"ΟΔΥΝΕΝ ΟΡΟΣ ΚΑΙ ΕΤΕΚΕΝ ΜΥΝ..." η Ίδρυση του Κένρου Πολιτικού Κοινωνικού Προβληματισμού στα Σέρρας

Όπως διαβάζω στην τοπική εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΙΝΗ" της 25ης Ιουνίου 2008 (σελ.5) ιδρύθηκε στα Σέρρας ένα ΚΕΝΤΡΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ και αντιγράφω από την ομιλία του Προέδρου του Κέντρου στην ολοσέλιδη καταχώρηση της εφημερίδας :

"Οι στόχοι του Κέντρου" :

" Στόχος μας είναι η έγκαιρη ανάδειξη και αντιμετώπιση προβλημάτων που αφορούν τους συμπολίτες μας αλλά και η επικαιροποίηση προκλήσεων και ευκαιριών που η αξιολόγησή τους θα αποτελούσε την προϋπόθεση για μια δυναμική κινητοποίηση των δημιουργικών δυνάμεων της σερραϊκής κοινωνίας"

"Οι φιλοδοξίες ":

" Φιλοδοξούμε να καταστήσουμε το ΚΈΝΤΡΟ μας την κοινωνική κυψέλη όπου η τοπική κοινωνία ξεπερνώντας το σύνδρομο της αδράνειας και του εφησυχασμού σφυρηλατεί τις προτάσεις και τις εμπειρίες της, το όραμα της ανάπτυξης που πιστεύει ότι της αξίζει.

"Φιλοδοξούμε να φιλοτεχνήσουμε ένα εργαστήρι πολιτικής παιδείας όπου ο ανώνυμος εξίσου με τον επώνυμο, ο αξιωματούχος εξίσου με τον απλό πολίτη, συναισθάνονται την ανάγκη της συνέργειας, της κοινής συμμετοχής και της συλλογικής και αθροιστικής προαφοράς για τον τόπο τους μέσα από έναν καλόπιστο και καρποφόρο διάλογο για την αποτελεσματική διεξαγωγή του οποίου δεσμευόμαστε όλοι"

Όμορφα λόγια, αγαθές προθέσεις.

Και ερχόμαστε στο "ρεζουμέ" της υπόθεσης όπου μετά τον συλλογικό τίτλο της ενότητας "Όραμα να υπηρετήσουμε την κοινωνία με την θέληση και τη δυνατότητα", άρχισε ο μονόλογος της αυτοπροβολής του Πρόεδρου και το Κέντρο πήγε περίπατο :

"Ανήκω στην γενιά εκείνων των πολιτών που έδειξαν με τη μέχρι τώρα στάση τους πως προτιμούν να παραμείνουν εντολοδόχοι της κοινωνίας παρά η κοινωνία να υπηρετεί τους προσωπικούς τους στόχους και επιδιώξεις.

Που έδειξαν πως έχουν την ακεραιότητα να συγκρούονται με κατεστημένες λογικές αν αυτές αποτελούν τροχοπέδη για την πρόοδο της κοινωνίας.

Που επέλεξαν έναντι του επιζήμιου εγωισμού να προστατέψουν το συλλογικό εμείς, ώστε η επιλογή αυτή να κεφαλαιοποιηθεί ως ελπιδοφόρα κοινωνική δύναμη συνεργασίας"

Και ερχόμαστε στο "δια ταύτα" :

" Υπακούοντας στην εσωτερική αυτή ανάγκη της συλλογικότητας και επιθυμώντας να υπηρετήσω τις επιταγές της εγώ και τα άλλα μέλη ιδρύσαμε το ΚΕΝΤΡΟ για τον Πολιτικό και Κοινωνικό Προβληματισμό, έναν πρωτοποριακό θεσμό ..."

Αλέκο,

εντάξει το πιάσαμε το υπονοούμενο, εσύ το ίδρυσες το Κέντρο, άντε τώρα καλή επιτυχία.

"Οψόμεθα εις Φιλίππους"

ΥΓ. Αν και πιστεύω ότι όλα γίνονται για το θεαθήναι επειδή είμαι καλοπροαίρετος θα αναμένω, όπως και άλλοι οι Σερραίοι φαντάζομαι τα αποτελέσματα αυτού του εγχειρήματος , ποτέ δεν ξέρει κανείς, άλλωστε και η πενικιλλίνη που έσωσε την ανθρωπότητα από την ελονοσία ανακαλύφθηκε από την μούχλα ...

13η ΙΟΥΝΙΟΥ 1913 - Η ΑΠΑΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΤΩΝ ΣΕΡΡΩΝ

"ΠΟΥ ΠΑΣ ΡΕ ΚΑΡΑΜΗΤΡΟΟΟΟΟΟΟΟΟ ..."

" άλλος για Χίο τράβηξε , άλλος για Μητυλίνη..."

Ο Αντώνης Νικοπολίδης πριν αποφασίσει να κρεμάσει την φανέλα με το εθνόσημο φρόντισε να "κρεμάσει" την Εθνική μας Ομάδα στον αγώνα με την Ρωσία, με μία ανεξήγητη έξοδο που δεν θα πραγματοποιούσε ούτε ο τερματοφύλακας ομάδας τρίτης ερασιτεχνικής κατηγορίας της ΕΠΣ Σερρών και στην ουσία δώρισε την νίκη στους Ρώσους.
Όλοι οι καλαμαράδες όμως των ΜΜΕ του παρείχαν αμέριστη κάλυψη.
Μιλούσαν για "άτυχη στιγμή του Αντώνη"
Μπούρδες ! Άτυχη στιγμή ήταν αυτή του Τσεχ στον αγώνα με την Τουρκία, στο δεύτερο γκολ που δέχθηκε, όταν του γλίστρησε μέσα από τα χέρια η μπάλα σε ένα ματς υπό συνεχή βροχή .
Η "Εξοδος" του Νικοπολίδη δεν ήταν "άτυχη στιγμή", καθαρή μαλακία ήταν, αν θέλουμε κυριολεκτούμε και να λέμε την αλήθεια.

Εκείνο όμως που μου έκανε άσχημη εντύπωση ήταν ο χρόνος που επέλεξε ο Νικοπολίδης να εγκαταλείψει την Εθνική Ομάδα και να ανακοινώσει εσπευσμένα την οριστική του αποχώρηση.

Αντωνάκη, "όταν βουλιάζει το καράβι τα ποντίκια φεύγουν πρώτα", λέμε εμείς εδώ στα Σέρρας

"EΝΑ ΑΧΕΡΟ ΣΤ' ΑΛΩΝΙ" ... από τον ΕΘΝΙΚΙΣΤΗ ΜΕ ΒΡΑΒΕΙΟ ΝΟΜΠΕΛ

 Ο ΝΟΜΠΕΛΙΣΤΑΣ ΓΙΏΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΦΗΤΊΚΟΣ ΣΥΝΑΜΑ!

ΒΑΛΛΕΙ ΚΑΤΆ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΊΗΣΗΣ ΜΕ ΚΕΙΜΕΝΌ ΤΟΥ ΑΠΌ ΤΟ 1944 ( συμπεριλαμβάνεται στο έργο του "ΔΟΚΙΜΕΣ")
Το διαχρονικό αυτό κείμενο που ακολουθεί τέθηκε στις Πανελλήνιες Εξετάσεις την 20η Μαΐου 2008 για το μάθημα της Λογοτεχνίας.

" Βρισκόμαστε σ’ ένα σταυροδρόμι – δεν ήμασταν ποτέ απομονωμένοι – μείναμε πάντα ανοιχτοί σε όλα τα ρεύματα – Ανατολή και Δύση και τ’ αφομοιώναμε θαυμάσια όταν λειτουργούσαμε σαν εύρωστος οργανισμός […] Συνταραζόμαστε κι εμείς δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα από διαδοχικές κρίσεις , αποκαλυπτικές εφευρέσεις, που δεν αφήνουν τον ανθρώπινο νου να ηρεμήσει – σαν την καλαμιά στον κάμπο.Μπροστά σ’ αυτά, τι μας μένει για να βαστάξουμε αν απαρνηθούμε τον εαυτό μας ;
Δεν μένω τυφλός στα ψεγάδια[1] μας, αλλά έχω την ιδιοτροπία να πιστεύω στον εαυτό μας. Σας παρακαλώ να με συγχωρήσετε εδώ που μνημονεύω εδώ προσωπικές μου εμπειρίες, δεν έχω άλλο πειραματόζωο από μένα. Και η προσωπική μου εμπειρία μου δείχνει πως το πράμα που με βοήθησε, περισσότερο από κάθε άλλο, δεν ήταν οι αφηρημένοι στοχασμοί ενός διανοούμενου, αλλά η πίστη και η προσήλωσή μου σ’ έναν κόσμο ζωντανών και περασμένων[2] ανθρώπων στα έργα τους , στις φωνές τους, στο ρυθμό και στην δροσιά τους.Αυτός ο κόσμος όλος μαζί μου έδωσε το συναίσθημα πως δεν είμαι μια μονάδα, ένα άχερο στ΄ αλώνι.Μου έδωσε τη δύναμη να κρατηθώ ανάμεσα στους χαλασμούς που ήταν της μοίρας μου να ιδώ. Και ακόμη, μ’ έκανε να νιώσω, όταν ξαναείδα το χώμα που με γέννησε, πως ο άνθρωπος έχει ρίζες, κι όταν τις κόψουν πονεί, βιολογικά, όπως τον ακρωτηριάζουν.[…]
Κι όλα αυτά θα μπορούσα να τα ονομάσω με μία λέξη παράδοση, που την ακούμε κάποτε ψυχρά και μας φαίνεται υπόδικη[3]. Αλήθεια υπάρχουν ροπές[4] που νομίζουν ότι η παράδοση μας στρέφει σε έργα παρωχημένα και ανθρώπους παρωχημένους[5] – πως είναι πράγμα τελειωμένο και άχρηστο για τις σημερινές μας ανάγκες , πως δεν μπορεί να βοηθήσει σε τίποτε τον σημερινό τεχνοκρατικό άνθρωπο που γνώρισε φριχτούς πολέμους και φριχτότερα στρατόπεδα συγκεντρώσεως και αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην κατάσταση του θηρίου και την κατάσταση του ανδροειδούς[6]. Η παράδοση λοιπόν είναι ένα περιττό βάρος που πρέπει να εξοβελιστεί[7]. Μου φαίνεται πως αυτές οι ροπές εκπορεύονται από την σύγχρονη απελπισία για την αξία του ανθρώπου. Είναι τα συμπτώματα ενός πανικού που εν ονόματι του ανθρώπου τείνουν να κατακερματίσουν την ψυχή του ανθρώπου.

Όμως τι μας απομένει αν βγάλουμε από την μέση τον άνθρωπο ; "

Γ. Σεφέρης – Δοκιμές, τ2 εκδ. ΙΚΑΡΟΣ, Αθήνα 1974 σσ 175-177

Η αρίθμηση στο κείμενο αφορά "άγνωστες λέξεις" που επεξηγούσαν οι εξεταστές στους υποψηφίους.

[1] ψεγάδια : ελαττώματα,

[2] περασμένων : ανθρώπων που έχουν φύγει από τη ζωή,

[3] υπόδικη : υπόλογη, ένοχη (;)

[4] ροπές : απόψεις

[5] παρωχημένα : ξεπερασμένα,

[6] του ανδροειδούς : του ανθρωπόμορφου,

[7] εξοβελιστεί : διωχτεί

-------------------------------------------------------------

Δηλαδή ήταν εκ των προτέρων γνωστό ότι οι υποψήφιοι δεν γνωρίζουν καλά την Ελληνική, όπως πολύ εύστοχα σχολίασε ο Λάκης Λαζόπουλος από τηλεοράσεως αλλά και οι εξεταστές τους συμπληρώνω εγώ , όταν στην λέξη "υπόδικος" δίνουν την ερμηνεία "ένοχος" !!! Υπόδικος είναι ο φερόμενος ως ένοχος, τελών υπό δίκη (δικαστική κρίση) και ένοχος καθίσταται εφόσον καταδικαστεί !

Το γεγονός αυτό και μόνο αποτελεί μια σαφή ομολογία για την ανεπάρκεια του εκπαιδευτικού μας συστήματος μετά τους αλλεπάλληλους βιασμούς του από όλες τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης μετά το 1974 και τους ανεκδιήγητους υπουργούς των, που πειραματίζονταν στις πλάτες των ελληνοπαίδων, με αποκορύφωμα την Κυβέρνηση Σημήτη με υφυπουργό Παιδείας έναν καθηγητή - επιχειρηματία εκ Θεσσαλονίκης, ιδιοκτήτη Φροντιστηρίων και την προηγούμενη κυβέρνηση Καραμανλή, με την εθνικώς επικίνδυνη Μαριέττα Γιαννάκου - Κουτσίκου

------------------------- ------------------

Πράγματι τι μας μένει εάν απαρνηθούμε τον εαυτό μας κ. Καραμανλή, κ Μπακογιάννη, κ Παπανδρέου, κ. Μητσοτάκη, κ. Αλαβάνο, κ. Παπαρήγα και λοιποί παρατρεχάμενοι του πολιτικού συστήματος, κ. Δήμαρχε της Τήλου όπως αναρωτιέται ο Σεφέρης ;

Τι θα μας απομείνει εάν εσείς ενδώσετε ( εν ονόματι της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας που μας επιβάλετε , αδιαφορώντας για το γεγονός ότι το 90% του ελληνικού λαού απαιτεί λύση με όνομα που να μη εμπεριέχει τον όρο "ΜΑΚΕΔΟΝΊΑ ή παράγωγα αυτού και σεις συνεχίζετε να "διαπραγματεύεστε" με τους προκλητικούς Σλαβοσκοπιανούς εκλιπαρώντας τους να δεχθούν όνομα με σύνθετη ονομασία) και τα Σκόπια ονομαστούν "ΝΈΑ - ΆΝΩ - ΚΆΤΩ ΜΑΚΕΔΟΝΊΑ", τι θα μας απομείνει εάν οι πούστηδες , οι κίναιδοι και οι λεσβίες δημιουργούν "οικογένειες" και αποκτήσουν το δικαίωμα να υιοθετούν παιδιά, όπως θρασύτατα υπό την ανοχήν σας απαιτούν;

Τι θα μας απομείνει άραγε εάν γίνουμε "κιμάς" όπως έλεγε ο αείμνηστος Ιεράρχης των Ελλήνων , ο μακαριστός Χριστόδουλος ;

Ποιο μπορεί να είναι το μέλλον μιας χώρας όπου οι "ροπές" και "οι αφηρημένοι στοχασμοί των σύγχρονων διανοουμένων" όπως πολύ γλαφυρά αναφέρει ο Σεφέρης που στην σημερινή κοινωνία μας εκφράζονται από τους αμετανόητους κομμουνιστές , τους Τσίπρες, τους Αλαβάνους , τους νεοφιλελεύθερους Καραμανλήδες και Μητσοτάκηδες και τους εκσυγχρονιστές σοσιαλιστές του δόγματος Σημήτη ή παρωχημένους Πασόκους σαν τον Γιωργάκη Παπανδρέου, οι οποίοι προσπαθούν να "πνίξουν" την παράδοση, συμβάλουν ή ανέχονται στην διακωμώδηση κάθε τι του παραδοσιακού και επιδιώκουν να το εμφανίζουν ως γραφικό;

Πότε επιτέλους κκ Εκπρόσωποι του υφιστάμενου πολιτικού καταστημένου της χώρας, διαχειριστές ερήμην μας της τύχης μας και του μέλλοντος των παιδιών μας , θα ενστερνηστείτε το αυτονόητο, δηλαδή " θα αποκτήσετε την ιδιοτροπία του Γιώργου Σεφέρη", να πιστέψετε δηλαδή στον εαυτό σας, ώστε να εκφράσετε την πραγματική βούληση του ελληνικού λαού;

Πότε τελικά θα σας ακούσουμε να πείτε , αυτό που λέει καθημερινά ο ελληνικός λαός, στα πεζοδρόμια, στις πλατείες, στα καφενεία, στις ταβέρνες , μέσα στην καθημερινότητά του εν πάση περιπτώσει , "ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ , ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ" στον σημερινό παραλογισμό και ενδοτισμό σας, που πληρώνει σήμερα η ελληνική κοινωνία ...

===================================

Σημειωτέον ότι ο Γιώργος Σεφέρης υπήρξε Υπουργός Λογοκρισίας του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου υπό τον Ιωάννην Μεταξά . Το 1936 διορίζεται πρόξενος στη Κορυτσά όπου θα παραμείνει μέχρι το 1938. . Το 1938 μετατίθεται στην Αθήνα ως προιστάμενος της Διεύθυνσης Εξωτερικού Τύπου του Υφυπουργείου Τύπου και Πληροφοριών της Κυβέρνησης Μεταξά.