O ΠΑΠΠΟΥΣ ΜΑΣ, Ο ΔΙΟΓΕΝΗΣ
Αρραβωνιασμένοι ακόμη , ένα φεγγάρι
μέναμε στο πατρικό του άντρα μου. Η πεθερά μου για κάποιο διάστημα
γηροκομούσε τον πατέρα της.
Στα τελευταία του τότε ο
παππούς Διογένης, κατάκοιτος, αλλά αθόρυβος. Στωικός στην αρρώστια του.
Δωρικός.
Μια καλοκαιρινή βραδιά εμείς
γυρίσαμε από βραδινή έξοδο, παρκάραμε το αυτοκίνητο κάτω από το σπίτι
χασκογελώντας ανέμελα, όπως ταιριάζει στην ηλικία των είκοσι-κάτι και στις
καλοκαιρινές βραδιές. Κάπου κοντά στις τρεις τα ξημερώματα πρέπει να ήταν.
Παράθυρα διάπλατα ανοιχτά σ´ όλα τα σπίτια.
Στο πεζοδρόμιο ακόμη, λίγο πριν
την είσοδο ένα απελπισμένο βογγητό μας κοκκάλωσε… “Μαμά μου… μανούλα μου”. Ο
παππούς Διογένης από τον τρίτο όροφο στον ύστατο πόνο ζητούσε την πεθαμένη
ποιος ξέρει από πόσα χρόνια “μανούλα” του.
Θυμάμαι ότι έκλαψα στο
πεζοδρόμιο αρκετή ώρα… Δε νομίζω πως κοιμήθηκα εκείνο το βράδυ… Σε λίγο καιρό ο παππούς Διογένης
λυτρώθηκε.
Αργότερα έκανα το πρώτο μου
παιδί. Σεπτέμβριο μήνα μαμά για πρώτη φορά. Δεκέμβριο άρχισαν οι διαφημίσεις
της unicef, αυτές με τα σκελετωμένα παιδάκια. Με άγγιζαν πάντοτε, ναι, με
έθλιβαν και άλλοτε. Αλλά τώρα, ένα πράμα περίεργο, με κομμάτιαζαν. Αδύνατο να
δω ολόκληρη διαφήμιση της unicef, της action aid χωρίς να πλαντάξω σε
λυγμούς. Έπαιρνα το δικό μου παιδί αγκαλιά και το πότιζα δάκρυα για τα άλλα που
πεινάνε και αργοπεθαίνουν.
Τότε διαπίστωσα πως θα μπορούσα
να μεγαλώσω οποιοδήποτε παιδί. Μαύρο, κόκκινο, πράσινο, φτάνει να μου έλεγε
κάποιος πως ένα παιδί χρειαζόταν φροντίδα, εγώ ευχαρίστως θα γινόμουν η μαμά
του, θα το μεγάλωνα για δικό μου πλάι στο φυσικό μου παιδί. Εκεί κατάλαβα πως μάνα δε
γεννιέσαι. Γίνεσαι. Και πως οι μανάδες που μεγαλώνουν παιδιά που δε γέννησαν
είναι δυο φορές μαμάδες.
Κοντεύει εικοσαετία που είμαι
μαμά. Όλα αυτά τα χρόνια έχω χάσει τον ύπνο μου αμέτρητες φορές. Όπως επίσης
την υπομονή μου, τις προτεραιότητές μου, την ησυχία μου… Αλλά όσα κι αν είναι
τα χαμένα, σαν μπουν στη ζυγαριά με τα κερδισμένα, πιάνουν πάτο.
Όλα αυτά τα χρόνια θυμάμαι τον
παππού Διογένη. Η απεγνωσμένη ικεσία του με στοιχειώνει, το ομολογώ. Γιατί
τρέμω…
Τρέμω τη στιγμή που θα
χρειαστεί να φωνάξω “μαμά μου… μανούλα μου” και η μαμά μου δε θα είναι πια εδώ.
Μα πιο πολύ τρέμω μην έρθει η ώρα που θα χρειαστεί τα παιδιά μου να ικετεύσουν
“μαμά μου… μανούλα μου” και δεν είμαι εγώ πια εδώ.
Ασχέτως που το επάγγελμα “μάνα”
είναι full time job και δεν αρκεί μια μέρα του χρόνου για να αποδοθεί επαρκώς
φόρος τιμής,
Χρόνια Πολλά σε όλες τις
μανάδες του κόσμου, πράσινες, κόκκινες, κίτρινες. Σε όσες μοχθούν να
γίνουν υψώνοντας ανάστημα σε κοινωνικές συμβάσεις. (Λιτσάκι, για μένα
είσαι ήδη φτασμένη μαμά, να το ξέρεις)
Προπάντων σε όσες κουβαλάνε αγόγγυστα τον
προσωπικό σταυρό τους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου