ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ "ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ"

Σοσιαλισμός - βαρβαρότητα

Γιάννης Μαρίνος | Κυριακή 31 Μαΐου 2009

Μια που οι επερχόμενες ευρωεκλογές ελάχιστα αναφέρονται στο πού βαδίζει και ποιο θα είναι το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η ατυχής και ανιστόρητη έμπνευση του ΠαΣοΚ να εξαπολύσει το περίφημο δίλημμα «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» τροφοδότησε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για υψηλές αξίες αλλά με αρνητικές συνέπειες για τους απερίσκεπτους εμπνευστές της. Πρώτα πρώτα γιατί η πρώτη που εκτόξευσε το σύνθημα Ρόζα Λούξεμπουργκ, φανατική οπαδός των μαρξιστικών συνταγών, απέβλεπε στη διά της βίας ανατροπή του ισχύοντος κοινωνικοοικονομικού συστήματος στη Γερμανία. Αρα μάλλον θα ακολουθούσε την αντίστοιχη λενινιστική πορεία με τους ποταμούς αίματος που χρειάστηκαν για να επιβληθεί η δικτατορία του προλεταριάτου στη Ρωσία. Ο δε Κορνήλιος Καστοριάδης επανέλαβε αργότερα το δίλημμα για να κατακεραυνώσει τη βαρβαρότητα του σταλινικού σοσιαλιστικού καθεστώτος. Και έχει σημασία αυτό γιατί ο προ ολίγων ετών καταρρεύσας υπαρκτός σοσιαλισμός, που υπήρξε πρότυπο βαρβαρότητας κατά τον 20ό αιώνα (συναγωνι- ζόμενος τη ναζιστική βαρβαρότητα) συνιστά το γνωστότερο πρότυπο σοσιαλισμού για την Ελλάδα τού σήμερα. Το προσδιόρισε επιγραμματικά η κυρία Παπαρήγα με τον ειρωνικό αφορισμό της «το ΠαΣοΚ έχει τόση σχέση με τον σοσιαλισμό όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο». Και έχει σημασία αυτό διότι, ενώ παντού αλλού (ακόμη ίσως και στην Κίνα) ο υπαρκτός σοσιαλισμός έχει σχεδόν πλήρως απαξιωθεί, στην Ελλάδα εξακολουθεί να συνιστά προσδοκία. Το βαθύ ΠαΣοΚ από την αφετηρία του είχε ως έμπνευση και όραμα τις λαϊκές δημοκρατίες (από Τίτο και Χότζα ως Γιαρουζέλσκι και Χόνεκερ) με εναλλακτική επιλογή τον τριτοκοσμικό σοσιαλισμό, τύπου Καντάφι. Στους κόλπους του άλλωστε ενέταξε τον στρατηγό του «Δημοκρατικού Στρατού» Μάρκο Βαφειάδη που επιδίωξε ενόπλως να καταλύσει τη δημοκρατία μας.

Ποιο είναι άραγε το πρότυπο του σοσιαλισμού, που μπορεί να αντιπαρατεθεί στις όποιες βαρβαρότητες της αστικής δημοκρατίας και της οικονομίας της αγοράς; Αναμφίβολα η σκανδιναβική σοσιαλδημοκρατία. Δεν παύομε, όμως, να θυμόμαστε τον ιδρυτή του ΠαΣοΚ να την καταγγέλλει ως υπηρέτη του καπιταλισμού κατακεραυνώνοντας αντίστοιχα και τη Σοσιαλιστική Διεθνή, στην οποία σήμερα προεδρεύει ο κ. Γιώργος Παπανδρέου. Αλλά η εφαρμογή της σκανδιναβικής σοσιαλιστικής δημοκρατίας θα σήμαινε μεταξύ άλλων εγκατάλειψη του κρατισμού, της βαρύτατης φορολογίας και της αξιοκρατικής Παιδείας που αποκρούονται μετά βδελυγμίας στην «προοδευτική» Ελλάδα. Ας υπενθυμίσουμε επίσης ότι ως σοσιαλιστής ξεκίνησε ο Μουσολίνι για να επιβάλει τον φασισμό. Ως εθνικοσοσιαλιστής εξελέγη και ο Χίτλερ για να αναδειχθεί σε στυγνό δικτάτορα και δολοφόνο εκατομμυρίων εβραίων και όχι μόνο, προκαλώντας και τη μεγαλύτερη ως σήμερα αιματοχυσία σε παγκόσμια κλίμακα. Σοσιαλισμόν επικαλείται και ο Μαρξισμός- Λενινισμός για να επιβάλει τη μονοκομματική δικτατορία του με κατάργηση κάθε πολιτικής και ατομικής ελευθερίας, με μαζικές εκτελέσεις, με τα γκούλαγκ και τα ψυχοθεραπευτήρια για τους διαφωνούντες ώστε το όποιο όντως επαίσχυντο Γκουαντάναμο να φαντάζει ως επίγειος παράδεισος. Ακόμη πιο βάρβαρος υπήρξε ο σοσιαλισμός των Μάο και Ερυθρών Χμερ. Οπως και του πολύ θαυμαζόμενου στην Ελλάδα Κάστρο.

Να θυμηθούμε επίσης ότι ακόμη και ο δημοκρατικός σοσιαλισμός έχει συμβάλει σε επιθετικούς πολέμους (π.χ., η εισβολή στο Σουέζ από τον γάλλο σοσιαλιστή Γκυ Μολέ ή οι βομβαρδισμοί στη Γιουγκοσλαβία), ενώ ο διεφθαρμένος σοσιαλιστής πρωθυπουργός της Ιταλίας Μπετίνο Κράξι κατέφυγε στην πολυτελή βίλα του στην Αλγερία για να γλιτώσει της φυλακής τα σίδερα.

Αλλωστε και της σημερινής οικονομικής βαρβαρότητας τον χορό σέρνουν οι σοσιαλιστές πρωθυπουργοί Μπράουν και Θαπατέρο, στους οποίους προφανώς δεν έχει γνωστοποιήσει ο κ. Γ. Παπανδρέου το δικό του σχέδιο σωτηρίας. Κατά τα άλλα, τα όσα με παρρησία καταμαρτυρεί ο κ. Πάγκαλος για τον υπαρκτό σοσιαλισμό είναι η ωμή αλήθεια, την οποία δυστυχώς ελάχιστοι τολμούν να παραδεχθούν.