίας. 

Η παρούσα ισορροπία δυνάμεων σήμερα έφθασε να ευνοεί θεωρητικά την Τουρκία ενώ η Ελλάδα από το 1974 είχε σαφή υπεροχή.

Το νομικό όμως status quo κατά το Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο της Θάλασσας στο Αιγαίο είναι ευνοϊκό υπέρ των ελληνικών συμφερόντων. Οποιαδήποτε αλλαγή θα αποβεί εις βάρος της παρούσης κατάστασης. Συνεπώς ο μόνος στόχος της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής θα έπρεπε να είναι σταθερά και αταλάντευτα η διατήρηση του παρόντος προνομιακού και ευνοϊκού καθεστώτος.

Δυστυχώς το αποτέλεσμα της πολιτικής '' δεν διεκδικούμε τίποτε '' από το 1981 μέχρι και σήμερα ήταν τραγικό με αποτέλεσμα να απεμποληθούν δικαιώματα εθνικής κυριαρχίας , να ''γκριζάρονται'' ελληνικά εδάφη στα νησιά μας και οι Τούρκοι να κάνουν λόγο για '' γαλάζια πατρίδα'' στο Αιγαίο διεκδικώντας ευθέως και απροσχημάτιστα ελληνικά νησιά αμφισβητώντας ακόμη και την Συνθήκη της Λωζάνης.

ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ ΓΙΑ COVID19 : ΠΩΣ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΤΑΙ Η ΚΡΙΣΗ